Het uitslapen begint aardig te lukken. Al durf ik nog steeds niet goed later dan 8 uur op te staan. Ze kijken nogal raar als je buitenkomt en merken dat je nog maar net wakker bent. Langs een kant is het ook wel een beetje logisch want zij zijn al zeker 3 uur wakker! Vandaag was het 7u45 en bij Lotte zelfs half 10! Ze begonnen al te denken dat ze zich oversliep. Niet het overslapen van 'te laat komen', maar van TE veel te slapen dan goed voor je is! Ik weet niet goed hoe ik anders kan verwoorden wat ze zeiden... . De voormiddag was dus heel rustig. Ik heb na het ontbijt in de schaduw mijn boek gelezen, de kleren van de voorbije twee weken gewassen (die trouwens na 10 minuutjes aan de wasdraad hangen, al droog waren) en ondertussen (om een beetje afwisseling te hebben) wat gespeeld met de diabolo.

Om kwart na 12 liet ik Lotte met een boek achter op het binnenpleintje en vertrok ik naar de lodge om daar te lunchen. Veel kreeg ik niet binnen. Ik weet niet of het kwam door het fietsen in de felle zon of door de zenuwen. Vandaag moet ik immers zwarte piet in Ghana spelen! Om half 2 was het zo ver. Ik fietste naar het punt waar de asfaltweg stopt en overgaat in een grote zandweg. Daar belde ik Marieke. Normaal was er afgesproken aan het Kpalsi chief palace, maar ondanks de uitleg van Tim voor hij vertrok, vond ik het toch niet. Met de motor kwam Marieke me tegemoet gereden en dan zijn we samen naar het huis gereden waar het sinterklaasfeest ging plaatsvinden. Het was een prachtig huis! Ommuurd met grote stenen zoals een verstevigde burcht. Maar eens je door de poort binnenging, stond je net in de jungle. Een tuin vol met planten, bomen en bloemen. Iets wat je hier niet zo snel ziet. Het was een Ghanees huis met duidelijk veel Westerse toetsen. Een mooie en vloeiende mix van beide culturen!

Binnen heb ik kennisgemaakt met de vader van Marieke en 2 andere Nederlandse vrouwen. Ook Samuel, mijn mede-zwarte piet, en zijn broertje zaten erbij. Ik vond het nog steeds (net zoals bij het telefoontje) een heel vreemde bedoening: zwarte piet spelen in Ghana waar de mensen ook allemaal zwart zijn... . Na een kwartiertje praten, werden we naar een kleiner gebouw achter in de tuin geleid. Het was een soort van appartementje: een kamer met alle voorzieningen om te leven: kookvuur, koelkast, zetel, badkamer,... . Dit was de ruimte waar wij voor enkele uren 'opgesloten' werden om ons op 't gemak te transformeren in het knechtje van de Sint. Alles was aanwezig: het pak, de schmink, de pruiken, snoepjes, de jutezak en vooral voor de kinderen het belangrijkste: de cadeautjes. Het materiaal werd uitgezocht en verdeeld onder ons twee. Eén voor één verdwenen we in de badkamer waar het kostuum werd aangetrokken. Op het eerste zicht leek dit 100 maten te groot, maar er was op voorhand over nagedacht. Iedereen kon het pak aandoen, klein of groot, dik of dun. Je moest het gewoon aantrekken met een touwtje, zowel de broek als het truitje. Daarna was het schminktijd. Niet de perfecte zwarte schmink, want je moest minstens 2 lagen opdoen voordat je de lichtere huid niet meer zag. Eerst heb ik Samuel zwart gemaakt en daarna mezelf met behulp van een klein spiegeltje. Gelukkig werd ik achteraf nog een beetje bijgewerkt door Marieke. Tot slot was er nog de 'finishing touch' met de rode lippenstift, de pruik, de kraag en het pietenhoedje. Ja, wij werden hier nog de 'oude vertrouwde' zwarte piet (en geen roetpiet), ze hielden trouw vast aan de oude tradities. Er werd een sein afgesproken om binnen te vallen en dan kon het sinterklaasfeest beginnen! Maar dan zonder Sinterklaas.

