Het was een kort nachtje vannacht! Nadat ik net was ingeslapen werd ik weer wakker omdat er een man bij me op bed kwam zitten. Waarschijnlijk had hij zich gewoon in het bed vergist in de grote slaapzaal, maar ik schrok me dood. Inslapen was daarna wat lastiger.. De andere reden was dat het klooster het kennelijk heel normaal vindt om iedereen om 6 uur ‘s ochtends wakker te maken (met muziek en licht, de Philips wake-up light kan er nog wat van leren) ook al gaat de zon pas om 8.15 op en heeft het geen enkele zin om daarvoor te starten met wandelen. De katholieke kerk heeft nog wel iets te leren over flexibiliteit denk ik….

De wandeling vandaag was relatief gemakkelijk. Vrij weinig stijgen en dalen, dus de 22 km waren goed te doen. Het nadeel van slapen in het grote klooster is dat veel mensen tegelijk vertrekken, zodat ik het euforische gevoel dat ik alleen op de wereld was in een prachtige omgeving vandaag minder had. Ik zag regelmatig mensen lopen. De wandeling zelf ging door een paar gehuchtjes en vooral door het bos, dus het uitzicht was ook minder indrukwekkend.

Wel leuk natuurlijk dat ik wat meer mensen heb leren kennen. Met name met Anke, een Duitse van ong 35 waarmee ik in het klooster in het stapelbed sliep had ik een hele leuke klik. Zij lag eigenlijk in mijn bed (ik had het bed bovenin toegewezen gekregen, zij was zo lief om te ruilen). Dus ik heb haar nog wel even gevraagd of zij een date met die man had, haha.. We deelden dezelfde humor. Met haar heb ik een stukje samengelopen en koffie gedronken. Maar omdat ik merkte dat samenlopen toch minder ‘brengt’, ben ik na de koffie alleen verder gegaan. Gelukkig begreep ze dat.

Het bijzondere van deze camino is dat je mensen tegen komt met wie je persoonlijke dingen deelt, maar die je daarna misschien nooit meer ziet. Je slaapt toch weer op andere plaatsen. Dus ben benieuwd of ik Anke en de Nederlandse van gisteren nog ga ontmoeten. Ik zou het jammer vinden als dat niet zo zou zijn!

De pelgrims lopen de camino om verschillende persoonlijke redenen. Soms religieus, soms spiritueel, soms als fysieke uitdaging. Maar bijna iedereen is alleen en loopt alleen. Bezinning vindt iedereen belangrijk. De mensen zijn stuk voor stuk interessant, de meesten wonen nu waar ze niet geboren zijn. Je hebt snel mooie gesprekken!

Ook vandaag heb ik weer lekker gepauzeerd in het zonnetje met een boek. Daarna merkte ik ook dat ik weer wat meer aan mezelf toekwam. Heel fijn!

Rond 15.00 kwam ik aan in Zuribi, waar ik dit keer een bed in een 8-persoons slaapzaal had geboekt. Vrij primitief, maar ook weer heel goedkoop (14€). In een van de bedden slaapt een vrouw die vroeger een man was. Dat denk ik tenminste. Kan me voorstellen dat dat aanleiding geeft tot de camino…

Na het douchen ben ik een biertje gaan drinken op het terras met drie oudere Engels/Deense mannen die op Mallorca wonen. Één van hen loopt naar Santiago, de andere twee lopen een weekje met hem mee. Hun les voor mij: er komt een moment dat je niet zoveel jaren meer hebt in je leven, dus zorg dat je er het meeste uithaalt. Laat dat nu precies de reden zijn dat ik hier rondloop!

Daarna ben ik alleen gaan eten in een felverlicht simpel tentje. Iets wat ik in Nederland nooit zou doen, maar hier vind ik dat prima. Eenzaam voel ik me gelukkig niet. Door de mensen die ik hier tegenkom, met gelukkig een goede balans tussen gezelligheid en tijd voor mezelf. Maar zeker ook door het contact met thuis, oa via deze blog. Leuk jullie reacties!

Geschreven door Erna.in.de.zon