De dag begon vandaag geweldig: H. had zelf brood gebakken en ik werd verwend met een heerlijk uitgebreid ontbijt met versgebakken brood, sinaasappelsap en nog veel meer lekkers. We hebben nog een tijdje zitten kletsen, toen heb ik m’n tent ingepakt en ben ik om een uur of 9 op pad gegaan.

Het eerste stuk, van Heide terug naar de route bij Kalmthout, ging over de Fietsostrade: een soort snelweg voor fietsers waar je over een vrijliggend fietspad met nauwelijks kruisingen over langere afstanden kunt fietsen. H. fietst erover naar Antwerpen, vertelde ze – en dat is dan toch iets waar wij in Nederland wat van kunnen leren, als ik het aantal stoplichten tel op onze route naar Alkmaar.

In Kalmthout wilde ik bij het gemeentehuis een stempel halen, maar dat was dicht, dus ik heb even het gebouw bewonderd (het deed Frans aan) en ben toen verder op pad gegaan. Het was al meteen weer erg warm! En of het aan de temperatuur lag, of misschien wel aan de hoeveelheid wijn gisteravond, ik had sinds het wakker worden lichte hoofdpijn. Vandaag maar goed m’n zonnehoed weer op en even goed op de vochtvoorziening letten.

H. en L. hadden me verteld dat dit stuk niet interessant zou zijn, en dat bleek niet ten onrechte. Ik liep over lange asfaltwegen door boerengebied met veel weides en akkers; wel veel afwisselender dan in West-Nederland, en helaas niet altijd positief: zo stonden er twee boerderijen langs de weg met borden ‘onbewoonbaar verklaard’, of hoe je dat ook in officieel Vlaams zegt.

Ik liep aardig te mopperen op de asfaltwegen, maar het was niet één en al ellende: ik passeerde ook kleinere stukken bos met onverharde paden en heerlijk veel schaduw. Hier trof ik ook twee mensen die ik gisteren ook al had gezien, en het was voor ons alle drie een prima excuus voor een pauze – het waren Nederlanders dus er mocht gepraat worden. Vanaf dit punt heb ik wat vaker pauze genomen; ik was best moe en voelde me niet helemaal geweldig.

Ik liep verder en kwam Wuustwezel in, een plaats met een wat rommelig centrum, waar ik niet bijzonder van onder de indruk was. (De naam komt van wuust-wieze-lo, woest weide- en bosgebied!) Het pad slingerde door een bewoonde straat en ik ontdekte dat ik het gemeentehuis had gemist waar ik wilde proberen een stempel te ‘scoren’. Even terug en daar stond een prachtig ‘kasteeltje’ (begin 20e eeuw) middenin een rustig park; ja daar moest ik zijn. De medewerkster van de gemeente vond het een leuk verzoek en stempelde met schijnbaar genoegen mijn kaart, waarna ik besloot even lekker pauze te nemen in het park. Een beetje jammer dat juist op dat moment het gras moest worden gemaaid, maar soit, ik zat koel en vond het allang best.

Met vernieuwde energie kon ik nu weer verder het dorp uit langs ‘Het Marum’, een prachtig natuurgebied. Tot voor kort was het als veiligheidszone bij een militair oefengebied absoluut ontoegankelijk, daarom schijnt het zeldzame dier- en plantensoorten te herbergen die in meer gebruikte gebieden al verdwenen zijn. Ik las dat het gebied eind 18e eeuw ontvolkt is geraakt omdat het eenvoudig teveel moeite was om het rendabel te krijgen en houden. Eind 19e eeuw werd het oefenterrein, en daar plukken we nu de vruchten van. Het is een beekdallandschap, las ik, maar wat dat nu precies inhoudt moet ik nog eens gaan uitpuzzelen. Het was er in ieder geval heerlijk wandelen.

Nog een paar kilometer over verharde wegen nu, een deel daarvan langs de snelweg, en ik was in Brecht, eindbestemming van vandaag. Blij toe, want mijn linkerknie begon echt te protesteren. Ik zou kamperen ten zuiden van het dorp en heb nog wel even rondgekeken. Het bleek een plaats met mooie gebouwen en een leuk parkje waar ik (uiteraard…) nog even lekker gezeten heb. Daarna was het echter wel mooi geweest en ging ik door, de laatste kilometers naar de camping.

Langs de weg naar de camping liep ik weer aardig door (paard ruikt stal?) toen ik ineens een luid getingel achter me hoorde. Vanmorgen had ik in de berm langs een fietspad zitten pauzeren toen een fietser me vroeg of alles goed was. Ja, alles prima, hartelijk dank – wat uiteraard weer uitmondde in een langer kletspraatje. Déze fietser haalde me nu in en vroeg of ik niet verdwaald was; de GR5 liep hier niet. Toen ik vertelde dat ik op weg was naar de camping was hij gerustgesteld, dan zou het wel goedkomen. Leuk om te merken dat er toch wel interesse is in anderen, of eerder, dat men het toch af en toe wel toont.

Op de camping aangekomen bleek de campingbaas afwezig, maar ik moest mijn tent maar neerzetten, dan zou het – wederom – wel goedkomen. Het was een prima plekje op een wat afgelegen veldje met twee open hutten met houten banken en tafel; ideaal om te koken of ’s avonds even te zitten. Verder stonden er hoofdzakelijk vaste gasten, maar wat doet dat ertoe? Als ik maar rustig kon slapen vond ik alles prima.

Er stond al een ander tentje en de eigenaresse groette niet echt terug, maar in dit geval had het een andere reden: ze bleek Duitse en wist niet wat ze kon zeggen. Nou, mooi dat ik Duits spreek, toen bleken we toch een heel leuk gesprek te kunnen voeren. Ik heb m’n tentje opgezet, gekookt en gegeten en toen zijn we samen even naar de bij het camping horende café gegaan voor een uurtje op het terras. Een glas wijn was toch wel weer heel erg lekker fris, maar even zien of dat morgen nog z’n nawerking heeft.

We werden nog uitgenodigd voor de bingo-avond maar hebben allebei bedankt. Lekker op tijd naar bed.

Geschreven door Polderplodder