De laatste dagen stonden helemaal in het teken van het einde van de ramadan. Een feestelijke periode hier in het noorden van Ghana waar de meerderheid van de bevolking moslim is. En wat valt er plots weer op? Ja, inderdaad, dat de Ghanezen eigenlijk de hele dag door eten als het geen ramadan is. Niet enkel een koek of een stukje brood, maar wel fufu, TZ, hele rijstmaaltijden of andere lokale gerechten worden op elk moment van de dag verorberd. Gelukkig komt er een einde aan het vasten. Probeer maar eens te overleven zonder overdag te eten en te drinken bij zulke hoge temperaturen. En dit 30 dagen lang! Regelmatig kreeg ik de vraag of ik niet vast. Mijn antwoord blijft dan 'nee, ik ben geen moslima'. Al vinden ze dat hier een beetje raar en komen er veel bijkomende vragen aan te pas.

De naam 'suikerfeest' is in dit land ook totaal niet van toepassing. Of toch niet op de manier waarop het in Europese landen wordt gevierd. Hier wordt de nadruk niet gelegd op het 'zoete', maar wel op het eten in het algemeen. Na het vasten gaat elke gezin aan de slag om eten voor anderen klaar te maken.
Daarbij zijn er nog een aantal andere tradities. Zo trok iedereen op zondag en vandaag (verlofdag) zijn beste kleren aan om op straat te komen. Hele families met kleren met dezelfde motiefjes wandelden voorbij, zowel jong als oud. Mijn Afrikaanse kleedjes hangen nog netjes thuis in de kast, dus viel ik een beetje uit de toon met mijn westers jurkje. Maar dat maakte niet zoveel uit op deze zondag. Terwijl de hele familie ging bidden in de moskee of op een georganiseerde openbare plaats, kon ik mij op het binnenpleintje van het huis rustig bezighouden. Lezen, met diabolo spelen en tekenen. Een beetje een saaie dag voor mij! De volgende dag wou ik wat meer 'actie'.
Voor mijn Ghanese familie brak er na het feesten weer een werkdag aan. Nuttige taakjes als zand scheppen om de erosie op de weg naast het huis tegen te gaan en schoenen wassen stonden op het programma. Toen ik vroeg of ik mee mocht helpen, keken ze mij vol verbazing aan. Een blanke die zand schept, een zware emmer draagt en deze enkele meters verderop leegkapt? Dat hadden ze nog nooit meegemaakt! Het leek wel een attractie op zich. Ik heb dan ook enkele keren 'ben je niet moe?' 'nee, deze weegt te veel, ik zal hem dragen' en zelfs 'jouw handen worden vuil' moeten aanhoren. Ik voel me soms een koningin, terwijl ik dit liever niet wil zijn.
Na het huishoudelijk werk zou ik met de familie mee gaan naar hun 'tweede huis'. De gastmoeder had al een voorsprong met de auto en de rest ging mee met mij te voet. Het was een kwartiertje stappen langs arme buurten maar ook langs een school waar jongeren opgeleid worden tot leerkrachten. Onderweg hoorden we de ene 'happy new year' na de andere. In het Engels, Arabisch en Dagbanli. Zolang ze elkaar maar iets kunnen toewensen... . Het was een beetje vreemd om te beseffen dat ik op exact dezelfde plaats, 6 maanden geleden, ook al nieuwjaar heb gevierd.

De oudste van de familie zijn heeft zo zijn voordelen. De taak van de gastmoeder is vooral zitten, toekijken hoe mensen knielen voor haar en orders geven. Zo gaat het hier in Ghanese gezinnen. Maar vandaag ontdekte ik wat een toffe dame de gastmoeder eigenlijk is. Nu ze me wat beter kent, gaan we vertrouwelijker om met elkaar. We voeren interessante gesprekken, sommige heel ernstig, maar soms lach ik me een kriek met haar verhalen! Verhalen over genante ervaringen met vrijwilligers en over de schrijnende achtergrond van Peters ouders. De manier waarop ze vertelt, met de nodige gebaren en de typische negerinnenlach, maakt het echt een plezier om naar te luisteren. Soms stelt ze me zelf op de proef... . Ze legt dan iets uit in het Engels (een hele uitleg) en dan zegt ze: "leg nu eens aan mij uit wat ik net gezegd heb! Dan weet ik of je het begrijpt". Dan sta ik daar met rode wangen... . Maar gelukkig kan ze ermee lachen!
Vandaag maakte ze speciaal voor mij pannenkoeken. Voor mijn verjaardag! Voor de 2de keer in 15 dagen wou ze 'mijn verjaardag vieren'! Terwijl ik pas in november jarig ben! De gastmoeder heeft me zelfs beloofd dat ik op mijn echte verjaardag een pakketje pannenkoeken zal opgestuurd krijgen. 'k Ben nieuwsgierig of dit zal gebeuren... . Alsof pannenkoeken alleen nog niet genoeg waren, werd ik ook nog eens uitgenodigd om mee fufu te eten. Geen wonder dat welgestelde Afrikaanse mensen een buikje hebben!

Weetje van de dag:
'Ramadan' is de naam van een maand in de islamitische jaartelling en niet enkel alleen van de vastenperiode. Het is dus eigenlijk hetzelfde als augustus of december.

Geschreven door Avontureninbeeld