Gelopen afstand: 27,1 km.
Totaal gelopen: 691,6 km.
Weer: zonnig, 16°C

Even gesjoemeld: ik heb deze pas gelopen op 25 april 2025, maar als ik dat invul krijg ik allemaal rare strepen op de kaart. Een beetje creatief boekhouden dus, het gaat erom dat hij is gelopen.

Want tsja - wat zullen we zeggen? Ik had het me, kijkend op de kaart, voorgesteld als een ellendige aaneenschakeling van lange stukken, en mijn verwachtingen zijn waargemaakt. 2,5 kilometer asfaltwegen, 6 kilometer geasfalteerde dijk en maar liefst 15 kilometer grasdijk. En nou loop ik nog steeds liever op grasdijk dan op asfalt, maar deze eentonigheid hier is ongeslagen. Al wandelend kwam ik tot de conclusie dat het een best mooi gebied is, maar veel geschikter om op de fiets te verkennen dan te voet.

De foto's hieronder geven een wat vertekend beeld; eigenlijk vat de hele dag zich samen als 'lopen op een dijk, met binnendijks landbouw en buitendijks slikken en schorren met veel natuur die zich wel liet horen, maar maar weinig liet zien. Op een paar hondenuitlaters geen enkele wandelaar gezien, wat mijn humeur ook niet ten goede kwam. Nou ja, het stond al twee jaar op de planning, en we hebben het nu maar mooi gedaan. Afvinken, niet te veel meer aan denken! Maar nog wel even een kort verhaaltje over deze dag - al was het maar om me later te herinneren dat hij bestond uit net even meer dan alleen maar dijken.

De bus zette me af aan de rand van Goedereede; dat had ik de vorige keer al bekeken, en ook vandaag waren de musea en de toren nog dicht, dus ik ben direct vertrokken - de polder in, naar het oosten nu! Een paar kilometer asfalt brachten me al snel bij een grasdijk, maar ik bleef even onderaan de dijk op het fietspad lopen. Rechts was struweel vol vogels en het leek me leuk daar in de buurt te blijven. De grootste verrassing hier was echter geen vogel, maar een hert dat pal voor mijn neus het pad oversprong; dat was blijkbaar uit het boerenland links de dijk overgestoken en wilde nu gauw nog even de bosjes in. Een veelbelovende start! Daarna gebeurde echter niet veel meer, het fietspad was lang en recht, en ik ben toch maar even het hekje overgeklauterd en op de dijk gaan lopen.

Daar kreeg ik ook meteen mee dat we hier in Deltawerkenland zijn. Op de dijk stonden over een afstand van honderden meters paaltjes met inscriptie: "1 feb. 1953. Dicht 8. juni 1953". De Grevelingen was inmiddels afgesloten en een stuk minder woest, de sterke stenen dijk een meter of 4 hoog en het zag er lieflijk en vredig uit - een hele geruststelling voor wie in Oude-Tonge zou logeren, waar ruim 300 mensen waren omgekomen bij die dijkdoorbraak.

De grasdijk liep rustig door - en door - en door, met aan de rechterkant de Slikken van Flakkee: toen hier nog getijdenwerking was slibde er steeds land aan. Was dat begroeid dan heette het een slik, kaal waren het schorren. Inmiddels gebeurt er niets meer, maar er ligt een prachtig natuurgebied dat maar beperkt toegankelijk is. Het uitzicht was mooi - hoewel er meer te horen was dan te zien - en ik was teleurgesteld toen ik 's avonds zag dat er een wandelpad doorheen liep dat ik ook had kunnen nemen. Nu heb ik ergens een vijfhonderd meter door de Flikken gelopen, verder bleef het maar doorgaan over de dijk, met alleen de struwelen en daarachter de Grevelingen als uitzicht. Thema van de dag was 'jonge dieren': een kudde fjordenpaarden, heckrunderen, schapen, ganzen, allemaal met jonkies.

