Afscheid op NCS
Maandagnamiddag 17 juli 2017.
Het afscheid op het Nyohini project was meteen een dubbel afscheid. Eerst en vooral was het de voorlaatste dag dat ik in Ghana was. Daarnaast was het de aankondiging van het stopzetten van NCS voor de kinderen. De leerkrachten wisten het al een tijdje maar de kinderen waren nog niet op de hoogte.
Alles was voorbereid: een zelfgemaakt spelbord, bij elkaar gezochte materialen en zelfs beloningen voor de winnaars. Iedereen was uitgenodigd: Dela, Mustafa, Hamdia en uiteraard ook Mister Mohammed. Nu de kinderen nog. Dat bleek iets moeilijker! Terwijl we stonden te wachten, zagen we (weeral eens) in de verte een zware regenwolk aandrijven. Maar het 'slechte weer' hield hen gelukkig toch niet tegen om een speciale namiddag te beleven. Om twee uur zaten er een vijftigtal kinderen in het klaslokaal. Het gesprek werd even uitgesteld. We moesten een tijdje wachten tot de regenbui iets minder was, zodat we elkaar terug konden verstaan.
Verbaasde gezichten en de volle aandacht waren op ons gericht. En toen kon Marieke starten met haar uitleg. De kinderen vonden het jammer en beseften niet helemaal wat de toekomst ging brengen. Maar ze waren helemaal klaar voor het spel. Met veel moeite werd dit uitgelegd. Het verliep niet allemaal zoals gepland, maar de sfeer zat erin en de kinderen amuseerden zich. Voor de laatste keer allemaal samen... .
Limbo, kubb-blokken stapelen, twister, hoedjes van papier maken, blikken gooien, ringen werpen, ... het kwam allemaal aan bod en het werd met veel enthousiasme gespeeld. Zowel jong als oud amuseerde zich rot voor de laatste gezamenlijke namiddag met 'Madame Julie'. Medailles werden met trots overhandigd en gedragen, kinderen doorstonden de harde regen en kwamen doorweekt aan om (na het uitwringen van hun kleren) mee te spelen.
Voor diegenen die tot het einde bleven, had Marieke nog een kleine verrassing: snoepjes. Ze zei zelfs dat het de eerste keer was dat ze met een glimlach snoepjes uitdeelde.

Afscheid van de leraren
Dinsdagnamiddag 18 juli 2017.
De echt allerlaatste namiddag op het project. Niet met de kinderen deze keer, maar enkel met de leraren. Een drankje nuttigen als afscheid is niet bruikbaar hier in Ghana. Maar iedereen vond het nodig om op een fijne manier afscheid te nemen: van elkaar, van het project... . We zaten in het cafeetje naast het project. Er werd gepraat in Nederlands en Engels. Niet iedereen was even enthousiast, maar het was het samenzijn dat telde.

Afscheid van de stad
Dinsdag 18 juli 2017.
In de namiddag ben ik met de yellow yellow naar de stad geweest. Even nog wat rondwandelen en de laatste Tamalese ervaringen opdoen. Dan was het tijd om mijn afscheidsronde verder te zetten.

