De tijd is gekomen! Ik ben klaar om terug te keren naar huis. Na een rustige dag met wat rondkijken en rondslenteren, nam ik om 17u50 de taxi vanuit Kokrobite naar de luchthaven van Accra. Het afscheid met Lotte was moeilijk. Ondanks het feit dat we totaal verschillend zijn qua karakter, hebben we toch veel gemeen en hebben we een sterkte band opgebouwd. Wat ook een beetje logisch is, we hebben immers 3 maanden, dag in dag uit, samen geleefd. Én daarbij komt nog dat ik niet hou van afscheid nemen. Op zo'n momenten weet ik nooit goed hoe ik me moet gedragen. De laatste 5 minuten samen probeerde ik de tranen in te houden en ik weet zeker dat het bij Lotte ook het geval was. Eén knuffel was niet genoeg en we beloofden, met een krop in de keel, dat eens we allebei terug gesetteld waren thuis, we snel terug gingen afspreken. Nog een laatste knuffel, de auto in en toen stond ik er alleen voor. Lotte bleef nog een nachtje in het resort om 's ochtends de bus terug naar Tamale te nemen terwijl ik met het vliegtuig naar huis ging. Het was raar. Alleen in de taxi met al mijn bagage. De laatste uurtjes in Ghana. Pas nu begon ik het echt te beseffen.

Het was druk op de 'kiss and ride' van de luchthaven. Een file van taxi's stond voor de inkomsthal om reizigers af te zetten en op te halen. De luchthaven zag er totaal anders uit. De achterkant waar ik 3,5 maanden geleden buiten stapte, was een beetje verwaarloosd. Deze voorkant was het tegendeel: veel moderner dan de aankomsthal! Meteen bij het binnenkomen moest alle bagage door een scanner en werd ik gefouilleerd. Niet omdat het piepte of een rood lichtje aangaf, maar omdat iedereen het moest doen. Daarna was het zoeken naar een scherm met de vluchtinformatie. Naar welke incheckbalie moest ik gaan en was mijn online check-in voldoende om verder te kunnen? Tussen al het volk kwam ik toevallig de 3 Londense jongedames tegen die we in het Kakum park ontmoet hadden. Ik had tijdens het wachten ook nog verschillende gesprekken met enkele Ghanezen en een Zwitser. Zo ging de tijd wat sneller vooruit. Er werd nog een stempel in mijn paspoort gezet en dan had ik nog een uur te wachten in de gate. Even later, na enkele berichtjes met mama en Lotte, werden we met de bus naar het vliegtuig gebracht en kon ik van buitenaf de trap op gaan en in het vliegtuig stappen. Ik voelde voor het laatste de warme lucht op mijn gezicht... .

Stoel 13E, een plaats in het midden, boven de vleugel naast een nors uitziende man. Dat belooft een gezellige vlucht te worden. Maar het viel reuzegoed mee. Ik heb fijne gesprekken met hem gehad over Ghana en ook over andere onderwerpen. Tussendoor deed ik enkele dutjes. Of beter gezegd: sloot ik even mijn ogen, want slapen op een vliegtuig lukt mij niet. Om kwart na twaalf kwam er een maaltijd. Een beetje vreemd, zo eten in het midden van de nacht, maar het ging er vlot in. Voor vliegtuigeten was het zeker in orde!

• een broodje (en een potje boter)
• rijst met kip en spinazie
• een kleine mix van sla, tomaat en aardappelblokjes
• een stukje taart of cake (ik weet niet precies wat het was, maar het was wel duidelijk een dessertje)
• cola en een theetje als afsluiter

Om 5 uur in de ochtend kon ik uitstappen en in de drukte mijn weg zoeken naar de paspoortencontrole, de handbagagecontrole en al de andere controles. Daar was ik al, in de luchthaven van Lissabon. Om daar nog enkele uren te wachten op de volgende vlucht. Alweer een stapje dichter bij huis...

Geschreven door Avontureninbeeld