Voor ons tripje naar Galibi krijgen we een nieuwe gids met drie namen, Brian, Jeffrey en nog een inheemse naam. Hij komt uit Galibi.

De malariapillen die ik voor dit gebied voor veel geld kocht in Nederland kan ik in mijn tas laten, er is geen malaria. Aan de ene kant heel fijn, maar toch...

Tijdens onze busrit van een paar uur komen we door het gebied waar in 1986 de burgeroorlog heeft gewoed. In het dorpje Moiona staat een monument ter nagedachtenis aan de kinderen en volwassenen die destijds afgeslacht zijn door de militairen onder bevel van Bouterse. Dus ook dat heeft de huidige president op zijn geweten. Dit gebeurde tijdens de burgeroorlog, waarbij het Jungle commando onder leiding van Ronnie Brunswijk het militaire regime van Bouterse ten val wilde brengen. Tot dusver is echt iedereen die we spreken echt heel negatief over Bouterse, ze zien hem echt als een corrupte crimineel, ook door de december moorden. Men denkt dat hij destijds vooral mensen heeft omgekocht/beïnvloed om op hem te stemmen. Over twee jaar zijn er weer verkiezingen, hopelijk komt dan een integer persoon aan de macht.

Het is een paar uur met de bus en dan stappen we in Albina op een ‘Piaka’, een volgens Surinaamse begrippen zeewaardige boot. Bij ons zou deze boot echter geen enkele keuring doorstaan, alleen bij het in- en uitstappen moet je al blij zijn dat hij niet omslaat. Desondanks brengt hij ons veilig in 1,5 uur over de Marowijnerivier naar Galibi. Aan de andere oever ligt Frans Guyana, nog steeds Frans grondgebied. Dat we onze zwemkleding aanmoeten in de boot is geen overbodige luxe, onderweg is het alsof er een sproeier op de boot is gericht, ik word door- en doornat. Kennelijk moeten middelbare scholieren uit Galibi iedere dag dit tochtje naar school maken, dat lijkt me geen pretje.

We betrekken een vrij primitieve kamer, met een gedeelde toilet en koudwaterdouche. Weer hebben we alleen ‘s nachts stroom en geen WiFi. Het uitzicht vanuit onze kamer over de rivier is echter prachtig, we wonen direct aan het strand.

‘s Avonds gaan we bij het licht van de liggende (!) maan de soepschildpadden bekijken die een half uurtje varen verderop hun eieren leggen. Wow, wat is dat indrukwekkend!! Het ‘tractorachtige’ spoor vanuit het water verraadt waar ze hun nest hebben. We wachten tot de schildpad in trance is tot we dichterbij komen. Dan zien we een enorme schildpad van ruim een meter groot het ene na het andere ei produceren. Ze leggen wel 160 eieren per jaar, in ongeveer 7 nesten. Als gevolg van roofdieren zoals meervallen, wasberen en vogels overleeft echter maar 10%. Na afloop dekt moeder schildpad de diepe kuil met eieren weer keurig toe en loopt ze heel snel terug naar het water. Heel bijzonder om dit van zo dichtbij mee te maken!

Geschreven door Erna.in.de.zon