Aankomst
Daar zijn we dan! Nadat papa en mama van Helden en Marcel, Jojanneke, Sarah en Vince ons vanaf Zestienhoven hadden uitgezwaaid, ging onze reis dan echt beginnen. Gelukkig mocht de kinderwagen mee tot de slurf, dus kon Aimée lekker blijven slapen tot we in zouden stappen. Onderweg naar London kregen we een hoop oh's en ah's te horen. Aimée kreeg genoeg aandacht en was niet zo onder de indruk van het stijgen en landen. Eenmaal op Londen aangekomen bleek onze aansluiting naar Dallas vertraging te hebben. Stiekem niet zo'n groot probleem, want Aimée was wel echt toe aan een slaapje, en dat gaat toch beter in de wagen dan op schoot.
Op naar Dallas, de lange vlucht van 10 uur. We hebben een lekkere ruime plek met voor ons een uitklapbaar tafeltje, waar het mandje van Aimée op kan staan. Onze buurman keek wat verschrikt toen hij ons binnen zag komen met een baby. Hij zag het duidelijk niet zitten.. De vlucht verliep echter super goed! Aimée blijkt een ware reiziger. Alles is interessant en leuk. Behalve het mandje, want daarin kan ze de slaap niet echt goed vatten. Na een geschreeuw van een minuut op 10 valt ze dan toch in slaap. Dan kunnen wij ook even met de benen omhoog. Maar helaas, na een uur hebben we turbulentie en moet ze weer uit het mandje bij ons op schoot in de gordel. Zucht.. Daar gaat het slaapje. Ze doet uiteraard daarna bijna geen oog meer dicht. Inmiddels is het kind doodmoe. Dan maar even een rondje wandelen, want we zouden een uur later landen. Om haar daarvoor nog in dat mandje te leggen en vervolgens weer wakker te maken vonden we niks. Toen we bijna zouden landen zei onze buurman, aardig genoeg: 'What a well behaved baby you have!' Nou, dat zegt wel genoeg over hoe Aimée de vlucht heeft doorstaan. Ik daarentegen heb geen oog dicht gedaan en was inmiddels behoorlijk brak. wat hierbij niet echt meehelpt is dat het de hele vlucht lang licht was. Logisch want je vliegt terug in de tijd. Je biologische klokje raakt daar alleen behoorlijk van in de war. Maar goed, mijn taak was dat Aimée comfortabel de reis door kwam en dat was tot op dit moment nog goed gelukt. Dan maakt het even niet uit hoe je jezelf voelt. Op naar de volgende overstap in Dallas, welke we hoogstwaarschijnlijk niet meer zouden halen. Omdat we vertraagd waren, mochten we als eerste door de douane heen, heel relaxed! De douane daarentegen was minder relaxed. Wat een sacherijnige hoofden zeg! En, de zogenaamd grappige jongeman bij de security-check, was wel heel brutaal aan het vragen wat we wel niet allemaal kwamen doen in zijn land. Gelukkig kon Jeroen lief blijven glimlachen, ik had hem inmiddels al meerdere 'val dood' blikken toegeworpen. En dan nu als een malle naar de juiste gate.. Al rennend over het vliegveld komen we aan bij de juiste gate. Aimée wederom slapend in haar reiswieg. Wat een heerlijk meisje! Helaas is het vliegtuig vertrokken zonder ons, maar gelukkig kunnen we met de direct volgende vlucht mee. Ik zag het eigenlijk niet meer zitten en baalde eventjes dat we niet gewoon wat meer geld hadden neergelegd voor een directe vlucht. Wat een gedoe, en zeker met zo'n klein hummie. Maarja, daar is even niets aan te doen. Nog 3u vliegen en we zijn er. Aimée moet met een slapend koppie uit de wagen worden gehaald en we krijgen weer een hoop oh's en ah's te horen. We hebben een plek helemaal achter in het vliegtuig. Gezellig naast een Latino familie. Een fijne peuter begint al vrij snel de boel bij elkaar te krijsen en dit heeft ongeveer de hele vlucht geduurd, totdat de landing werd ingezet en Aimée het op een brullen zette. Dit kwam omdat ze steeds wakker schrok van het gekrijs van het vervelende ventje. Je kunt je voorstellen dat ik dat kind (en zijn moeder) in gedachten al 10 keer wat aan had gedaan. Jeroen kreeg het ook te verduren met al mijn kennis over hoe je een 2-jarige op moet voeden. En hoeveel ik dat op mn werk wel niet tegenkwam. Dit waren de langste uren van de vlucht. Wat een ramp! Gelukkig heeft Aimée niet langer dan 10 minuten erbarmelijk liggen huilen, wat het overigens niet minder erg maakt. Ik voelde me schuldiger dan ooit. Waarom gingen we dit ons kind aandoen enzo.. Blablabla :) Ze was de schrik snel te boven.
Vanaf het vliegveld naar ons hotel. Daar hebben we met ze drieën nog even lekker genoten van een douche en bad. Nederlandse tijd was het inmiddels 07h00 en ik had nog geen oog dicht gedaan. Gelukkig begon hier de nacht en was het 22h00. Dus lekker ons bed in gedoken. De volgende dag zouden we onze camper ophalen.
Deze konden we 15h00 ophalen, tot die tijd hebben we uitgeslapen, tot hoever dat mogelijk is met een baby en hebben we een shopping mall opgezocht om een simkaart te kopen en te lunchen. Het weer is heerlijk! Ik ben alleen flink aan het snotteren van al die uren in de airco.
Eenmaal bij de camperverhuur staat een flinke obees ons op te wachten. Het is bizar om te zien dat er bij elke minuut die je langer in Amerika bent de hoeveelheid obezen ook drastisch toeneemt. Echt vreselijk! Maarja, het was een vriendelijke jongen en we zijn goed door de manual heen geloosd. Om 17h00 kunnen we de weg op, naar een Wal-Mart voor boodschappen en onze eerste stop: Orange County; Trabuco Canyon.
Hier kom ik bij van een flinke griep (eerste dag ben ik de camper niet uitgeweest) en staat acclimatiseren op nummer 1. Dat lukt hier prima. Het is mooi weer en prima toeven. Volgende stop: Joshua Tree Lake. National Park.

Geschreven door IJsselstijnUSA