9 uur, tijd om afscheid te nemen. Het minst leuke moment van een reis, maar het hoort er jammer genoeg bij. Per minuut ging de zenuwachtigheid naar een hoger level en aangekomen op de luchthaven in Schiphol was het hoogtepunt bereikt. Toch steeg de spanning nog hoger toen ik zag dat er een hele lange rij mensen stond aan te schuiven om in te checken bij nummer 3. En welke rij was dat? Juist, die van het vliegtuig naar Lissabon met TAP. Ik had geen andere keus dan er bij aan te sluiten; wachten en de zenuwen een beetje onder controle proberen te houden.

Een uurtje later, 10 meter verder en nog 50 personen voor ons, was er niet zoveel tijd meer over om in te checken, door de douane te gaan, de gate te zoeken én daar nog eens in te checken om op het vliegtuig te gaan. Dus helemaal geen tijd meer om iets van eten te kopen. Maar het geluk stond aan mijn kant?! Jawel, want het vliegtuig had 50 minuten vertraging! Het enige (en misschien wel een redelijk groot) nadeel was dat ik daardoor wel mijn overstap naar Accra kon missen. ‘In het slechtste geval word je opgevangen op de luchthaven en naar een hotel gebracht om zondagochtend het vliegtuig naar Accra te nemen’ werd er mij gerustgesteld.

Voor de tweede keer deze dag stond het geluk aan mijn kant, want het volgende vliegtuig had gewacht. Ondanks dat 'de personen voor de vlucht naar Accra’ moesten lopen en vlug door de paspoortcontrole moesten gaan, is iedereen aan boord geraakt en kon het vliegtuig met een flinke vertraging opstijgen. Comfortabel was het niet echt. Omdat ik laat op het vliegtuig kwam, waren de bagagerekken al helemaal gevuld, waardoor mijn handbagage een plekje kreeg onder mijn voeten. De vliegreis werd gevuld met eten (jaja, op elk vliegtuig kreeg ik tot mijn verbazing een maaltijd), naar het Antarctische luchtlandschap kijken vol met wolken die in mijn verbeelding ijsbergen waren, rondkijken naar de mensen in het vliegtuig en een babbeltje slaan (in het Engels!) met mijn buurman. Niet dat ik er heel veel van verstond, maar het was toch iets om de vlucht wat aangenamer te maken.

Tegen half 11, Ghanese tijd (2 uur later), landde het vliegtuig. De warmte viel als een blok op me, ook al was het al avond. Na even aan te schuiven, was ik de gelekoortscontrole en de paspoortcontrole gepasseerd (waar er vingerafdrukken genomen werden) en had ik mijn bagage van de band kunnen halen. Na het controleren en uitleggen waarom ik 2 valiezen bij me had, werd ik buiten (tussen allemaal zwarte hoofden die me aanstaarden) opgewacht door Toontje en nog 2 Nederlandse vrijwilligers. Toontje is een Limburgse mevrouw die al 9 jaar in Accra woont. Leuk om nog eens iets (duidelijk) verstaanbaars te horen! ;)

Vanaf het moment dat we naar Toontjes huis reden, keek ik al uit naar de slaapplaats. Van niet veel te doen (lees: zitten) ben ik dus heel moe geworden. Maar slapen was nog niet aan de orde, want eerst gingen we nog iets drinken om elkaar wat beter te leren kennen om daarna moe, na een verschrikkelijk vermoeiende en lange dag in bed te kruipen.

Geschreven door Avontureninbeeld