Helaas zijn de voorzieningen hier een beetje gammel, dus hebben we regelmatig even geen water. Vooral lastig met de wc. Maar vanmorgen doet de douche het! Daar maak ik na een paar dagen baden in de rivier dankbaar gebruik van.

Het is twee uur varen naar het Marronmuseum. Onderweg zien we het plaatselijke ziekenhuis, met daarnaast een vliegveld zodat spoedgevallen naar Paramaribo gebracht kunnen worden. Omdat het de droge tijd is staat het water erg laag en voelen we af en toe de stenen onder ons schrapen. Ook zien we het grootste dorp in boven-Suriname, het heeft 5000 inwoners. Onderweg naar het museum bezoeken we eerst nog een naaiatelier, waar 20 vrouwen hun kost verdienen.

Als we bij het museum aankomen moeten de vrouwen rechts door de poort, de mannen links. Ook dit weer om de geesten af te schudden. Het Marron museum is gestart door vijf creatieve jonge mannen die destijds in opspraak kwamen vanwege hun levensstijl met drugs en dreadlocks. Uiteindelijk moesten ze zelfs de jungle in vluchten. Toen ze terugkwamen zijn ze een stichting begonnen met Woody woodpecker als symbool voor de houtbewerking. Een Nederlander geeft hier les in.

Een jonge vrouw geeft ons een rondleiding. Ze vertelt over het offeren aan de geesten bij zwangerschappen, ziekten, maar ook bij een nieuw kostgrondje speelt het een rol. Er zijn hele specifieke kruidenmengsels nodig om de geesten te verdrijven. Die kennis dreigt echter te verdwijnen nu steeds meer jongeren naar Paramaribo trekken. Ook vertelt ze hoe het gaat in relaties: een man moet voor ieder van zijn vrouwen voor een huis en een kostgrondje zorgen. Soms woont een man met een van de vrouwen, maar niet altijd. Als een man naar Paramaribo vertrekt neemt hij meestal een vrouw mee, maar dan moet hij na een aantal jaren een andere vrouw over laten komen en de eerste terugsturen. Hij moet zijn tijd dus eerlijk verdelen tussen alle vrouwen. Daarom hebben mannen nu vaker maar een vrouw. Kinderen die in Paramaribo gaan studeren verblijven bij familie of in een internaat.

Er zijn mannenhutten en vrouwenhutten. Van buiten zijn ze hetzelfde, maar de vrouwen hebben potten en pannen, de mannen dingen als pijl en boog. Een vrouw moet immers voor haar man koken. Eten doen ze echter nooit samen maar met hun broers en zussen.

Er heerst een strikte hiërarchie bij de marrons: de Granman is de grote baas, direct daaronder heb je de kapitein. Eigenlijk moeten alle bezoekers van het dorp naar de kapitein zodat hij offers kan brengen. Maar sinds het museum komt er teveel bezoek, dus nu bundelen ze alle bezoekers en brengen 1x per twee jaar een offer voor alle museumbezoekers tegelijk.

Doeken spelen een belangrijke rol: als je ongesteld wordt krijg je van je tante een klein doekje. Dat lever je in bij je man als je trouwt. Na je huwelijk draag je de rest van je leven een andere doek die je zelf gemaakt hebt. Als je gaat scheiden geef je je doek aan de zus van je man, zo is het voor iedereen duidelijk dat je uit elkaar gaat.

Eenmaal thuis gaan we weer lekker zwemmen. ‘s Avonds komt er speciaal voor ons een bandje met jonge mannen die trommelmuziek maken. Leuk!

Geschreven door Erna.in.de.zon