Route: Pieterpad
Gelopen afstand: 21,4 km.
Totaal gelopen 533,4 km.
Weer: zonnig, 18 graden

En alweer de laatste dag van deze heerlijke vakantie. Het was een mooie afsluiter!

Zoals alle eerdere dagen was ik ook nu weer belachelijk vroeg wakker. Even lezen, kopje thee, heel stilletjes de tas inpakken want de rest van de camping sliep nog. Het gras was nog licht bedauwd, maar het was al duidelijk dat het een prachtige dag beloofde te worden. Eerst nog alle kleren aan, maar voor vertrek had ik alweer een paar laagjes verwijderd. De rest van de dag zou ik in m’n broek en meestal t-shirt lopen. 18 graden!

De camping af even fout gelopen omdat ik een zandpad niet als op de kaart getekende weg had herkend; even terug dus en lekker in het zonnetje naar het bos om weer aan te sluiten op de route.
“vissers, jagers, wandelaars en andere leugenaars”

Het was een mooi stuk! Stukjes bos her en der, maar ook veel open velden. Ik trof twee hondenwandelaars die me na een gezellig praatje ook weer vroegen wat ik ga doen na Maastricht. Tsja, goede vraag! Terug lopen, en zo ja, hoe dan? Eerst een rondje Krijtlandpad, of door naar Nice over de GR5? Ik ben er nog niet uit!

Gisteren had ik mijn portie folklore al gehad, vandaag werd er nog iets aan toegevoegd: boven het dorpje Slek zag ik ineens een hoge boom op een paal staan, vol met linten en een Nederlandse vlag. In eerste instantie dacht ik dat een bouwer het dak had bereikt, maar ik realiseerde me al gauw: dat was een meiboom! Ik zou er nog meerdere zien vandaag, heel bijzonder.

Bij een tweetalig plaatsnaambord Susteren/Zöstere ging het het dorp weer uit, over een mooi pad langs een beek vol prachtige waterbloemen. Geen idee nog wat dat waren, dat is een mooi klusje om nog eens uit te zoeken, maar dat ik ze niet kende was niet zo vreemd: dit gebied met de naam IJzerenbos ligt op een oud kalkmoeras. Nooit van gehoord, maar de grond bestaat hier op sommige plekken voor 50% uit kalk, met kalklagen van soms wel 2,5 meter dik. Op andere plaatsen is het afgegraven om te dienen als meststof voor de zandgronden: niet nodig op de Noord-Hollandse klei, hier onmisbaar.

Terwijl ik langs een bosrand liep werd mijn aandacht getrokken door twee roofvogels in de lucht: buizerds aan het jagen. Af en toe dook er een naar beneden, dan kwam hij na een korte tijd weer omhoog voor een nieuwe poging. Even verderop zat een man op een bankje te luisteren en te wachten. Hij vertelde me dat er hier niet alleen twee buizerds zaten, maar ook een nachtegaal! Het was druk met fluitende en zingende vogels, maar volgens mij heb ik ‘m ook gehoord. Het was in elk geval erg mooi!

Daarna verder langs een weiland. Ik merk dat ik nog steeds moet wennen aan wandelen in slootloos gebied: er was een wat saaiïg stukje in te korten, maar ik heb er niet eens over gepiekerd dat te proberen, overtuigd als ik was dat er zeker een sloot moest lopen in het midden. Nee dus, je kunt hier gewoon langs velden lopen – heel vreemd.

Bij de nachtegaal was ik onopvallend Duitsland weer ingelopen, en het zoveelste grintpad bracht me naar het dorpje Isenbruch – het meest westelijk gelegen dorp van Duitsland. Dat kan ook van mijn lijst met levensdoelen dus! Hier een mooie kerk die ook nog open bleek, en binnen werd duidelijk dat het toch echt een ander land was. Er hing een gedenkschrift om de dorpsbewoners te herdenken die waren omgekomen in de Duits-Oostenrijkse en Duits-Franse oorlogen uit de 19e eeuw. Voor de kerk een monument voor de gevallenen uit de 1e en 2e Wereldoorlog – maar nu gelukkig een vreedzame mix van veel Duits en af en toe wat Nederlands. Een meiboom toont dat de folklore zich hier ook niets van de grens aantrekt – een stuk prettiger om te zien!

Het volgende dorp, na wat velden en soms wat bos, wat Millen, met een kerk van minstens 1000 jaar oud. Een prachtstukje, al was hij helaas niet te bezoeken. Sowieso was dit een prachtig, heerlijk ontspannen dorpshart. Toch was het niet altijd zo – bij een rondje over de begraafplaats kwam ik een kruis op het graf van Wilhelm Sensis, op 10 november 1611 doodgestoken (‘ersteken worden’). Ik heb het geriskeerd en nog een rondje om de kerk gelopen, maar heb me daarna weer op weg begeven naar Nederland.

Een vriendelijke wandelaar weest me erop dat ik ‘het mooiste zomaar [voorbijliep]’: vijftig meter terug was een dassenburcht te bewonderen! Hij vertelde dat er bevers, otters en dassen in de omgeving zitten, die hij allemaal al wel eens heeft gezien. Helaas zijn ze vooral ’s avonds actief, en dan hoop ik toch echt weer terug te zijn in het noorden.

Wel heel bijzonder nu eens zo’n burcht in het echt te zien: een enorme massa takken, die dusdanig ondoorlatend is gemaakt dat het water aan de ene kant veel hoger staat dan aan de andere. Aan die hoge kant zit dan onder water de ingang, die ze al zwemmend bereiken. Mooi!

Een korte pauze nog langs de Geleenbeek (‘de langste beek van Nederland’) en ineens liep ik zonder er echt erg in te hebben Sittard binnen. Wat een mooi stadscentrum is dat! Veel oude gebouwen, een heerlijk ontspannen sfeertje. Ik had graag de kerk van OLV van het Heilig Hart bezocht (ontworpen door een leerling van Pierre Cuijpers, op plaatjes lijkt hij prachtig), maar die was helaas dicht. De Petrus’ Stoel van Antiochiëkerk heb ik dan wel weer kunnen bezoeken, en zo is er toch weer een naam toegevoegd aan mijn lijstje van ‘kerken met bijzondere namen’.

De verbinding terug naar Meerlo werkte maar één keer per uur, en ik maakte me rustig op pad naar het station om op een acceptabele tijd thuis te zijn. De trein naar Roermond, overstappen op de trein naar Venray en van daaruit met de bus terug naar Meerlo. Het klinkt ingewikkelder dan het was en na vijf kwartier kon ik in de auto stappen en beginnen aan de laatste etappe terug naar huis. Ik heb een heerlijke vakantie gehad, maar was blij me te kunnen verheugen op een goed warme douche en een zacht en warm bed.

Gauw weer door, dus!

P.S. geschreven december 2022: na wat reflectie realiseerde ik me dat ik het Pieterpad erg druk vond. Veel mede-wandelaars, ook veel dorpen die erop lijken ingericht. Ik vond het leuk maar vrij vermoeiend, en toen ik een week tijd had besloot ik eerst eens wat anders te gaan doen. Wie weet loop ik Sittard-Maastricht nog wel een keer, maar voorlopig niet.

Geschreven door Polderplodder