Route: Kustpad / LAW 5
Gelopen afstand: 31,1 km.
Totaal gelopen: 217,8 km.
Weer: zonnig
Kosten: € 6,79 tram + metro

En het laatste stukje Hollands Kustpad, op naar Hoek van Holland. Ik kan nauwelijks geloven dat ik dat hele eind gelopen heb: allemaal losse dagen, en ineens zit ik hier. Vroeger voor oma’s verjaardag reden we dit even op en neer met de auto, en mopperden we of we er nou nog niet waren!

Vandaag deed ik het eerste stuk echter met de trein en tram, en stond ik nog voor 10 uur op het strand in Scheveningen, dat veel rustiger was dan de vorige keer; ik deelde het met alleen een paar vroege sporters en een karretje van de schoonmaakdienst.

Museum Beelden aan Zee nodigde me met een paar enorme beelden uit om te komen kijken; ik werd vooral erg vrolijk van de haringhapper die met grote stappen de trap opging. Het museum zelf was nog dicht, hoewel ik toch niet van plan was het te gaan bezoeken. Dit schrijvend denk ik dat dat een goede leer voor de rest van de route is; ik ben altijd zo druk met hoeveel ik nog ‘moet’ lopen op een dag, dat ik te weinig tijd neem om bezienswaardigheden mee te nemen.

Meer visserij toonde zich in het monument voor de vissersvrouwen, waar ook nu bloemen lagen, en was helemaal onontkoombaar toen ik even later van het strand afsloeg de havens in. Eerst die van de beroepsvisserij, daarna door naar de jachthaven (druk!) waar ik struikelde over de restaurantjes en viskramen.

Ik vond het daar nog wat vroeg voor en liep door, snel de stad uit en de Bosjes van Poot in. Die had ik vaak op de kaart gezien toen we hier woonden, maar dit was m’n eerste bezoekje in het echt en het viel me niet tegen. Af en toe waren aan de horizon sporen van de stad te zien, maar in het algemeen voelde het alsof we hier goed afgezonderd waren van de bewoonde wereld. Weinig medewandelaars, en wie er wel kwam groette. Leuk!

Het was intussen behoorlijk warm aan het worden en ik was niet de enige die dat voelde; toen ik bij een zandvlakte uitkwam lagen er een paar hooglanders languit midden op het pad te suffen in de schaduw. Het advies is om 25 meter afstand van ze te houden, maar ook toen ik wat dichterbij kwam om ze te passeren was het enige dat aan ze bewoog hun ogen. Het was voor iedereen te warm om moeilijk te doen.

Het wandelde hier leuk over veel mul-zandpaadjes, door behoorlijk droog gebied. Veel aparte bloemen (groot glaskruid, zeepkruid) en vlinders (gehakkelde aurelia, wat een naam…)- ik weet dat die voor echt geïnteresseerden niet zo apart zijn, maar een kinderhand is snel gevuld. Nog wat slingeren tussen de duindoorns door en toen kwam ik op het terrein van landgoed Ockenburg.

Daar was het even omschakelen: in tegenstelling tot het duingebied was dit druk gebruikt, met veel kabaal makende groepen en sporters. Na een rondje door de kruidentuin ben ik snel doorgelopen, blij dit achter me te laten. En daarbij ben ik even van de route afgeweken: omdat mijn route vandaag sowieso al 30 kilometer was, had ik besloten een stukje stadspark af te snijden en direct langs een doorgaande weg door te steken. Niet spannend, wel kort, en een paar kilometer minder interessante route zou ik wel te boven komen.

Wat dan wel weer tegenviel was het volgende stuk, toen ik van de weg af een grasdijk opging. In mijn herinnering was hij kilometers lang – op de kaart zie ik dat het alleen maar zo voelde – en het was hard aanpoten in de warmte, op een stoffig zandpad met uitzicht op droog grasland en een fietspad. Ik was blij aan het eind van de dijk een bankje te vinden en me daar even met een pauze te kunnen belonen.

Een verdere beloning was ook het strand dat nu volgde; met heerlijk frisse wind en voeten in de branding had ik even niets te klagen. In de verte zag ik de haven van Rotterdam; meestal zou ik het horizonvervuiling noemen, maar in dit geval was het leuk te zien hoe snel ik mijn einddoel naderde.

In plaats van helemaal rechtdoor over het strand te gaan kreeg ik nog een stukje Westland mee, en daarover moet gezegd: als eerdere stukken al lang en kaal voelden sloeg dit alles. Over een fietspad op een dijk, rechts zicht op een duinenrij, links zicht op kassen… en kassen… en kassen… (Ok, en drie lepelaars en een konijntje!) Toch leuk dat dit stukje erin zat hoor, je kunt niet door het Westland komen en de kassen overslaan, maar het is niet m’n hobby! Wel had ik nog wat om over na te denken, want bij de duinopgang het strand af had een monument gestaan voor de Watersnoodramp: ‘ruim honderd helden hielden met zandzakken de duinen dicht. Zo beschermden zij het Westland en de glastuinbouw tegen het zoute water.’ Details stonden er niet bij, maar later las ik dat het inderdaad was wat het leek: in de nacht van de ramp sloeg het water een gat in de duinenrij. Dankzij via radio en kerk opgeroepen vrijwilligers kon het gat worden gedicht, zodat het Westland een ramp bespaard bleef. Ik had al vaker gehoord van de familie in Schiedam dat daar de straten blank hadden gestaan indertijd, maar had er eerlijk gezegd niet op gerekend hier al sporen aan te treffen. (Dom natuurlijk, want het is nog maar een heel klein stukje.)

Zo al mijmerend en rondkijkend ging de tijd nog best wel snel – voordeel van al dat asfalt is ook dat het lekker doorstapt! Maar echt leuk loopt het niet, en ik was blij weer de duinen in te gaan. Eerst nog langs een fietspad, snel daarna over een mul-zandpad weer naar het westen. Het was een mooi gebiedje! Of was het vooral tevredenheid weer wat natuur om me heen te hebben? En pad door een zanderige duinvallei, over een duinenrij bracht me naar het strand, en daar links kijkend kon er geen twijfel over bestaan op welk strand ik zat: de veerboot vanuit Harwich kwam juist aanvaren. Ik heb even pauze genomen om lui liggend in het zand te kijken hoe de boot de Nieuwe Waterweg opvoer, maar na wat rust voelde ik me wel erg uit de toon vallen tussen de badgasten in zwembroek en bikini (en werd het wel erg warm!) en ging ik gauw door naar de letterlijke ‘hoek van Holland’, waar het strand ophield en ik alleen maar naar links kon. De Hoek was bereikt!

Ik had eerst nog op de planning staan om bij het bunkermuseum langs te gaan, maar had geen puf meer en nam gewoon de kortste weg naar station Hoek van Holland Haven. Dit was nog een flink eind waarin ik een paar keer pauze heb genomen. Logisch toch? Ik móest tenslotte nog met m’n benen over de kade naar de zwanen kijken die rustig tussen het vrachtverkeer rondkabbelden, en even verderop kon ik dat bankje toch ook niet laten staan. Nog even een stempel bij het kantoortje van Stena, en toen werd het eenmaal bij het station nog even spannend of ik de metro wel zou halen: door de verbouwing was het perron een paar honderd meter naar het oosten opgeschoven. Ook dat ging echter goed en ik kon tijdens de lange terugreis heerlijk nagenieten van deze dag. Ik heb heel wat gemopperd over lange dijken, heb me al met al uitstekend vermaakt met de mooiere stukken van de dag.

Geschreven door Polderplodder