Een spannende en stressvolle dag vol nieuwigheden. Zowel het project dat van start ging als de ontmoeting met het gastgezin stonden op de planning vandaag.

Rond half 8 was het tijd voor de eerste nieuwigheid van de dag: de yelow yelow, een klein karretje waar we met 6 inzaten (inclusief chauffeur in het midden vooraan), die ons op Ghanese tijd kwam ophalen (te laat dus). Het was een twintigtal minuutjes rijden naar Kidz Active School en onderweg zagen we een ander beeld van de stad. Toen we toekwamen waren de lessen al begonnen, maar ik moest buiten blijven wachten tot de directeur, mister Sylvester, ‘vrij’ was. Nadat ik heel de school een uurtje uit één standpunt bekeken had, kreeg ik een rondleiding doorheen alle klassen: de crèche, 2 nursery klassen, 6 primary schoolklassen en 3 junior high school klassen. In elke klas klonk hetzelfde melodietje ‘Good Mooooorning’, ‘How are you?’ ‘I’m fine, thank you, and you?’ ‘Fine, sit down’. Dit was de conversatie tussen de directeur en de leerlingen die rechtopstaand en in koor de zinnen zeiden/zongen.

Daarna kon ik kiezen in welke klas ik wou helpen. Het was en is nog steeds een moeilijke keuze omdat het allemaal in het Engels is en omdat het soms vakken zijn waar je moeilijk bijles of hulp bij kunt bieden. Al heb ik vandaag wel al enkele kinderen uit de Nursery class 2 begeleid met het leren van het alfabet en cijfers tot 10. Zij beginnen hier vroeg met het aanleren van deze leerstof! Na de eerste pauze (de verschillende afdelingen van de school krijgen op een ander moment pauze) was het een fotomoment met de klas. van Een vrijwilliger had ballen uitgedeeld. Leuk om te zien dat ze zo blij zijn met nieuw materiaal!

Om half 1 is de school (voor de jongste kinderen) gedaan en werden we terug met de yellow yellow (al was het deze keer eigenlijk een ‘green green’) naar de lodge gebracht met een tussenstop op de hoek van de straat om al enkele kleine boodschappen te doen. In de namiddag zaten we met alle vrijwilligers gezellig samen in de lodge en dan was het stressen voor de 3de nieuwigheid van de dag: het gastgezin.
Tegen 5 uur/half 6 werd ik als laatste naar het gastgezin gebracht. Achterop de motor van Bash, met daarachter een auto met mijn valiezen, rugzak én de fiets. Het was een wirwar van straten. Maar ik denk dat ik alles goed heb onthouden (hopelijk toch, wie weet waar ik morgen uitkom als ik ga fietsen).

Hierbij een korte wegbeschrijving van mijn gastgezin naar de lodge:
Stap uit de poort, kruip op je fiets en sla meteen rechtsaf. Fiets rechtdoor tot op de T-splitsing met het blauwe huis en ga daarna naar links tot op de T-splitsing met het gele huis. Vanaf het gele huis sla je rechtsaf tot je op een verharde baan komt. (het vorige wat omschreven was, is allemaal fietsen op een hobbelig zandweggetje). Vanaf de verharde baan (met op de hoek rode vlagjes) sla je linksaf, volg je de bochten van de straat naar rechts, links en rechts tot je op een T-splitsing komt. Daar rij je naar links tot aan het rondpunt. Fiets een klein stukje op het rondpunt en neem de eerste afslag naar rechts. Rij dan een lange rijd rechtdoor en passeer hierbij een stuk of 6 hoge vluchtheuvels. Sla een drukke zijstraat naar links in, blijf de bocht volgen (die gaat trouwens langzaam bergop), fiets onder de boog ‘Amaraaba’ door en sla dan tussen de winkeltjes een zandweggetje in aan de linkerkant richting de lodge. Nog een laatste keer naar links en dan ben je ter plaatse.