Afscheid bij de gastfamilie
Woensdagochtend 19 juli 2017.
Een verwarrende dag! Ik was me al enkele dagen aan het voorbereiden op het afscheid. Ik had een groot papier gekocht, raad gevraagd aan Jay op de culturele markt, mijn potloden en verf bovengehaald en daarmee een tekening gemaakt van de gastmoeder met Peter. De laatste avond heb ik deze afgegeven. Prachtig vonden ze het. Iedereen mocht het zien en ik kreeg knuffels à volonté. Maar wat ze niet wisten, was dat het echt mijn laatste avond was (dat merkte ik pas de volgende ochtend).
Peter had al gezien dat ik aan het inpakken was en had het aan de gastmoeder verteld. Maar zij maakte uit een eerder gesprek op dat ik de 20ste naar huis ging. Ze had het verkeerd voor. Ik zou de 20ste juli aankomen in België en dus vertrok ik de 19de vanuit Tamale. Die ochtend wist ik wat me te wachten stond, maar zij dus niet. Ik bedankte haar voor de gastvrijheid, de leuke tijd, de momenten samen met de familie, het lekkere eten... kortom: voor de zalige tijd bij hen. Toen begonnen alle stukjes in elkaar te passen in haar hoofd. Toen ze besefte dat ik die dag al vertrok, begon ze een beetje te flippen. "Nu al! Ik dacht morgen! Ik had nog gepland om samen met de hele familie vanavond te eten aan de grote tafel met rijst en vlees, en een familiefoto te nemen en ... " Ik vond het zo erg om dat te horen. Hoe ze het niet door had, hoe ik niet expliciet verteld had dat ik de 19de vertrok, dat ze alles nog geregeld had en vooral dat ik nu geen deftig afscheid kon nemen.
Ze moest door naar haar school, samen met Katari. Maar aan knuffels ontbrak het niet. Toen de auto weg was, kreeg ik het nog moeilijker. Peter besefte dat ik wegging, hij wou niet mee met de gastmoeder en begon te wenen. Net zoals Peter, kreeg ook Gifty het moeilijk en ook bij haar stroomden de tranen over haar wangen. Knuffels, beloftes, ... het vloog allemaal onze mond uit. Ik was zelfs vroeger opgestaan deze ochtend om Leila nog te zien voor ik vertrok. Ik besefte nu pas echt dat ik in een supergoede familie terecht was gekomen.
Iedereen vertrok langzaam aan, mijn kamer was leeg, het binnenpleintje was leeg. Ik keek nog een paar keer goed rond en vertrok dan ook tegen een uur of tien met al mijn bagage. Maar heb nog enkele cadeautjes in een tas achtergelaten. Én een briefje voor de meisjes.

Afscheid met Marieke
Woensdagmiddag 19 juli 2017.
Met mijn fiets, trekrugzak en kleine rugzak reed ik op woensdagochtend naar het huisje van Marieke waar ik samen met haar op de taxi kon wachten. Ze kon me zelf niet naar de luchthaven brengen omdat ze geen auto had. Maar ze wou wel een taxi regelen en me ondertussen gezelschap houden. Zoals gewoonlijk babbelden we en dronken we thee. Maar deze keer was het anders... . Het was voor de laatste keer. Geen idee wanneer ik haar en de kindjes nog een keer ga terugzien. Toen de taxi er aankwam, betaalde ik, stapte ik in en gaf Marieke nog een knuffel. Ik vond het moeilijk om iets te zeggen. Ik bedankte haar uitvoerig en ze kreeg net als mij tranen in de ogen. Een band die niet snel zal verbreken. Ook al is het een hele afstand tussen België en Ghana.

Blij weerzien
Donderdagvoormiddag 20 juli 2017.
Na enkele uren vliegen en wachten in luchthavens kwam ik aan in België. Daar stonden mijn ouders me op te wachten. Met de telefoon in de hand én Thijs erbij! Van een verrassing gesproken!
Nu nog vind ik het leuk om het verhaal te horen dat Thijs zo zenuwachtig was om me terug te zien. En dat ik hem niet eens hoefde voor te stellen aan mijn ouders want dat ze dat zelf al hadden gedaan achter mijn rug.
De treinrit naar huis verliep rustig. Een drukke agenda voor de boeg, maar de Afrikaanse levenswijze zat nog in me waardoor ik gewoon alles op me af liet komen. De treinrit was zelfs te kort om alle verhalen te vertellen die we gedurende de 6 weken meegemaakt hadden. Maar het belangrijkste deden we wel: genieten van het samen-zijn met elkaar.

Het was een mooie en leerrijke ervaring! Ik zal nog vaak met plezier terugdenken aan die fantastische periode en aan de ontmoetingen met al die fijne mensen die ik ontmoet heb in Ghana.

Geschreven door Avontureninbeeld