De laatste werkdag van de week en totaal geen zin om uit mijn warme nestje te komen. 's Ochtends is het redelijk fris, dus is het altijd wel fijn om nog even te snoezen in de lakenzak. Maar de spelende gastbroertjes en -zusjes zorgen er wel voor met hun lawaai dat ik snel uit mijn bed kom! Bij het ontbijt had ik wat animatie: een schaap had ergens vastgezeten tussen stenen en had zijn enkel geschaafd waardoor het niet goed kon stappen. De vader, Salam en Yaziru hebben het beest tegengehouden, platgelegd en verzorgd met een zalfje. Het duurde even vooraleer deze stappen uitgevoerd waren, maar de wonde zal nu wel snel genezen. Op de fiets had ik weer de tijd om even de omgeving rondom mij te bekijken en alle indrukken op te nemen. Elke keer als ik op de grote zandweg rij, vliegt er een tiental meter voor mij een enorme stofwolk omhoog van voorbijrazende auto's of yellow yellows. Dat beeld van de zandweg met de grote stofwolken... een clichébeeld van Afrika, maar het zal me altijd bijblijven.
Op school schilderden we verder en hebben we in onze pauze een deel van het kerstfilmpje opgenomen. Keer op keer opnieuw omdat we voor de helft uit het beeld zaten of omdat de muziek niet afspeelde. Zo geraakte de muurschildering uiteraard ook niet afgewerkt. Tegen 11 uur hielden we het schilderen voor bekeken en planden we een laatste dag om alles af te werken. Maar het ziet er, al zeg ik het zelf, wel al goed uit! Omdat we het beu waren en de yellow yellow man er nog niet was, hebben we nog even mee buiten gespeeld met de jongens en de meisjes uit de buurt. Een voetbalwedstrijd in de vlakke zon is niet te onderschatten! Na een half uurtje gaven we ook dit op en wandelden we tot aan Sylvesters huis om daar opgepikt te worden. Er stond een koe voor het huis, vastgebonden aan een boom en bedoeld als kerstmaaltijd voor de familie. Onderweg was het zo rustig op straat dat de driver kon slalommen tussen de putten in de weg. Van het geschommel viel ik bijna in slaap. De warmte en de wind in mijn gezicht hadden er ook wel wat mee te maken. In de lodge merkte ik dat ik mijn gsm thuis vergeten was. Die ligt waarschijnlijk nog op mijn nachtkastje (= de stoel) naast mijn bed. In dacht al zoiets toen Lotte vanmorgen opgebeld werd door Bash terwijl hij eigenlijk mij moest spreken. Tja, ik ben nu eenmaal niet gewoon om voortdurend met mijn gsm in de hand te lopen...

In ons kerstfilmpje willen we iedereen tonen die meespeelt in ons avontuur. Dus ook de gastfamilies. Ik ging op bezoek bij mijn oude gastfamilie oftewel Lottes gastgezin sinds deze week. Maar eerst hebben we ons nog wat belachelijk gemaakt op de baan door al zingend rond te fietsen met een kerstmuts op. Dit werd dan onhandig (ook op de fiets) gefilmd.
In het gastgezin kwamen we aan op een lege binnenplaats. Er was niemand! Ik kon niet meer in mijn vertrouwde kamertje, want Husna en Rahama hebben mijn oude kamertje ingenomen sinds de dag dat ik vertrokken ben. Ik had trouwens nog nooit een voet binnen gezet in Lotte haar kamer! Het is daar veel lichter! Daar hebben we gezellig alle filmpjes op de computer gezet en al wat gemonteerd. Het begint stilletjes aan al op iets te lijken. Er komt verandering in!
Toen Hamdia aanklopte, hebben we nog een filmpje genomen met haar, Martin, Nussirat en Hiba erbij. Zo nemen zij ook deel aan onze Christmasmovie. We stonden op het punt om te starten met de opname toen Mary aankwam met haar armen wijd open om me een knuffel te geven. Toch een vriendelijke dame! Al vanaf het begin dat ik haar leerde kennen! Ook Baba stond al lachend te kijken en Housna en Rahama vonden het ook leuk dat ik nog eens op bezoek kwam. Ik hoopte ook een beetje om Leila nog te zien, maar zij was nog aan het werken. Haar moet ik binnenkort eens bellen over het ‘probleem’, of toch dat waar zij toch zo een probleem van maakt (de geldkwestie rond het aantal weken verblijf dus).

Thuisgekomen stond Yaziru me al op te wachten aan de kant van de grote weg en sprong hij, terwijl ik nog aan het fietsen was, achterop om het laatste stukje mee te rijden. Bij de poort werd mijn rugzak uit mijn mandje genomen en de cameratassen van mijn rug gehaald, de fiets werd van onder mijn handen gehaald en alles werd mooi in mijn hutje gezet. Als vrijwilliger word je soms toch echt verwend! Alles doen ze voor je, omdat ze het graag doen. 'Voor wat hoort wat' merkte ik al snel, want ze namen de diabolo’s meteen mee en gingen buiten het binnenpleintje ‘op straat’ spelen. Er waren nog andere jongens uit de buurt gekomen om mee te kijken en te proberen. Ondertussen heb ik wat met de kleintjes gespeeld: ik gooiden hen in de lucht en ze schaterden het uit. Zelfs Huda kroop op mijn schouders. We leken twee circusartiesten. Het zorgde voor veel bewondering bij de omstaanders.

Het nieuwtje van de dag: ik heb geen spaghetti gekregen vandaag! Rijst met een sausje was het. Eenvoudig, maar lekker! Eindelijk eens iets anders. Terwijl ik aan het eten was, waren de jongens het stopspel aan het spelen en om de 2 minuten kwamen ze vragen waarvoor de ene speciale kaart diende. Ik merk dat ik steeds dichter naar de kinderen toegroei. Ze hebben me graag en ik hen ook. Ze durven veel meer te vragen en ik kan ook losser zijn in hun bijzijn.
Wel, in dit gezin voel ik me echt thuis. Alleen vragen naar water om me te wassen en naar het toilet gaan zijn nog werkpuntjes. Maar ik heb nog 2,5 weken om daaraan te werken. Ah ja, ook de taal is natuurlijk nog wat een struikelblok. Ik wil zo graag ook eens met de ouders een gesprek voeren, maar zij kennen geen woord Engels.
Die avond hebben we met het hele gezin naar 'Home Alone 1' (en een stukje van 2) gekeken. Alle kinderen op de bidmatjes, dicht tegen elkaar. Het is zo mooi om te zien hoe zij overeen komen met elkaar! Af en toe viel er eentje in slaap en werd er dan een kindje weggedragen naar de slaapkamer om daar verder te slapen. Ik heb ook ondervonden dat zij op een rietje matje op de grond slapen. Ocharme die kinderen... .
Nu ik de 'Home Alone' film hier bekijk, mis ik de warme kerstsfeer thuis wel wat. De koude, de lichtjes van de kerstboom en de warmte van het vuur... . Het is totaal anders hier.

Geschreven door Avontureninbeeld