Hierbij een filmpje van mijn dagelijkse fietstocht
https://youtu.be/ONtQf78rzgw

Aangekomen in de juiste straat, na de weg in mijn hoofd te memoriseren, werden de valiezen en de fiets uit de auto gehaald en dan was HET moment aangebroken: de kennismaking met het gastgezin voor de komende 11 weken. Ik zag een poort aan de linkerkant en wanneer ik binnenstapte, kwam ik op een binnenpleintje terecht. In het midden, onder de boom, was er een jonge vrouw groentjes aan het snijden maar Bash leidde me meteen naar mijn kamer. Het is een deur op het binnenpleintje met een slot erop. Vanaf dat ik die deur binnenga, is het privéterrein. Eerst een voorkamertje/halletje voor de fiets, met een wasdraad. Daar hadden de gastbroers al een stuk of 25 (een pak) waterzakjes gelegd. Daarna een tweede deur, die ook op slot kan. Als ik deze opendoe, kom ik in mijn kamer. Een matras (net niet op de grond), een tafeltje en een stoel. Dat was het, maar dat is genoeg om te overleven.
Ik werd vriendelijk geholpen door de 2 mannen van de familie die mijn muskietennet ophingen boven het bed. Dan toch al muggenbetenvrij voor de volgende maanden. Althans, als ik slaap.

Daarna was het tijd om kennis te maken met de andere leden van het gastgezin. Bash somde de namen op en gaf wat informatie over de familie. Het zijn allemaal zo’n moeilijke namen dat ik ze telkens vergeet. Ik ga morgen eens vragen om ze op te schrijven.
Er was niet zoveel volk op het binnenpleintje. Enkel de jonge vrouw die aan het koken was, dus heb ik gevraagd of ik mee kon helpen. Ik kreeg een mes toegestopt en enkele tomaten om die in stukjes te snijden. Ondertussen stelde ik wat vragen en kreeg ik redelijk duidelijke antwoorden. Af en toe kwamen er mensen zich voorstellen waarvan ik niet goed wist of het familie was en of ze er wel/niet woonden.

Drie kwartier later kwam ook de gastmoeder thuis. Een vriendelijke, typisch Afrikaanse, goedgebouwde maar bezorgde dame die me hartelijk ontving met een knuffel. Ze was net gaan bidden in de moskee waardoor ze laat thuis kwam. Niet veel daarna kreeg ik een bord met het eerste gastgezin-eten: witte rijst met een lekkere (een beetje pikante) tomatensaus en vis. Het smaakte verrassend goed!
Terwijl ik aan het eten was, zat de gastmoeder met Mary (een andere vrouw die in het huis woont) in het Dagbanli te babbelen. Leuk om te horen, maar ik verstond er geen snars van!
Op een bepaald moment zat ik er nog alleen te eten. Ik had veel te veel gekregen, dus ik moest vriendelijk bedanken voor de grote hoeveelheid die ze aanboden. Indien ik alles zou opeten, zou mijn buik ontploffen! Toen mijn bord werd weggehaald, wist ik niet zo goed wat ik moest doen. Blijven zitten? Naar mijn kamer? Meehelpen met het meisje?

Omdat het begon te regenen zocht ik de woonkamer op want daar zat ze, mijn gastmoeder Leila, in de zetel naar het Afrikaanse nieuws te kijken. Als ze praat, versta ik haar soms niet volledig, maar ik heb een leuke babbel gehad over vanalles en nog wat.
Ondertussen heb ik ook het hele gezin leren kennen, zowel op foto’s als in het echt en heeft zij ook kennisgemaakt met mijn familie en vrienden op foto’s. Nadat haar eten op was en de laatste druppeltjes van de regenbui vielen, toonde ze mij het sanitaire gedeelte. Dit is aan de andere kant van de binnenplaats (wat een beetje lastig is als ik 's nacht naar het toilet moet) maar ze hebben wel een douche en wc, speciaal voor de vrijwilligers. Niet dat het modern is (integendeel), maar ik kan me wassen en naar het toilet gaan én zelfs de deur op slot doen.

Na een uurtje gezellig praten met één van de broers, ben ik naar de kamer gegaan om mijn koffers uit te pakken (en terug in te laden, want er is geen kast/schap/tafel/…) en alles in orde te maken voor morgen. Een nieuwe dag op het project én een nieuwe dag in het gastgezin. Alles komt op zijn pootjes terecht en daar ben ik heel blij om!

http://www.kidzactive.nl/

Geschreven door Avontureninbeeld