Een ezel stoot zich geen drie keer aan dezelfde steen, maar ik wel twee keer. Dus ik stond weer paraat vanmorgen om zes uur voor de mooie zonsopgang die niet kwam.

De wandeling naar het uitzichtpunt geeft een mooi overzicht over het Brokopondo stuwmeer dat in 1964 is aangelegd om energie op te wekken. De mensen die daardoor moesten verhuizen kregen echter pas in 2005 stroom, de stuwdam werd aangelegd voor de bauxietmaatschappij en voor de mensen in Paramaribo. Lijkt me toch zuur! Later rijden we naar het meer en zien we de verdronken bomen en de eilandjes die vroeger bergtoppen waren.

We stoppen nog even bij een man die houtsnijwerk maakt. De belangrijkste bezienswaardigheid is zijn huis en de omgeving met veel schuurtjes met kippen, een toecan en een Surinaamse haas. Het is een beetje zoals bij ons heel vroeger. Ik vraag of ik naar de wc mag en voor het eerst in mijn leven is de reactie ‘wat ik daar wil gaan doen?’ Voor plassen word ik naar achteren gebracht en je behoefte doen door het gat in de houten plank is een belevenis op zich. De vrouw des huizes heeft wel een moderne wasmachine, mooi om de tegenstelling te zien.

Onze ‘cabana’ is een zeer aangename verrassing. Prachtig uitzicht op de Suriname-rivier, airco en bij de receptie een wasserette en WiFi. Na Brownsberg voelt het hier erg luxueus. Het strandje aan de rivier heeft hangmatten, speeltoestellen en is helemaal top! We maken er nog geen gebruik van, hoewel dat met deze temperatuur (32 graden?) verleidelijk is. We verkiezen een kopje eigengezette thee op onze veranda, voorlopig is het idee dat het kan voldoende.

Kenneth neemt ons mee voor een slenterwandeling in de omgeving. We zien de proebaraboom die muggen afweert en de kangkangtree, met witte kapok, waarin de geest van de voorouders van indianen huist omdat ze daaronder worden begraven. Hoog in de bomen hangen grote kegelvormige nesten van de geelstuitspreeuw. Op de achtergrond klinkt het aanzwellende geluid van de sukades, dat lijkt op het geluid van de krekel. Tegen zonsondergang komen de harige vogelspinnen naar buiten, op vrijwel iedere palm zit er een.

Aan een lange tafel onder TL-buizen eten we frites met kogelbiefstuk vergezeld door de fles rum die we kregen van de eigenaar van Brownsberg om te compenseren voor alles wat is misgegaan. En gaan we heerlijk slapen in de comfortabele cabana’s.

Geschreven door Erna.in.de.zon