Om zes uur sta ik op om de voorspelde wonderschone zonsopgang te bekijken. Alleen Yvonne is er ook, de rest van de groep is verstandiger, het is zo mistig dat je niets ziet. Zodra ik daar ook achter ben kruip ik nog een uurtje terug in bed.

Na het ontbijt vertrekken we naar de Witti-kreek. Slechts de helft van de groep gaat mee, omdat het een zware wandeling is van ongeveer zes/zeven uur. En inderdaad kost het dalen en later weer terugklimmen in deze vochtige warmte wat bloed en zweet. Gelukkig geen tranen! We moeten regelmatig over omgevallen bomen klimmen en het pad is smal, dus we lopen nogal wat schrammen op. Maar ‘Sweet Love’, de naam van onze Surinaamse gids wijst ons onderweg op slinger- en brulapen, kikkers, slangen, vlinders en wat al niet meer. En het zwemmen in de kreek is koel, dus lekker! Al met al is het een intensieve maar heerlijke tocht en het Surinaamse Parbo-biertje na afloop heeft nog nooit beter gesmaakt. Ook het douchen voelt als een superverwennerij, ook al is het met koud water in de wc-cabine. Als je maar vies genoeg bent maakt dat ook niet meer uit!

‘s Avonds eten we -verrassing- weer kip met rijst, ook al had ik garnalen besteld. Het is nogal een zooitje hier in de keuken qua organisatie, maar dat hoort bij het Surinamegevoel.

Geschreven door Erna.in.de.zon