Zouden ze mij nog herkennen?
Zouden ze mijn naam nog weten?
Wat als ik me terug moet voorstellen? Hallo, ik ben Julie en ik ben hier eigenlijk 5 maanden geleden ook al geweest... .
Onderweg naar het project vloog er een heel arsenaal aan gedachten door mijn hoofd. Ik was er niet 100% gerust in en dat viel Marieke op. Ze verzekerde me dat ik me totaal geen zorgen moest maken, ondanks het minder goede nieuws (in verband met het project) dat ik gisteren te horen kreeg.
Terwijl we het terrein opreden, draaiden enkele hoofden en keken verbaasde blikken onze kant op. Een vrijwilliger! Bekende gezichtjes kregen een glimlach tot achter hun oren en ik zag hun ogen steeds groter worden. 'Madam!' weerklonk het niet veel later. Het was zover. Ik smolt en deze keer echt! Letterlijk door de warmte, maar vooral figuurlijk door al de blije gezichtjes die ik na een lange tijd terugzag. Omringd door kinderen stapte ik af van de motor. En net als enkele maanden geleden werd mijn rugzak meteen van mijn rug genomen en in het kantoor geplaatst. Ik had nog geen voet binnengezet of er vlogen vanachter de hoek 2 armpjes rond mijn nek. Liefdevol werd ik platgedrukt door een meisje en ik voelde de herinneringen terugkomen. Een goede band verdwijnt niet op 1-2-3. Het goede contact met dit meisje is haar precies ook bijgebleven. De tranen stonden in mijn ogen en Marieke keek vanop een afstand glimlachend toe. Het was een verrassing voor hen. De kinderen wisten niets van mijn terugkomst. Hun blikken waren goud waard. Het was een perfect weerzien! De verrassing was méér dan geslaagd! Weeral een prachtig moment dat ik zal koesteren en nooit meer zal vergeten.

Die ochtend weken de kinderen geen moment meer van mijn zijde. Ik werd meegesleurd van het kantoor naar de gang waar ze bijna vochten voor een plaatsje naast me. In de klas werden stoelen en banken vrijgehouden en overal hoorde ik 'madam!' 'madam, here!'. Met glunderende oogjes keken ze naar mij. Ik voelde me net zoals hen: heel gelukkig. Ze hielden me goed in de gaten en lieten me geen moment los. Misschien waren ze bang dat ik weer weg zou gaan?
Dit was puur genieten. 11 kinderen zaten luidkeels te zingen en ik probeerde 'the wheels on the bus...' mee te zingen. Af en toe keek er eens een nieuwsgierige blik in mijn richting. Steeds meteen gevolgd door een verlegen lachje. Die verlegenheid ging snel over in deugnieterij waar ik maar al te graag op inging. Je hoeft helemaal niet goed te zijn in Engels om een Ghanees kind gelukkig te maken! En dat zonder materiaal of cadeautjes! De reken- en taalles vlogen voorbij en dan zijn we buiten het beest gaan uithangen. Nadat de bal was opgeblazen, renden we het voetbalveldje op en speelden we een potje voetbal dat eindigde met 4-2 voor de meisjes. Het enthousiasme spatte ervan af en bij elke goal (of het nu hun team was of het andere dat scoorde) werden er miljoenen high fiven uitgedeeld. Ook de klapspelletjes van de vorige keer, in het moeilijke Dagbanli, werden gezongen en zelfs het spel 'eend eend gans' met Afrikaanse dieren waren ze nog niet vergeten. Zoals te verwachten waren we de tijd uit het oog verloren en was het al snel na 12 uur. Met veel tegenzin wandelden de kinderen de straat op en riepen ze vanop een afstand: "madam, tomorrow?" Tot aan de hoek, zover ik kon kijken, kon ik hun droevige blikken en zwaaiende handjes volgen. Nu weet ik weer waarvoor ik ben teruggekomen!

De middagpauze werd gevuld met bijbabbelen met Marieke en het was al snel 2 uur. Er was me al verteld dat er misschien geen kinderen zouden komen in de namiddag, tenzij ze het thuis doorverteld hadden dat ik terug was. Het bleek dat mijn terugkomst toch de ronde was gegaan want er stonden zeker 10 kinderen aan de poort te wachten. Uiteraard minder dan in oktober, maar dit zegt toch dat ze het wel leuk vinden op NCS. Jammer genoeg bleven ze niet lang omdat er een heuse onweerswolk over Tamale hing en ze naar huis moesten voor de bui. De regen viel met bakken uit de lucht waardoor ik iets langer dan de normale werkuren in het kantoor bleef hangen. In de miezelregen reed ik op de fiets langs de armoedige hutjes en huizen naar mijn gastgezin. Daar was ik helemaal alleen en had ik dus even de tijd om goed rond te kijken op het binnenpleintje. Deze keer bij daglicht. De regen had ervoor gezorgd dat mijn huid een oranje gloed had van uitgelopen zandvlekken. Een douche zou deugd doen. De avond verliep rustig. Na het eten kon ik mijn schetsboekje wat aanvullen terwijl de familie tv keek. Ik kijk al uit naar de nieuwe dag morgen!

Geschreven door Avontureninbeeld