Vanmorgen heb ik iedereen in het hotel wakker gemaakt. Zowiezo! Het geluid van de kofferwieltjes op de trap was niet te harden en iets later hoorde ik dan ook 'Bye! Save journey!' Op dat moment wist ik het zeker, ze hadden ons gehoord! Aan alle reizigers en medewerkers die verbleven in Hotel Geduld op 9 januari 2017 en nog sliepen om half 6 's ochtends, mijn welgemeende excuses!

De wekker stond dus om kwart na 5. Gelukkig had ik mijn bagage gisterenavond al ingepakt zodat we snel konden vertrekken. Zonder ontbijt (daar was het nog veel te vroeg voor) vertrokken we te voet in de richting van de bewoonde straten iets verderop. Bij het buitengaan van het hotel merkten we dat de poort op slot was. Met veel gesukkel hebben we deze open gekregen en mooi terug gesloten, zodat er zeker geen mensen op het domein konden gaan. Omdat we niet goed wisten hoever het station was, waren we vol goede moed vertrokken. Onderweg zijn we gelukkig opgepikt en naar het busstation gevoerd omdat het toch iets te ver was om te voet te doen. Net zoals bij elk ander busstation was het ook hier een drukte van jewelste. Daarbij kwam nog dat er geen rechtstreekse bus was naar Kumasi. We beslisten om de rit naar Kuntanase te doen en daar dan over te stappen. Voor we vertrokken, kochten we nog snel een brood zodat we toch iets binnen hadden en daarna konden we onze plaatjes uitkiezen. Achteraan, 2 van de 3 plaatsjes zodat we genoeg zetelruimte hadden om de weinige beenruimte te compenseren. De man van de bagage, die alles aan het inladen was, zorgde voor wat vrolijkheid tijdens het wachten en bracht meteen een glimlach op ons gezicht met zijn mopjes en onhandigheden. De beide ritten duurden in totaal 6 uur. En dan moesten we de taxi nog nemen naar onze verblijfplaats: de Green Ranch. Onderweg zagen we de natuur veranderen tot er plots een meer verscheen te midden van een gebied vol bomen. Lake Bosomtwe, een vissersmeer dat niet zo heel bekend is en waar we de volgende 2 dagen gaan blijven.

De ranch lag op een helling. Het koste me veel moeite en bekijks om de zware koffer de steile weg op te duwen, maar boven aangekomen kregen we waar voor ons geld. Een kamer om ‘u’ tegen te zeggen en dat in combinatie met een uitzicht vanop postkaartjes! Het enige minpuntje was dat er een dunne mist hing boven het meer waardoor we niet zoveel zagen, maar het zorgde wel voor een speciale sfeer. Om even te bekomen van het reizen gingen we iets drinken op het gezellig terras. Een homemade Ice tea (die verdacht veel leek op het gembersapje van bij het gastgezin...) maar wel lekker en verfrissend! Ook de katten kwamen ons persoonlijk begroeten door rond onze benen te frullen en op onze schoot te springen.
Op ons gemakje daalden we terug de helling af tot aan het water. Bij het dalen voelden we dat we allebei stijf waren van het bergbeklimmen gisteren. Onze bovenbenen en kuiten deden pijn bij elke stap naar beneden die we deden. We voelden aan het water en kropen daarna met stramme spieren terug naar boven om onze zwemkledij te halen, want het water nodigde uit om te zwemmen. Het leek wel opgewarmd! Alleen dreven er honderd vliegjes en mugjes in het water omdat het stilstaand water was. Hopelijk worden we hier niet ziek van.

Heerlijk was het om te zwemmen! Een half uurtje aan niets denken en puur genieten. Het leek wel of je in het niets dreef, zo stil was het op het meer! Die avond hebben we nog 2 andere reizigers ontmoet: een Duitse vader die zijn zoon kwam bezoeken en samen enkele uitstapjes deden. We babbelden wat en speelden een potje boerenbridge. En toen kwam het eten... . De kers op de taart van dit verblijf! Een vegetarische schotel met zelfgekweekte groentjes: pasta penne met een champignonsaus. Het lekkerste dat ik tot nu toe hier in Ghana gegeten heb! (ook al is het niet echt typisch Ghanees) Langzaam aan zagen we lichtjes verschijnen aan de overkant van het meer en begon de nacht te vallen. Tijdens het eten kwamen enkele vleermuizen angstaanjagend dichtbij. Ze vlogen op enkele centimeters van ons hoofd. We moesten ons af en toe zelfs bukken. De avond sloten we af met een heerlijk dessertje van zelfgekweekte banen met chocoladesaus. Een laatste kaartje werd gelegd met het rustgevende tsjirpende geluid van de krekels op de achtergrond.

Geschreven door Avontureninbeeld