Voordat we aan het huis waren, moesten we eerst nog een hele weg sluipen, daarbij oplettend dat we niet opgemerkt werden door één van de kinderen. Door het poortje aan de achterkant van de tuin kwam ik uit op de straat. Daar had ik veel bekijks van de buren die niet begrepen waarom iemand zó zwart gekleurd was. Ik wandelde verder naar de voorkant (en de poort) van het huis, waar ik nog 3 Ghanese jongens tegenkwam die helemaal uit hun lood geslagen waren. Met open mond stonden ze me zeker 10 seconden aan te staren voordat ze verder speelden met de bal. Door de poort kwam ik, met behulp van Marieke, in de voortuin waar ik verder kon sluipen en zelfs een sprintje moest trekken in de richting van de voordeur om me daar te verstoppen achter de planten. Marieke ging eerst naar binnen met de uitvlucht dat haar motor stuk was en ze eerst nog langs geweest was bij de garage. Het afgesproken sein was dat, als zij mee begon te zingen met de liedjes, wij mochten binnenkomen. Tot ik plots de kinderen 'zwarte piet' hoorde roepen. Ik was even verbaasd want ze konden mij helemaal nog niet gezien hebben. Ze hadden het op Samuel, de andere zwarte piet. Hij stond op dat moment binnen al klaar om pepernootjes te gooien. Vlug aangeklopt en te voorschijn gekomen als tweede piet in de woonkamer. Het begin was een beetje onwennig. Lag het aan de minieme verbazing van de kinderen, het gebrek aan enthousiasme of de ervaring die wij helemaal niet hadden? Gelukkig kwam het allemaal in orde. Het grote Sinterklaasboek werd bovengehaald, de 8 kinderen werden één voor één naar voor geroepen en er werd geïmproviseerd bij de tekstjes in het boek. Sommige kinderen waren zelfs verkleed met een pietenmuts en hadden enkele zwarte strepen op hun gezicht! De cadeautjes en het snoepgoed waren uiteraard het hoogtepunt van de namiddag. Een uurtje later verlieten we al zingend het huis en kregen we nog een briefje in onze handen gestopt met 'veel beterschap Sinterklaas. Word gauw weer beter'. Wuivende handjes en nog steeds zingende kinderstemmetjes galmden na tot aan de hoek van de straat.
Daar wandelden we dan, met z'n tweeën, zwart geschminkt, over straat met meer dan 16 ogen prikkend in onze rug. De ouders zorgden ervoor dat wij veilig naar 'het volgende huis' konden gaan, zonder achtervolgd te worden door de kinderen. En langs het poortje aan de zijkant van het huis gingen we terug naar het tuinhuisje om ons weer om te kleden.

