De afgelopen dagen was ik verwend doordat de hostels ook een ontbijt aanboden. Dit hostel niet, maar ze gaven bij het inchecken aan dat ik in een barretje in het dorp zou kunnen eten. Dat bleek vanmorgen dus nog niet open. Een beginnersfout van me, alle anderen in het hostel hadden de dag daarvoor wat ingeslagen voor het ontbijt. De Duitse vrouw (die vroeger een man geweest is, alleen even om het linkje te houden met wat ik gisteren schreef, ze is erg aardig) was zo lief om me een broodje met ham te geven, dus ik was gered. Maar ik had dus ook niets voor de lunch, en onderweg is vaak helemaal niets te koop, zelfs in de dorpjes niet. Dat verbaast me echt, want zeker in het hoogseizoen moet het toch aantrekkelijk zijn om iets te verkopen aan de pelgrims.

Uiteindelijk ben ik onderweg een dorpje ingelopen (was nog een stuk om!) en kon ik toch wat kopen. Er waren ook drie zuid-Koreanen, met wie ik even koffie gedronken heb. De camino is in zuid-Korea erg populair.

Ook vandaag was het weer geweldig (warm zelfs!), de uitzichten waren beter dan gisteren en ik zat goed in mijn vel, dus fijn gewandeld. Weer tussendoor lekker liggen lezen, aan een rivier dit keer.

Halverwege stootte ik op de Duitse vrouw, ze was geblesseerd (overbelaste spieren denk ik) en kon echt niet meer verder. Ze is al een maand aan het lopen en vandaag was haar laatste dag. En net op die dag moest ze een taxi bellen, ze kon het dus net niet afmaken. Zo jammer!

Het laatste stuk naar Pamplona heb ik samen met een Franse man van 36 gelopen. Wel bijzonder hoe hij in het leven staat, hij leeft al jaren van het geven van massages ergens op het strand. Houdt zich niet bezig met de toekomst, en wil vooral doen wat NU goed voelt (‘my dad thinks I should be worried about my pension, but I want to be like that lady of 72 that walks here, do you know her?’). Wel mooi als je zo relaxed kunt leven, zonder angsten. Ergens heeft hij helemaal gelijk natuurlijk, hoewel voor mij een tussenweg beter voelt.

Helaas verdwaalden we een stukje, dus ik gok dat ik vandaag wel 26 km gelopen heb, in ieder geval staan er bijna 40000 stappen op de teller. Jammer dat ik daardoor te moe ben om alle bezienswaardigheden van Pamplona uitgebreid te gaan bekijken. De stad is vooral berucht vanwege die stieren die ze in juli altijd los laten in de stad waar iedereen dan achteraan gaat rennen. Ik heb wel even rondgelopen, het is een mooie stad.

Na alle hostels met piepende bedden, snurkende mensen, gebruik maken van je eigen dunne synthetische handdoek, slapen in mijn slaapzak, in de rij voor de douche, hopen dat er plek is op het droogrek, papieren onderlakens en slopen…. slaap ik vannacht in een heus hotel! Heerlijk, ik ben
meteen in bad gedoken en heb me met een echte handdoek afgedroogd. Wat een luxe!!!!!!

Daarna nog even in m’n eentje een biertje gedronken op een terras, ik eet een broodje op mijn kamer. Het is zaterdagavond, Pamplona bruist, iedereen staat in groepjes op straat, de restaurantjes zitten bomvol. Geen idee waar de mensen zijn met wie ik een klik had deze tocht. Sommigen gaan morgen al naar huis, daar heb ik al afscheid van genomen. En thuis is iedereen ver weg. Nu voel ik me heel alleen, maar dat zal er wel bijhoren. Een leermoment!

Geschreven door Erna.in.de.zon