Een tekening krijgen van een 12-jarige die niet in de klas gemaakt is. Ik denk dat het nog nooit eerder voorgekomen is hier in Ghana! Hamdia is een top meisje. Alles wat we doen, vindt ze leuk, ook al is het soms op kinderniveau. 's Ochtends stond ze in de deuropening van de klas met een papier in haar handen. Benieuwd wat het was, vroeg ik of ze het wou tonen. Maar ze wou niet. Na een tijdje babbelen had ze toch de moed bijeen geraapt om de tekening te laten zien. 'Madam July' stond er in grote letters geschreven en dit was met kleurpotlood ingekleurd. Een teken dat mijn werk door de kinderen duidelijk gewaardeerd wordt. Een mooi gebaar vond ik het, deze tekening komt zeker en vast in mijn schetsboek terecht.

Tussen de middag ben ik mijn kleed gaan ophalen bij de kleermaakster. Het ziet er mooi uit. Een leuk model en natuurlijk ook een leuk stofje. Al denk ik wel dat het in België wat ingekort mag worden. Het komt tot over mijn knieën en valt een beetje wijd. Misschien dat ik het dan ook een beetje smaller laat maken onderaan, want toen ik het kleed aantrok, had ik het gevoel dat ik een parachute rond mij had. Maar toen ik het kleed aanhad, viel de brede onderkant al veel minder op (dat zeiden de andere vrijwilligers toch). Terug bij het NCS-project aangekomen, kon ik de deur weer openmaken (2de keer vandaag). Waarom die dicht was en de leraren er niet waren... geen idee. Nog geen 10 seconden was ik van mijn fiets gestapt of de kinderen in de blauwe uniformen vlogen al rond mijn nek. Hoewel kinderen? Het waren allemaal jongens en meisjes van rond de 12 jaar. Allemaal even vriendelijk en enthousiast. Een top-groep om mee te werken en spelletjes mee te doen. Meestal hebben ze zin in voetbal. Wat start met een spel 'jongens tegen meisjes' (dit gaat redelijk gelijk op, al trappen de meisjes er vaak naast) eindigt meestal in 2 jongensteams met 2 of 3 meisjes erbij. De kinderen blijven toestromen en nodigen elkaar uit om mee te doen. Plezier verzekerd! Zowel buiten als binnen. Als er geen voetbal is, maken ze graag tijd om enkele gezelschapsspelletjes te spelen. Ludo (=mens erger je niet), dierenmemory, een dierentoren bouwen of een nieuw aangeleerd spel: een variant op uno. Alles wordt met heel veel plezier bovengehaald en gespeeld. Ze kunnen zich zo een hele middag bezighouden. Misschien moet ik alle 'veel gespeelde spelletjes' eens op een stapel apart leggen zodat ze er altijd aan kunnen (ook als ik er niet meer ben). Het jammere is dat deze kinderen altijd tegen een uur of drie al naar huis gaan. Waarschijnlijk moeten ze dan thuis nog werken of eten maken. Ze komen dan in groepjes afscheid nemen en sluiten enthousiast af met: 'Madam, tomorrow? ' Zo lief en zo aandoenlijk dat ze uitkijken naar mijn aanwezigheid.
Maar er blijven ook altijd kinderen tot 5 uur. Vandaag vloog de tijd vooruit met een competitie uno. De 2 jongens waarmee ik het spel speelde, verstonden het spel verrassend goed (of toch de basisregels). Ze wisten maar al te goed hoe ze konden plagen en het spel winnen!

Geschreven door Avontureninbeeld