20 days done, 19 days to go.
Exact in de helft van mijn Ghanese periode (part 2). Tijd om de grote stap te wagen en op familiebezoek te gaan.
Met zenuwen en met een hoofd vol gedachten werd de weg door de vertrouwde straten van de stad in de richting van Kpalsi afgelegd. Dé buurt van Tamale waar ik de laatste 3 weken van mijn vorige verblijf woonde en dus ook de kerstdagen en de overgang van oud naar nieuw meemaakte. Er was niet veel veranderd. Enkele containershops zijn omgebouwd tot 'echte' shops, het viskraampje is verplaatst naar de overkant van de straat en de fruitvrouw had geen bananen meer. Maar voor de rest zag alles er nog grotendeels hetzelfde uit als 6 maanden geleden. Zelfs het opwaaiende zand was er nog steeds. Maar daar kon binnen enkele ogenblikken verandering in komen want de donkerblauwe onweerswolken rolden vanuit het dal in de verte angstaanjagend snel dichterbij. De laatste kilometer werd op automatische piloot gereden. Mijn gedachten waren bij mijn gastbroers en -zussen: hoe zouden ze reageren en was het niet vreemd om met lege handen aan te komen. Tot ik plots een bekend gezicht zag aan de kant van de weg. Een jongen van een jaar of 14 stond aan een motor te prutsen en keek toevallig op toen een blanke passeerde. Ik had hem meteen herkend, maar bij hem kwam het besef iets later. Pas toen we een tweede keer oogcontact hadden, verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Ik stopte en hij kwam in sneltempo aan gewandeld met de motor aan zijn zijde. Het laatste stukje naar 'huis' hebben we samen afgelegd en bij het omslaan van de alom bekende hoek zagen de anderen mij en kwamen ze aangelopen. Net hoe het er 'vroeger' elke dag aan toe ging.

Toen ik stond te praten met hen, kwam er plots een andere blanke vrouw aangewandeld. Zij bleek ook een (ex-)vrijwilligster te zijn bij Vrijwillig Wereldwijd en ze is momenteel voor de 6de keer hier in Ghana. Net uitgerekend vandaag kwam ze ook een bezoekje brengen aan het gastgezin. Dus daar stonden we dan: 2 salaminga's omringd door Ghanezen. 5 van de 7 gastgezinkinderen en een hele hoop nieuwsgierigen waarvan enkelen me ook wel bekend voorkwamen. Op dat moment begonnen de eerste druppels uit de lucht te vallen. Bange blikken keken naar de lucht en verschillende duwende handjes leidden ons naar hun woonvertrekken. Haastig liepen we het paadje naar beneden af en het poortje door. Mijn fiets werd geparkeerd onder de mangoboom terwijl wij onder het afdak veilig en (niet meer zo) droog werden ondergebracht. Zoals gewoonlijk werd de binnenplaats in 1-2-3 omgetoverd in een openbare zwempoel. Grote kommen en emmers werden onder de dakgoot gezet om het water op te vangen zodat er niet te veel verloren zou gaan. Iedereen had zijn taak wanneer de regen viel. Het gevolg was dat ze (nadat alles goed stond)doorweekt en druipend van de regen bij ons in de 'veranda' kwamen zitten om te schuilen.

Mijn naam wisten ze niet meer, maar ze wisten gelukkig wel nog wie ik was. We zongen, toonden foto's en filmpjes, tekeningen en maakten veel plezier. Ook het kerstfilmpje waar ze een groot deel aan meewerkten, werd afgespeeld en zorgde voor verschillende aanhoudende lachsalvo's. Ik ben er nog niet uit of het lag aan de beelden of aan Yakina's giechelbuien. Telkens ze zichzelf op het scherm zag verschijnen, barstte ze in een lach uit die zo aanstekelijk was dat je niet anders kon dan er vrolijk van worden. Ze leek terug zo klein, zo broos. Als ik kon zou ik haar meteen kunnen vastpakken en knuffelen, maar ondanks haar gelach was ze er nog iets te verlegen voor. Een uur later, toen de regen zo goed als voorbij was, vertrokken we weer. Het oudste meisje (waar ik de naam even van kwijt ben) kwam net op dat moment binnengestapt en ook Basit, mijne maat, passeerden we nog op het padje naar boven. Met een welgemeende high five begroetten we elkaar en namen we op hetzelfde ogenblik ook terug afscheid. De ouders waren in geen velden en wegen te bekennen, maar ik kon al raden dat de vrouwen zich op de markt bevonden en de man op zijn peperveld.

Het is trouwens heel normaal dat je hier gezien wordt als familie. In het huidige gezin is het 'auntie', maar op straat word ik regelmatig door jonge vrouwen aangesproken met 'sister'. Misschien is het dan toch waar wat we vroeger geleerd hebben tijdens de godsdienstles: dat we eigenlijk allemaal één grote familie zijn... !

Geschreven door Avontureninbeeld