Dat omkleden was nog een zwaardere taak dan het aankleden. Vooral de schmink wilde niet meewerken. Op een gegeven moment gaf ik zelfs de moed op om weer blank te worden. Ik nam me voor om gewoon thuis, onder de douche de overige schmink eraf te halen. Het resultaat was: een fietsende Salaminga met donkere ogen, zwarte oren en een zwarte nek. Mijn haar had ik los gedaan zodat het zwart toch iets minder opviel, maar ik had nog steeds het gevoel dat ik heel erg aangestaard werd. Nóg meer dan normaal!
Toen ik thuiskwam, zat Lotte nog steeds in dezelfde positie op de bank, alleen was de bank naar een andere schaduwplek verhuisd. Voordat ik me kon wassen, werd ik bij Hamdia geroepen voor een babbeltje. Ze vertelde me dat de president van Ghana vandaag in Tamale aankwam. De politiek gaat hier in het gastgezin nog levens eisen als ik Hamdia, Mary en Baba zo bezig hoor. Ze maken mekaar constant op. Grappen en grollen over de beide partijen, heel de dag door! Gelukkig is het allemaal niet echt bedoeld en zorgt het wel voor een leuke sfeer en grappige momentjes. Ook al verstaan we er geen sikkepit van, we kunnen ons eigen verhaal er wel wat aan geven.
Daarna heb ik mijn wasgerief genomen, het washandje nat gemaakt en aan Lotte gevraagd waar ik nog het meest zwart was. Eén van de grootste nadelen op dit moment is, dat er in het gastgezin geen spiegel aanwezig is. Het lukte maar gedeeltelijk om me 'proper' te maken. Tot Mary kwam. Zij vond het verhaal dat ik helemaal in het zwart werd geschilderd om toneel te spelen, ontzettend grappig en lag in een deuk bij het zien van de foto's. Ze nam vervolgens mijn washandje over van Lotte en begon me te schrobben. Zachtjesaan wassen kennen ze hier niet. Ik denk dat ze ineens mijn gebruind laagje er mee heeft afgeschrobd. Ik voelde me net een kindje dat gewassen werd. Na de marteling was het tijd voor een heerlijke bucketshower. Het was een hele opgave om al het zwart van mijn lichaam te krijgen! Een kwartiertje later, proper gewassen en weer helemaal blank, kregen we ons eten: het waren de noodles. Lekker gemakkelijk voor hen om klaar te maken! Hoewel Hamdia wel heel goed gezind was vandaag. Ik denk dat de president er voor iets tussen zat. Ze maakte mopjes, kwam er telkens bijzitten om wat te babbelen, gaf de kleine Noussrat ook steeds weer om wat te spelen... . En at zelfs al de overschot van de gekregen pepernootjes op! Ze is er verzot op want ook het laatste kruimeltje uit de zak werd met smaak verorberd!

De avond leek op het eerste zicht rustig. We organiseerden een spelletjesavond waarbij 'vier op een rij' en 'vlotte geesten' bovengehaald werden. Bij het eerste spel was het mijn beurt om 3 keer te winnen (en één keer te verliezen). Voor het nieuwe spelletje 'vlotte geesten' lazen we eerst grondig de uitleg van het spel, om dan te merken dat Lotte verdomd goed is in dat spel! Tegen die snelle reflexen kan ik niet op! Toen ik duidelijk aan het verliezen was, kregen we ineens te horen dat we moesten meekomen. Hamdia had dit eigenlijk al een half uur geleden gezegd, maar er kwam telkens iets tussen. En nu was het bijna te laat om te vertrekken als we de president nog wilden zien. De deur werd snel op slot gedaan en we vertrokken. Het was een beetje snelwandelen langs de smalle steegjes naar de grote weg, waar enorm veel lawaai vandaan kwam. De president was duidelijk in aantocht. Gelukkig wist Hamdia (met Nussirat op haar rug) alle binnenwegeltjes en waren we net op tijd om een glimp van hem op te vangen. Ze was net zo enthousiast als een kind voor Sinterklaas! Ze nam onze armen beet, zwaaide met grote gebaren naar de auto waar de president in stond, omhelsde ons, trok ons aan de kant voor enthousiaste voorbijgangers,... . Hij werd als een god aanbeden door het volk! Het enthousiasme en het gelukzalige gevoel van al de mensen was ook besmettelijk want je werd er meteen ook vrolijk van! Het was een hele belevenis om dit mee te maken: de stoet met paarden, motors en auto's, begeleid door verschillende NDC-politiekers en -aanhangers, onder andere Jawad (de echtgenoot van Hamdia) die in één van de auto's zat als security. Toen we terug aankwamen bij het huis waren ze nog altijd even enthousiast! Ze houden blijkbaar van deze 'oude' president. De avond kon niet meer stuk!

Geschreven door Avontureninbeeld