Route: Pieterpad
Gelopen afstand: 24,2 km.
Totaal gelopen: 512,0 km.
Weer: zonnig, 17 graden
Camping: Pepinushof, € 10,50

1 mei, de dag van de arbeid, dus ik genoot van nog een dagje vakantie. Ontbeten in de slaapzak om wat warm te blijven, een kopje thee in de ‘recreatieschuur’, en daarna snel m’n tent ingepakt; om kwart over acht was ik klaar om te gaan.

De dag begon al meteen op grintpaden. Door een draaihekje (schijnbaar typisch Zuid-Limburgs, dus een tikje vroeg) een mooi pad op waar ik een prachtig uitzicht had over de omgeving.

Daarna kwam ik al vrij snel in het gehuchtje Spik, het begin van een lang deel langs de Maasnielder Beek, ook een oude bedding van de Maas. De plekken waar deze route wordt doorsneden door wegen die zijn voorzien van faunapassages: de dieren kunnen gewoon doorlopen, auto’s worden geacht af te remmen. Het liep er fijn: eerst vrij open met rietkragen vol kwetterende vogels, later ook langs mooie open bosjes en door een echt bos. Even aan het werk om wat te klimmen naar een hoger rivierterras en toen werd ik ineens ingehaald door allemaal mountainbikers. Je zult hier toch wonen!

Er werd ineens wat minder gegroet – door fietsers, maar ook door wandelaars. Hebben de mensen wat genoeg van de overduidelijke Pieterpadders? Of zou het komen doordat ik nu langs een industrieterrein van Roermond liep? Ook de plaatselijke wandelaars waren helaas opvallend minder gezellig.

Tevreden met het doorkruisen van dat terrein heb ik pauze genomen zodra ik het verstedelijkte deel uit was. Tas in het gras, ik ernaast met een mooi uitzicht op de velden beneden, en even goed drinken – en snaaien. Ik was al best wel moe!

Het eerstvolgende dorpje dat ik nu passeerde was Melick, net als zoveel dorpen hier bijna totaal vernietigd in de Tweede Wereldoorlog. Toch las ik dat het al uit de Romeinse tijd stamt: het heette ooit Mederiacum. Het zal ondanks z’n niet zo spannede architectuur dus nog wel even voortbestaan, vermoed ik. Op dit moment weet ik er niets spannenders over te vertellen dan dat er een bierwinkel zit die 1250 verschillende soorten bier verkoopt.

De weg werd lang en recht, maar de omgeving compenseerde met mooi wat afwisseling. Wat asperges, maïs, stukken bos, weide, bosjes – mooi!

Van Sint Odiliënberg herinner ik me niet veel meer dan de bijzondere kerk die daar al van verre staat te roepen. Ik was behoorlijk moe en had wat zere schouders. Het dorp nodigde echter niet uit tot pauze en ik ben doorgelopen naar het zuidelijker gelegen bos Het Sweeltje – bos op stuifduin. Dat bleek een goede zet: een prachtig bos met brede paden waar precies genoeg zonlicht door het bladerdek kwam. Al snel kwam ik bij een bankje en heb ik even genoten van een fijne lunchpauze.

Vanuit Schoorl ben ik gewend dat bossen op stuifduin meestal naaldbomen zijn, maar hier bleek dat niet uitsluitend het geval. Naast dennen stonden ook veel eiken, beuken, berken en veel struiken zoals meidoorn. Het rook er fijn en liep er heerlijk.

Meer naar Montfort toe werd het bos nog mooier, met mooie slingerpaadjes boven een beekje; daarna ging de route aan de andere kant van de beek, langs de bosrand. Er was een leuke route uitgezet met grote afdrukken van Romeinse munten: vondsten in een grote schat die hier ooit is gevonden. Leuk hoe munten kunnen helpen bij het dateren.

Nog een pauze om te genieten van dit prachtige gebied, wat andere Pieterpadders geholpen met het zoeken naar de route, en daarna over nog meer slingerpad naar het dorp.

Daar werd ik behoorlijk verbaasd door bordjes die de route van een defilé aangaven. Dat was toch van voor 1980? En sowieso, Koningsdag is toch al geweest?? Ja, dat was omdat het hier niet om het defilé voor Juliana ging, maar om dat van het Schuttersfeest! En dat wees zich vanzelf: naarmate ik verder het dorp uit liep begonnen de trommel- en drumbandgeluiden steeds doordringender om aandacht te vragen. Op een groot veld zag ik tenslotte iets dat deze noorderling toch even versteld deed staan: allemaal schutterijen met harmonie/muziekgroepen die om beurten een ronde marcheerden over het veld. Vlaggen, uniformen, geweren, een ‘koning’ en een ‘koningin’ die voorop liepen, het was heel bijzonder. Ik heb een tijdje toegekeken maar geloofde het wel. Schijnbaar zou het in de middag nog doorgaan met allerlei wedstrijden, maar ik gok dat je hier geboren moet worden om het echt te kunnen waarderen. Ik liep door en vond het prima de natuur weer op te zoeken.

Die was hier wat bewerkter dan ik inmiddels gewend was: vrij veel akkers en wat minder bos. De zon scheen inmiddels zo fel dat ik in mijn t-shirt kon pauzeren langs de rand van de grintweg, het zat heerlijk. De boeren zullen echter minder tevreden zijn geweest; alle dagen dat ik hier nu rondloop kom ik velden tegen waar druk gesproeid wordt. En in tegenstelling tot mijn poldergebied halen ze hier het water niet even uit een slootje – want die zijn er ook een stuk minder. Het is maar tweehonderd kilometer, maar een enorm verschil in de problemen die er spelen.

Al lopend realiseerde ik me dat het kaartlezen hier een stuk eenvoudiger is dan in Schoorl. Ik was altijd zo onder de indruk van mensen die dat goed konden, maar ontdekte dat het niet zo moeilijk hoeft te zijn: ‘na het bosje linksaf’ of ‘waar de akker begint naar rechts’ is een stuk gemakkelijker dan ‘zevende bospaadje naar links’!

Het was dan ook geen grote kunst volgens een creatieve route de camping te vinden. Pepinushof, naar Pepijn van Herstal (635-714), de overgrootvader van Karel de Grote! Hij kwam uit de omgeving van Luik en had landgoederen hier in de omgeving; er zijn meerdere geografische aanduidingen die nog naar hem verwijzen. Mooi!

Het was nog vroeg, maar de camping bleek heerlijk rustig en nadat ik mijn tentje had opgezet kon ik even lekker ontspannen in het zonnetje. Kopje thee, beetje studderen rond de tent – ik heb me vermaakt. Morgen zou de laatste dag zijn en ik heb dan ook al aardig mijn best gedaan mijn mondvoorraad op te maken. Een fijne dag gehad, en heerlijk ontspannen nagenieten.

Geschreven door Polderplodder