Het was een dag vol afscheid. Het besef is er nog niet en Ghanezen hechten ook geen belang aan afscheid, maar toch komen de laatste uren verraderlijk dichtbij voor mij. Het is vandaag zelfs de laatste keer dat ik de kindjes uit de ochtendklas kan zien! Althans toch 3 kinderen, want de anderen kwamen nog steeds niet opdagen. Ter vervanging kwamen er enkele 'straatkinderen' meedoen met het knutselen. De bak met wc-rolletjes werd van onder het stof gehaald en Lotte had ook haar vouwpapiertjes meegenomen om muizentrapjes te maken. Zo werden er 'speciale' beestjes gevormd die men in het Westen nog nooit gezien heeft. Ze hadden er plezier in en dat is het voornaamste.
In de namiddag was het ook de laatste dag samen met de collega's. We wandelden naar het dichtstbijzijnde cafeetje (banken aan de straatkant met een container erbij waar 10 flesjes koel stonden) en dronken daar iets als bedanking en afscheid. Jammer dat niet iedereen erbij kon zijn. Ik heb dus geen 'dag' meer kunnen zeggen tegen Dela en Mustapha. Het werd wel een interessante babbel met Marieke, Hamdia en mister Mohammed. Engels en Nederlands werden door elkaar gepraat, er kwamen uitvoerige bedankwoordjes voor de hulp tijdens de voorbije 3 maanden en we kregen nog een heleboel tips om onze reis tot een goed eind te brengen. Ook mijn schetsboek werd nog eens bovengehaald (voor de laatste keer) waarbij mijn bucketlist uitgebreid werd besproken en vertaald. Als ik deze in het begin had getoond, had ik zeker alles kunnen afvinken volgens Marieke!

Na de werkuren ging ik nog even mee met Marieke naar haar thuis om iets persoonlijker afscheid te nemen. De foto's van sinterklaas werden overgezet op mijn harde schijf en we babbelden gezellig over onze ervaringen. De tijd vloog voorbij, de kindjes kwamen er bij zitten en toen was het tijd om definitief afscheid te nemen. Een gemeende omhelzing en dan de fiets op. Maar één ding weet ik zeker, ze hoort nog van mij.

Dit was het dan. Mijn geliefde project in Tamale. Om nog een laatste beeld van NCS te scheppen: https://www.youtube.com/watch?v=rBYkxGURKhQ

Onderweg maakte ik nog een tussenstop in de lodge, waar ik mijn fiets afzette en afscheid nam van mister Bob en Latifa. Er werden whatsapp nummers uitgewisseld om toch een beetje op de hoogte te blijven van elkaars leven. Een laatste blik op de verzamelplaats van de vrijwilligers waar ik zoveel tijd heb doorgebracht... en dan de yellow yellow naar het einde van de straat: Kpalsi. 'Oh, she is so cute', ik hoorde het verschillende keren tijdens mijn korte rit naar huis. Ik werd geplet tussen 2 gezellige Afrikaanse dames. Ze waren super vriendelijk en vooral nieuwsgierig uit het geroddel af te leiden. Toen ik het laatste stukje te voet deed, hoorde ik ergens in de verte mijn naam roepen. 'Julie's' komen hier niet zoveel voor, dus ik had al snel door dat het op mij was. Salam kwam aangewandeld en zo zijn we samen naar huis gegaan. Niemand was aanwezig want er was een traditioneel dansfeest ergens in de buurt waar ze naartoe waren.
Bij het eten werd er al een beetje afscheid genomen. De kinderen kwamen spontaan bij me zitten om wat te vertellen of te spelen. Het was voor de laatste keer spaghetti (oef!). Daarna heb ik me nog 'gedouched', nog wat ingepakt en was ik zo moe dat ik vlug mijn blogbericht schreef en in mijn bed kroop. Het werd de laatste nacht bij de familie!

Geschreven door Avontureninbeeld