Route: GR5
Gelopen afstand: 30,2 km.
Totaal gelopen: 248,0 km.
Weer: zonnig, 24°C
Overnachting: H&L, Welcome to my Garden

Vakantie! Gisteren de laatste werkdag bij mijn oude baan, vandaag op pad om de GR5 een stukje verder te lopen. Ik heb dan wel het stuk Goedereede – Bergen op Zoom nog niet gedaan, maar moet daar nog even moed voor verzamelen, en zien of ik dat in losse dagen kan lopen. Gezien de kale polderwegen daar doe ik dat liever niet met volle bepakking, als dat ook maar enigszins lukt. Dus nu eerst: op naar Bergen op Zoom! 6:26 de trein naar Haarlem, waar ik kon overstappen op de rechtstreekse trein langs Leiden-Rotterdam naar Bergen op Zoom. 10:37 aankomst, en het feest kon beginnen!

Nou ja, feest – het eerste stuk was niet heel spannend. Het oude centrum aan de andere kant van het station lieten we links liggen, ik ging eigenlijk direct door wat woonwijken en een aardig parkje naar de rand van de stad. Daar ligt het ziekenhuis, waar ik kon beginnen aan mijn goede voornemen: niet moeilijk doen over stempels, maar ze wel vragen als ik gelegenheid zie. En een ziekenhuis zal toch wel een stempel hebben – toch?? Dat was nog even een speurtocht langs drie balies met mensen die het een heel leuke vraag vonden, maar zelf niet konden helpen en me doorverwezen naar de volgende. Maar vier keer is scheepsrecht, en bij de patiënteninfo kreeg ik mijn eerste stempel van deze reis – plus een gezellig kletspraatje en een kopje thee. Als dat tekenend is voor de rest van de reis komt het wel goed!

Onder de A4 door kwam ik in een vrij saai stuk waar alleen een asfaltweg liep; parkeerplaatsen, speeltuinen en klimbos gaven de geïjkte drukte tot ik een jeugdherberg passeerde met een GR-richtingaanwijzer. Dit leek ook wel eindpunt van de dagtoeristen, want het was spontaan rustig – en daarmee ook een stuk leuker wandelen. Ik liep door de Wouwse Plantage, een landgoed met lange brede zandwegen, maar redelijk gevarieerd bos aan weerszijden. Bijzonder te zien dat er gras op de bosbodem groeide.

Ik passeerde een heideveld, steeds meer slingerende paadjes en moest even wennen: de route neemt ruiterpaden! Gelukkig niet zo mul als ik ze gewend ben, het was vooral leuk slingerig. En uiteraard een welkom excuus om even pauze te nemen.

Na de lunch kwam ik in de buurt van een kasteel, maar ik heb het niet gezien – en er eerlijk gezegd niet eens naar gezocht. Ik werd namelijk afgeleid door een groep kinderen plus begeleiding van de BSO – eerst met de vraag om ze te helpen met het oplossen van woordpuzzels, en daarna een kletspraatje over waar ik heen ging (“Wow!”) en wat zij aan het doen waren. We namen vrolijk afscheid en ik kreeg nog twee Cannelly’s mee voor onderweg. Gezellig!

Het duurde daarna niet lang of het volgende gezelschap deed zich aan – een man die me inmiddels voor de derde keer inhaalde (hoe dan??), wat een goed excuus was voor een praatje. Hij had veel wandelingen gemaakt, was onder andere vanuit Nederland naar Santiago gelopen, en we hebben een tijdje leuk gepraat over eerdere ervaringen en nieuwe plannen, tot hij bij de rand van het bos afsloeg om de turfvaart te volgen. Je zou met een rugzak vol gekaarde wol kunnen gaan lopen, alleen al om het gemak waarmee je aan de praat raakt.

In het open veld werd het nog een slag warmer; het hielp uiteraard ook niet dat er na de bospaden weer wat asfalt in de route kwam. Er groeide hier veel maïs en andere groente, maar van de bij ons alomtegenwoordige kool was geen spoor te bekennen. Het lijkt dan ook meteen een andere omgeving. En dat werd het officieel ook vrij snel, want kort na het verlaten van het bos kwam ik langs mijn eerste ‘echte’ grenspaal: België!

Dat had ik natuurlijk kunnen weten door de wegkruisen en kapelletjes die ik al vrij snel begon te treffen maar ook door het feit dat de wegen veranderden. In plaats van op asfalt liep ik ineens op hoofdzakelijk onverharde paden tussen de weilanden door, heerlijk! Als dit een voorproefje is van de rest van de route heb ik daarover in elk geval niets te klagen.

Na een enorm rijk dorp met grote tuinen met opritten (en geen stoepen) waar het wat eenzaam wandelde trof ik de eerste mede-GR5-wandelaars en werd het wel tijd voor een pauze. Fijn om even te kletsen.

En ook fijn om even daarna weer verder te gaan, want het duurde niet lang of ik kwam op de Kalmthoutse Heide, met perfecte timing, want hij stond in bloei. Prachtig! Het was wel zwaar lopen hier met paden van mul zand, maar wat werd ik er geweldig voor beloond door de mooie omgeving. Sommige stukken waren echt open heideland, dichter naar de randen toe was het wat meer gemengd met her en der plukken bos (wat heerlijk welkom was met de zon in m’n gezicht!), ik heb lopen genieten.

Wel opvallend vond ik – en best heel vervelend – dat de mensen hier gemiddeld genomen niet lijken te groeten! Het aantal mensen dat stug de andere kant op keek, of zelfs door me heen leek te kijken, was niet op één of zelfs twee handen te tellen. Is dit nu waarom ze zeggen dat Nederlanders zo open zijn? Als dat betekent ‘andere mensen groeten als je ze tegenkomt tijdens een wandeling’ lijkt me dat niets bijzonders – maar wie ben ik, als Nederlandse??

Ik had me erop verheugd bij een natuurinformatiecentrum misschien wel wat te drinken en te snaaien te kunnen halen, maar dat werd verbouwd en was gesloten. Wel was Visit Kalmthout ernaast open, waar ik een mooie stempel met Suske & Wiske kreeg, samen met het nieuwtje dat Willy Vandersteen in Kalmthout had gewoond. Later zou ik nog horen dat hij meerdere albums heeft geschreven waarin inwoners, locaties en folklore van de regio terugkomen. Vast heel leuk om te lezen als je hier bekend bent!

Ik had inmiddels (met een stuk fout lopen op de heide) zo’n 30 km in de benen en vond het wel prima om in Heide aan te komen, bij mijn eerste logeeradres van Welcome to my Garden, een website waar mensen zich opgeven als adres waar je je tentje in de tuin mag opzetten. Ik wist niet goed wat ik moest verwachten maar de gastvrijheid van H. en L. heeft mijn hele dag goedgemaakt. Een mooi grasveld en zwembad in de tuin waar ik een prachtig plekje kon vinden (geen zwemkleding mee helaas!), en daarna een lange avond waarin we samen hebben gegeten, gedronken en heel veel hebben gepraat. Wat een gastvrijheid! Het was heerlijk om zo toen het donker werd de tent in te kruipen en heel snel heerlijk soezelig in slaap te vallen. Een prima begin van de vakantie.

Geschreven door Polderplodder