Die heckrunderen zijn trouwens interessant: in de jaren '20 en '30 van de vorige eeuw gefokt door twee Duitse broers Heck in een poging de oeros terug te fokken uit primitieve rassen zoals het Corsicaanse bergrund, de Spaanse vechtstier, de Schotse hooglander en het Hongaarse stepperund. De nazi's waren uiteraard fan, daarna zijn ze lang aan hun lot overgelaten tot ze in de jaren 80 geschikt bleken voor het begrazen van natuurgebieden. Alleen niet in voor publiek toegankelijk gebied, want ze zijn territorialer, agressiever en minder voorspelbaar dan de andere runderen (zie voor details bijvoorbeeld het artikel over de moordlustige "Nazi super cows [...]" in de Independent van 5 januari 2015).

Dát het heckrunderen waren leerde ik van een medewerker van Staatsbosbeheer die met verrekijker op de dijk stond en me graag uitlegde dat hij vanwege het kalverseizoen de dieren wat meer in de gaten hield. Normaal gaan de grote grazers daar hun gang, maar als het nodig is wordt er een dierenarts bijgehaald. Leuk om mensen aan te durven spreken tegenwoordig; we hadden een leuk gesprekje - het eerste (en enige) vandaag!

Ik kwam nu na 'nog maar' een paar kilometer grasdijk aan in Herkingen, en waarschijnlijk ben ik te veeleisend, maar dat voelde niet helemaal fijn: allemaal autotoeristen die naar de jachthaven kwamen, een ministrandje en een of andere sjieke horecatent, maar ik heb bedankt voor de (sf)eer en ben gauw doorgelopen.

Om vervolgens te zien hoe de route doorging: ZES KILOMETER kale geasfalteerde dijk. Tsja, het zat erin, ik had het al gezien, maar als je net 18 kilometer gelopen hebt met rugzak lijkt het nog een heel eind verder. Onderaan de dijk een fietspad, rechts daarvan nog wat gras, maar dat was afgeschermd met prikkeldraad, zodat er geen ontkomen aan was: gewoon maar beginnen en verstand op nul.

Wat die rugzak betreft had ik er trouwens ook om gevraagd: ik had al besloten niet te kamperen om niet met 12 kilo bagage rond te hoeven zeulen. Het domste dat je dan kunt doen is natuurlijk minder kritisch te zijn op de bagage 'want ik neem dit keer geen tent mee'. Helemaal gecompenseerd is het niet, eenmaal thuis woog hij nog 10 kilo, maar ik heb toch echt een hoop meer meegesleept dan nodig was. Ach, goede training voor België, zullen we maar zeggen.

En goede training op uithoudingsvermogen. Ergens op driekwart was er nog een klein strandje waar ik even pauze genomen heb en de jacht en onderlinge strijd van de vogels heb zitten volgen. Ik dacht 'even' te gaan zitten, maar zie nu achteraf dat ik een pauze van een half uur heb ingelast. Welverdiend, en fijn om even energie op te doen voor het laatste stuk, de laatste kilometers dijk en door naar mijn logeeradres.

Dat laatste stukje ging nog onverwacht snel toen ik zo'n twee kilometer van tevoren vrolijk werd begroet door hond Joy, die met baasje aan het wandelen was. En zoals dat altijd gaat, lekker kletsend gaat de tijd veel sneller, en binnen no-time was ik bij de geitenboerderij van A. waar ik zou overnachten.

En dan was het misschien qua uiterlijk niet tip-top, het had wel álles wat een mens na zo'n dag kan wensen. Een heerlijk bed, een tafel en koelkast vol lekkers, een minikeukentje inclusief waterkoker en in het huis een heerlijke douche. En hoewel ik genoeg had meegenomen om zelf te koken kreeg ik ook nog een aanbod om een flink bord vegetarische pasta mee te eten: verrukkelijk en gezellig! Het was een nog werkende boerderij met zo'n 700 geiten, wat uiteraard wat geluid geeft, maar ik ben direct ingeslapen en zelfs niet wakker geworden van het traditionele Koningsnachtbrommerrijden om 3 uur 's nachts. Heerlijk!

Geschreven door Polderplodder