Het was vannacht maar 2 graden. Ondanks de extra deken bleek mijn slaapzak een beetje te koud. De lakenzak die ik daarvoor gekocht had, zit in de doos van 2,5 kg die ik naar huis heb gestuurd. Tja.. Als het vaker voorkomt ga ik maar met m’n fleecetrui aan slapen! Gelukkig werd het ‘s middags wel lekker weer:18 graden.

De hostel verzorgde ook een ontbijt, dat stelde niet veel voor: je kon zelf brood roosteren en beleggen met jam. Als je wilde kon je daar een kopje water bij opwarmen in de magnetron voor de moccona. In de hostels waar ik ontbijt kreeg is dit meestal zo. Maar goed, het is in ieder geval ontbijt, vaak is dat er niets eens.

Daarna op pad. Ik heb in het begin een groot deel van de tijd met twee mannen uit Tenerife gelopen. Ze spraken vrijwel geen Engels en ik weinig Spaans, dus de conversatie was lastig. Later kwam er een man uit Mexico bij lopen die wel Engels sprak, die vertaalde het één en ander.
Dat is sowieso wel een probleem tijdens de camino, goede gesprekken zijn vaak niet mogelijk, vanwege de taalbarière. Het gros wat nu de camino loopt is Frans- of Spaanstalig en spreekt vrijwel geen Engels.
Dat is wel heel jammer!

Het ritme dat ik probeer aan te houden is om 10 km te lopen en dan even te stoppen voor koffie. Op zondag is er echter helemaal niets open, dus ik moest door tot 15km. Gelukkig was er toen een leuk terras, waar ik met een oudere Duitse vrouw, de mannen uit Tenerife en Mexico geluncht heb. Na 15 km lopen smaakt zo’n lunch heeeeel lekker!

Rond 16.00 kwamen we aan in Villafranca, de bestemming van vandaag. De Spaanse mannen hielden de stemming er aardig in door te zingen. De hostel is erg mooi: het is een oud pelgrimshospitaal, waar ze nu een hotel van hebben gemaakt. Een deel daarvan is nu een hostel.

‘s Avonds ga ik met een paar medepelgrims (een Franse vrouw 50+, een Duits meisje van 18 en een zwaar snotterende jongen van 24 uit Israël, maar niemand die daar moeilijk over doet. Ik ben kennelijk de enige die zich afvraagt of het nu wel zo handig is dat hij op de slaapzaal gaat liggen..) in het restaurant eten. We krijgen weer het pelgrimsmenu: drie gangen en een halve fles wijn pp voor 15€. Enorme waar voor je geld en heel gezellig!

De spirituele verdieping waar je zo vaak over hoort tijdens de camino, heb ik nog niet gevonden. Mijn dag bestaat hier uit een flink aantal pieken en dalen, terwijl ik normaal best stabiel ben (voor een vrouw dan😄). Veel mensen doen de camino in stukjes, ik snap nu heel goed waarom. De omgeving is heel mooi, het wandelen vaak fijn, het alleen zijn met je gedachten ook (zeker als je ergens mee worstelt), de mensen interessant, het weer mooi en de dorpjes schattig.
Maar.. ik merk dat ik -naast van mijn voeten- last begin te krijgen van de onrust (iedere dag weer inpakken en op pad..) en het gebrek aan privacy. Ik vind het ook lastig om de balans te vinden tussen eenzaamheid en de sociale druk. En ja.. ik verlang ook weer naar comfort (beetje lastig om toe te geven, toch een luxe-paardje dus.. maar ik word al blij van het idee dat ik weer op een gemakkelijke bank zou kunnen hangen of dat mijn kleren niet nat worden in de douchecel), naar gebalanceerd eten en naar mijn leven thuis met de mensen waar ik van hou. Ik heb inmiddels besloten dat ik niet naar Santiago loop. Dat zou nog zeker 3 weken duren. Wanneer ik dan wel stop? Geen idee. Ik ga het per dag bekijken.

Geschreven door Erna.in.de.zon