Route: Pieterpad
Gelopen afstand: 25,4 km.
Totaal gelopen: 484,8 km.
Weer: Zonnig; 13 graden
Camping: Raayershof, € 13,00

Ja, dat had ik mooi gedacht, lekker slapen, maar het viel flink tegen. Zo warm als het overdag was, zo koud was het nog in de nacht – een graad of 4! Ik ben dus heerlijk soezelig ingeslapen maar werd om half 2 wakker. Daarna een rommelige nacht met vlagen slaap en veel periodes wakker liggen. Alle kleren aan die ik had hielp nog niet echt; toen heb ik maar op m’n telefoon gezocht naar een nieuwe slaapzak, en heb alles geleerd wat er te vinden viel over Oekraïne en Johan Derksen.

In de ochtend was ik dan ook blij nog een kopje thee te nemen, wat te knabbelen voor m’n ontbijt maar daarna snel mijn tas weer in te pakken. Al werkend blijf je het best warm. Daarna over het échte Pieterpad flink doorstappend naar de bushalte – om onderweg te merken dat de zon doorbreekt en dat het ineens heel erg behaaglijk wordt. Lekker!

De bus bracht me in een klein kwartiertje weer terug naar Venlo, waarvandaan ik direct het centrum achter me liet en langs het spoor de route de stad uit zocht. Het ging verbazingwekkend snel: met een kilometer liep ik al in heuvelig bos, de Jammerdaalsche Heide. Dit gebied is eigenlijk een van de hoogterrassen van de Maas, maar is door klei- en zandwinning nogal reliëfrijk geworden. Onderin liggen plassen van kwelwater, bovenop groeien dichte bossen. Erg leuk even flink aan het werk gezet te worden!

Het ging verder nu lángs een bos, met rechts zicht op akkers vol asperges; na een tijdje werd het bos vervangen door hoge muren waarachter zich een voormalig trappistenklooster bleek te bevinden. Inmiddels is het een ‘Emmaüsgemeenschap’ (een interessant fenomeen) die een tweedehandswinkel runt – helaas nu dicht.

Ik kwam bij een punt dat op de kaart stond als ‘Groeve Wambach’; ik had dus ingeschat dat de hoogtelijnen op de kaart aangaven dat er een verlaging in het landschap was, maar niets bleek minder waar: er was een helling te beklimmen van Vogezen-waardige proporties! Bovenop een heerlijk pad met aan weerszijden vrij steil aflopende hellingen en weids uitzicht over de omgeving. Zoals het routeboekje schreef: een mooie col boven de boomgrens. De zon scheen ook nog, en ik wist genoeg: jas uit, trui uit en tijd voor pauze in het gras. Het was een prachtig plekje!

De afdaling was zo mogelijk nog steiler dan de beklimming, maar eenmaal afgedaald was het reliëf ook ineens verdwenen: het ging over een vrij vlak pad pal langs de grens, met Nederland in de schaduw en Duitse heidevelden vol zon. Lang leve het slootloze landschap, het was gauw bekeken en ik heb lekker in het zonnetje gelopen.

De route liep een aardig eindje rechtdoor. Ik vermaakte me met genieten van de bossen en telde na een tijdje de genummerde grenspalen af. Het duurde echter niet lang voor het weer een stuk interessanter werd: de Nederlandse kant daalde zo ver af dat ik vanuit Duitsland ineens 20, 30 meter de diepte in kon kijken. Een smal paadje slingerde zich bovenlangs (links en rechts, maar ook omhoog, omlaag en om boomstammen heen) en ik moest goed kijken waar ik liep. Dat ik in Duitsland zat was duidelijk, maar ik dacht dat het Sauerland toch een heel eind weg was!

Langs sporen van wilde zwijnen overal langs het pad ging het nu weer een stuk rechtdoor tot een toeristenpunt: twee terrassen, een enorme speeltuin, en een grote Grijze Steen. Die laatste is een oude grenssteen tussen de hertogdommen Gelre en Gulik die voor het eerst in 1690 vermeld werd. Als ik echter dacht dat dat oud was hoefde ik maar heel even door te lopen: het volgende stuk weg was de Prinsendijk, ook wel Keizer Karelsweg genoemd (naar Karel, hertog van Gelre, 15e-16e eeuw), die onderdeel uitmaakte van de Romeinse weg van Xanten naar Heerlen. Daar komen wij dan, met onze polderhistorie van wel bijna 400 jaar! Bijzonder op zo’n oud tracé te lopen; ik heb mijn fantasie er de vrije loop gelaten.

Eerst echter moest de maag worden gevuld, en wel met iets eigentijdsers in de vorm van een enorm stuk vlaai. Traditioneel zal hij wel niet mogen heten, maar deze suikerbom was samen met een Apfelschorle wel precies waar ik behoefte aan had. Enorm, en zoet – heerlijk!

Op de een of andere manier was ik alle gêne kwijt om te vragen naar stempels, dus dat heb ik zonder probleem gedaan. De serveerster reageerde heel leuk, dat dat alweer heel lang geleden was, en wilde me er eentje geven – tot ze tot de conclusie kwam dat de stempel kapot was. Nu dus de naam van het café en een paraaf in m’n boekje, eigenlijk nog leuker.

Het ging nu nog een aardig eind rechtdoor, maar na stug volhouden mocht ik weer aan het werk: Duitsland in ging het de steilwand weer op, en dat was hard werken! Eenmaal daar liep het weer redelijk vlak, wat met al die kilometers in de benen best prettig was. Veel Duitse wandelclubjes hier, leuk hoe een kleine accentje ‘hallo’ meteen buitenlands doet klinken.

Weer omlaag Nederland in, daarna over een slingerpad langs de Swalm dat er op de kaart leuker uitzag dan het in werkelijkheid was. Het bijna gelijknamige dorp was niet erg spannend (het zoveelste platgebombardeerde en herbouwde dorp hier), op een mooi snelstromend beekje bij een voormalige molen na. Veel pieterpadders ook hier in groepjes, en daar word ik nooit zo vrolijk van.

De route liep door naar kasteel Hillenraedt, een erg mooi maar helaas niet toegankelijk kasteel. Ik ben er dan ook maar omheen gelopen en heb daarvandaan een alternatieve (lees: kortere) route naar de camping genomen. Mijn voeten waren moe, ik had wat kramp in mijn kuit, ik vond het wel mooi geweest.

De route was nog best wel leuk; het is opvallend hoeveel onverharde wegen er hier nog zijn. Ik had dan ook een afwisseling van asfalt, grint en daarna zand tot ik ineens de camping opliep. Blij er te zijn!

Aangemeld en naar het veldje gelopen, waar al een paar fietskampeerders waren. En waar die normaal gesproken nogal op zichzelf lijken waren dit heel leuke mensen! De rest van de dag is dus een afwisseling van klusjes (tent opzetten, eten koken) en vooral heel veel kletsen. We hebben met onze maaltijden in de recreatieschuur gezeten en met een groepje van drie, een solofietser (op weg naar Garmisch-P. en mogelijk Rome) en deze ene wandelaar tot een uur of negen zitten praten. Heel bijzonder!

Het waaide stevig, ik had mijn lesje geleerd en ben dus met legging, wandelbroek, pyjamajas en trui in de slaapzak gekropen. Het hielp, want ik kon een ruk maken van zes uur tot ik om vier uur wakker werd dit keer. Even gerommeld, daarna om half zes weer wakker. Dat was toch een uur over zeven slaap, waar ik na gisteren zeer mee in mijn sas was.

Geschreven door Polderplodder