Vanuit Monterey rijden we zuidwaarts naar het natuurgebied Big Sur. De Amerikanen geven hier nogal hoog van op maar volgens het Frans/Belgische koppel op de camping stelt het niet veel voor en is het er vooral druk en duur om te kamperen. Als we bellen voor beschikbaarheid op campings in Big Sur blijkt het op de campings direct langs de kust aardig vol te zitten en krijgen we de tip om het te proberen op een campground een stukje landinwaarts waar een first come, first serve principe geldt en reserveren dus niet mogelijk is. We besluiten hier heen te rijden maar gaan eerst nog een stukje langs de kust rijden in Carmel, een stadje direct ten zuiden van Monterey. Dit stuk, de zgn. 17-Mile Drive, is een private weg die voor een groot deel langs een beroemde golfbaan loopt. Het is een leuk stukje om te rijden maar wat je vooral ziet langs de weg zijn dure optrekjes van mensen die te vaak hebben meegemaakt dat vrijmoedige toeristen hun oprijlaan opreden voor een fotootje of heel bang zijn dat dit gebeurt en daarom een zo ongastvrij mogelijk voorkomen aan de straatkant hebben. Eerlijk gezegd valt deze 17-Mile Drive ons een beetje tegen en hadden we er meer van verwacht.
De weg langs de kust waarlangs we verder rijden naar Big Sur en die we sinds San Francisco volgen, de Highway 1, is wel schitterend, slingerend langs de rotsige kust waar pelikanen in formaties voorbij vliegen en waar je in het water altijd kans hebt om een zeeotter, zeeleeuw of een groter zeezoogdier te zien. De campground waar we naar op weg zijn ligt in een National Forest Area en in tegenstelling tot Nationale Parken of de openbare weg is het hier toegestaan om langs de weg te kamperen, we zien dit in ieder geval andere mensen doen in al de National Forests waar we tot nu toe doorheen gereden zijn en wij besluiten dit ook te doen op een mooi plekje op een berghelling met uitzicht op de oceaan. Eigenlijk hadden we dit gedurende onze trip veel vaker moeten doen, onze camper is prima uitgerust om een nachtje zonder externe voorzieningen te kunnen. We hebben verder een rustig dagje, spelletje, met de verrekijker de oceaan afturen, spelen met Aimée. We merken dat we qua bezienswaardigheden en uitjes wel aardig verzadigd zijn en de komende dagen in onze laatste week op een relaxte manier richting onze terugvlucht willen werken.
Onderweg naar LA maken we nog tussenstops in Morro Bay en Santa Barbara. Vlak voor Morro Bay komen we nog langs een aantal stranden waar een grote kolonie zeeolifanten ligt te chillen, indrukwekkend grote beesten. Grappig om te zien dat zeeleeuwen en zeehonden altijd een wat hoger gelegen rots gebruiken als ze aan land komen maar dat deze zeeolifanten gewoon op het strand liggen.
Santa Barbara lijkt ons een leuk stadje maar er is geen camping beschikbaar dichtbij het stadje en we rijden er voorbij naar Carpinteria waar een State Park strandcamping is. Dat de staat California dringend om geld verlegen zit blijkt wel uit de tarieven die hier gehanteerd worden.. Het is gedurende de tijd dat we Big Sur zijn eigenlijk de hele tijd erg mistig maar hier schijnt de zon met vlagen dus gaan we naar het strand. Wel lekker om op een steenworp afstand te zitten zodat we onze campinstoeltjes mee kunnen nemen en de spulletjes voor Aimée. Jeroen gaat nog even zwemmen, het water is koud maar als je er in bent is het lekker en eigenlijk wel vergelijkbaar met de Noordzee, alleen iets meer rotsen en kelp maar weer bijna geen schelpen op het strand. `s Avonds stoken we een vuurtje en doen we aan `burn the evidence`, alle foldertjes en kaartjes die we hebben opgespaard in de afgelopen weken gaan het vuur in, dat ruimt lekker op. De volgende dag komen we in LA aan en staan voor de laatste 2 nachten op Dockweiler RV Park aan het strand in El Segundo Beach. We komen op dinsdag aan, willen de camper op donderdag inleveren en vliegen op vrijdag terug. Als we dinsdagmiddag even op internet onze vlucht checken via de website van BA zien we ineens dat de eerste vlucht van LA naar Toronto die we zouden hebben gecanceled is! Daar hadden we wel even bericht van willen ontvangen lieve vrienden van British Airways.. Als we proberen te bellen met BA blijkt het keuzemenu niet te werken met ons mobieltje dus gaan we op zoek naar een payphone in de omgeving. Bij het strand komen we een telefoon tegen op een plek die ook veelvuldig gebruikt wordt om te urineren. Het wachten is eindeloos en als er een medewerker aan de lijn is en we vragen naar de beschikbaarheid van de betreffende vlucht krijgen we eerst nog te horen dat deze gewoon doorgaat en dat we altijd een notificatie zouden ontvangen als de vlucht niet door zou gaan en ons dus geen zorgen hoeven te maken. Als we vervolgens doorvragen om na te gaan wat onze stoelnummers zijn op deze vlucht en de dame onze boeking opent om dit te bekijken blijkt toch dat de vlucht naar Toronto gecanceled is en moet ze ons volledig omboeken naar andere vluchten, ook voor de connectievluchten naar Londen en Rotterdam. Dit duurt eindeloos en Joanne loopt met Aimée terug naar de camping. Uiteindelijk lijkt het gelukt maar moeten we de volgende dag nog wel terugbellen om zeker te stellen dat we goede stoelen voor het reizen met een baby hebben en is het nieuwe schema qua totale reistijd een stuk minder goed dan ons oorspronkelijke schema met een werkdag wachten op Londen Heathrow op vrijdag 13 juni. Door de wijziging vliegen we nu op donderdag de 12e terug en moeten we de camper dus een dag eerder inleveren. We hadden oorspronkelijk op woensdagavond nog een bezoekje aan neef Hein Beute en zijn gezin gepland staan maar dit moeten we nu helaas cancellen. Het is even schakelen maar gelukkig zijn we er rustig onder en hadden we de flexibiliteit in onze dagindeling om een dag eerder te vliegen en de camper in te leveren. Dit gaat verder allemaal goed, een schade aan de bumper ontstaan bij het achteruit rijden en een missende wieldop worden ons niet eens in rekening gebracht en we vinden een hotel bij het vliegveld om onze laatste nacht op `American Soil` door te brengen. En zo schrijf ik nu dit stukje in het vliegtuig onderweg naar Toronto. Wat een reis is het geweest. Heel fijn om te weten dat onze familie die ons ophaalt en al onze geliefden nu rap weer dichterbij komen, we zijn er heel erg aan toe om iedereen weer te zien en een fors groter meisje mee terug te nemen. We merken dat we ons voor de terugreis een stuk rustiger voelen over hoe het met Aimée zal gaan, ze is zo'n stabie[, duidelijk en lief meisje.

Geschreven door IJsselstijnUSA