Geluiden van de moskee worden hier gebruikt als wekker heb ik gemerkt deze ochtend. Handig, maar niet als deze al om 4 uur beginnen. Dan maar de oordoppen bovenhalen en nog 2 uurtjes slapen. De planning was om op te staan om 6 uur, me aan te kleden, een ontbijtje te nemen op het binnenplein op de bank (wit ongesneden brood zonder iets op en thee) en om dan tegen 6u45 te kunnen vertrekken met de fiets naar de Kidz Active Lodge. Benieuwd of ik de weg in de andere richting ook vind...

Aan de hand van de beschrijvingen van gisteren, heb ik de weg in één keer kunnen afleggen. Bezweet en al een beetje uitgeput kwam ik aan in de lodge om 7u05. Het eerste en het laatste stukje van de route is namelijk langzaam bergop, wat heel uitputtend is in deze warmte. Zelfs zo vroeg in de ochtend.

De tweede dag in de Kidz Active school kon starten. We kwamen vandaag weer te laat doordat de yellow yellow niet op tijd was. De kinderen uit de laatste kleuterklas, de klas waar ik ga helpen, begonnen spontaan met de leerkracht liedjes te zingen. Liedjes in het Engels om de lichaamsdelen te herhalen, ook vertalingen van Nederlandse liedjes zoals ‘En de krokodil, …’, ‘Broeder Jacob’ … en zelfs een liedje in het Nederlands: altijd is kortjakje ziek. Het was leuk om mee te zingen en om de kinderen bezig te zien in al hun enthousiasme. Bij elk liedje dat ze zingen, horen gebaren. Bij elk liedje staan ze te dansen of te klappen. Zoveel ritme en enthousiasme! Op vrijdag krijgen de kinderen huiswerk voor het weekend. Ik kreeg ook een opdracht. Mijn huiswerk is om volgende week ook een liedje aan te leren, zodat de kinderen dat later kunnen zingen en telkens aan mijn les terugdenken. De voormiddag werd gevuld met individuele begeleiding van enkele kinderen bij het leren van het alfabet, huiswerk opschrijven in 34 schriftjes en buiten spelen met z’n allen.

In de namiddag hadden we niet veel tijd om te eten want we kregen de kans om met alle vrijwilligers voor 30 cedi (= 7,5 euro) naar de voetbalmatch Ghana – Uganda te gaan kijken. Het was de WK-kwalificatie, een belangrijke wedstrijd, die uitgedraaid is op een gelijkspel 0-0. Een redelijk saaie match, maar wel eens leuk om te zien hoe het er daar in het stadion aan toe gaat. Vooral bij de ingang was het zeer chaotisch en zelfs een beetje angstaanjagend omdat ze allemaal aan het drummen waren om binnen te geraken. Op sommige momenten had ik het gevoel niet meer te kunnen ademen, we werden als het ware samengedrukt. Maar het was de moeite om te zien hoe de mensen supporteren voor hun land. Vol enthousiasme en met veel muziek op de tribune. Gelijkend met onze voetbal, maar toch zo verschillend. Een hele ervaring.

Na de match werden we met een soort kleine tractor, een motorking, terug naar de lodge gebracht. Daarna moest ik in het donker de weg terugvinden van de lodge naar het gastgezin. Ik had wat schrik om verdwaald te raken. De nummer van Bash nog eens gecheckt op mijn gsm voordat ik vertrok. Ik kon hem dan, als ik verloren reed, opbellen. Op bepaalde kruispunten twijfelde ik of ik wel de juiste weg nam, omdat ik me vooral baseerde op de kleur van de huizen en die kan je in het donker natuurlijk niet zien. Maar het is me toch gelukt.

Aangekomen in het gastgezin was het eten binnen het halfuur klaar. Vanavond was het yam. Een soort aardappel (ook vergelijkbaar met cassave) met dezelfde saus als gisteren. Terug een heel lekkere maaltijd, waar ik weer veel te veel van kreeg. Tijdens het eten begon het super hard te waaien en uiteindelijk ook te regenen. In het begin kon ik nog buiten zitten onder een luifeltje bij de keukenopslagplaats, maar na een tijdje werd ik naar binnen geroepen om in de woonkamer verder te eten. Iedereen eet hier trouwens op een ander moment. Waarom? Daar kreeg ik niet echt een antwoord op.
Tijdens het eten werd het schaaltje plots opzij gezet en begonnen de gastmoeder en de jongste zoon te bidden. Het was een vreemde bedoening. ik voelde me niet echt op mijn gemak maar nadien was er wel een onderwerp om over te praten. Ik heb vandaag ook alle namen van de familieleden opgeschreven in mijn schetsboek aan de hand van de gespelde letters van mama Leila.

Ondertussen speelde de tv. Ghanezen kunnen dus duidelijk meerdere dingen tegelijkertijd. Het was een Spaanse soap, die gedubt was met Twi-stemmen. Een heel vreemd zicht! Toen ik even niet volgde en opzij keek, zag ik dat ze allebei in slaap waren gevallen. De ene in de zetel en de andere al zittend op de grond, leunend tegen de zetel. Ik besloot om me te gaan wassen en naar mijn kamer te gaan. Wat bleek... Ik had mijn sleutels aan de binnenkant van de deur laten zitten en de deur was dicht gevallen. Ik geraakte dus niet meer binnen. Na even prutsen en proberen heb ik hulp gevraagd. Zelia en Lukman zijn me komen helpen door het slot met een mes open te prutsen. Ik kreeg meteen erna wel de waarschuwing dat dit nooit meer mocht gebeuren… . Dan maar een post-itje ‘Sleutel meenemen’ boven het sleutelgat gehangen.

De douche was in basic-style: een kom met water en met een potje het water uitgieten over je hoofd. Geen luxe, maar wel genoeg om me terug iets properder te voelen. Het was een dag met vele plakkerige handjes die over mijn armen wreven, zand op mijn voeten en benen en zweet overal.

Geschreven door Avontureninbeeld