Het is een vreemd gevoel, zo de laatste momenten in het gastgezin. Het besef is er wel maar het voelt een beetje onwennig aan. Voordat ik voor de laatste keer 's ochtends uit mijn kamer stapte, heb ik eerst nog wat opgeruimd. Alles wat ik niet meer nodig heb vandaag gaat in mijn koffer. Eigenlijk is dit alles. Het meeste had ik gisterenavond al gepakt, maar het bed zag er nog beslapen uit en ook de klamboe hing nog op. Dus er was nog wat werk aan de winkel.

Vandaag ging Lotte mee met mij naar het NCS-project omdat de school dicht is en ze geen zin had om de hele dag te zitten niksen. We fietsten eerst samen naar de lodge om water te nemen uit de koelkast. De zakjes water in het gastgezin waren weer op. Het is een hele grote omweg om naar het project te rijden, maar voor water doen we alles met plezier! Bij de lodge aangekomen, geraakten we niet binnen; de poort was dicht. Uit voorzorg (voor meer gestolen fietsen) doen ze nu steeds de poort op slot zodat niemand van buitenaf naar binnen kan. 2 minuten hebben we staan roepen en bonken op de poort tot we iemand hoorden wandelen op het grindpad. Die gesloten poort houdt dieven wel buiten, maar is eigenlijk niet zo handig want nu moeten Latifa, Bob of Yussef steeds over en weer lopen om de poort te openen.

Op het project waren er al kinderen toen we aankwamen. Zij waren bezig met springtouwen. Geen gewoon springtouw, maar een aaneenpuzzeling van plastic waterzakjes die op straat gevonden zijn. Die lange sliert gebruiken ze dan om mee te spelen. Als dat niet origineel en creatief is! Lotte werd met open armen ontvangen door zowel de kinderen als de leraren. Al was het een beetje een rare voormiddag. Ik had verwacht dat er super veel kinderen gingen zijn nu de scholen dicht zijn! Maar integendeel. Druppelsgewijs kwamen ze in de loop van de voormiddag eens binnengewandeld. Maar de grote volkstoeloop bleef achterwege. Gelukkig waren de kinderen van de klas er wel. Daar konden we nog leuke dingen mee doen zoals zingen, dansen, puzzelen,... . De kinderen die niet in de klas hoorden, kregen de diabolo's om zich bezig te houden en ik ging af en toe tijdens het puzzelen eens naar buiten om hen te helpen. De basistechniek om de diabolo draaiende te houden is het moeilijkste, maar door achter hen te gaan staan en mijn handen rond hun handjes te leggen, lukte het wel. Ze keken goed toe hoe ze de diabolo konden opstarten en dit was de beste aanleermethode als ze het in woorden niet zo goed begrepen. Terug in de klas, nam ik de dierenkaartjes. Deze moeten ze eerst puzzelen en daarna kunnen ze dan de naam van het dier lezen: het woord splitsen en spellen. (Terwijl ze dit deden, moest ik de Engelse naam er nog bijschrijven want het was een spel in het Nederlands). Voor Hamdia en Damba was het te gemakkelijk en zijn we een level hoger gegaan door de namen van de dieren (zonder de geschreven naam te lezen) te schrijven.
De volgende activiteit was een soort van ganzenbord, met laddertjes en slangen. De spannende finale tussen Dela en mij werd bekeken door onze medespelers Rashid en Hamdia, die al uit waren. Ook de anderen uit de groep waren zo nieuwsgierig dat ze kwamen kijken wie er ging verliezen. Een top sfeertje met vriendelijke verwensingen naar elkaar toe. Dela is uiteindelijk verloren. Waarschijnlijk omdat hij in dit spel niet zo goed kon valsspelen zonder dat we het zagen.

Daarna was het surprise-time. We gingen een kerstfilmpje maken voor familie en vrienden, en de kinderen mochten meewerken. Het filmpje zal op 24 december, op kerstavond, als verrassing online komen. Voor de Ghanezen was het een onbekend liedje (all I want for Christmas is you), maar dansen kunnen ze op elk ritme en ze vinden het tof om gefilmd te worden. Als afsluiter van dit muzikaal tussendoortje, hebben we nog 4 keer de stoelendans gespeeld. Het ging er competitief, maar eerlijk (behalve bij Dela) aan toe én de kinderen genoten. Zo enthousiast en gelukkig dat ze waren, om een eenvoudige stoelendans! En plots was het 12 uur, lunchpauze. De laatste keer het rechthoekige brood eten dat ik iedere dag meekreeg van thuis. Tenzij ik in mijn nieuw gezin ook dit soort brood krijg... . Hopelijk smaakt het brood daar toch iets beter... . Ik ben al benieuwd hoe het de volgende weken zal zijn. Deze namiddag skipte ik het project, omdat mijn verhuis op de planning stond.

Tegen 2 uur zijn we naar huis gegaan. Daar vroegen ze steeds of ik al ingepakt had en het antwoord was steeds 'bijna', aangezien mijn kamer nog vol stond maar alles eigenlijk zo goed als klaar was. En dan was het tijd voor de laatste momenten in deze familie. Ik besefte dat afscheid nemen moeilijk is en niet leuk! Lotte deed de was en er kwam af en toe een familielid bij zitten, maar ik kon eigenlijk niks meer doen, enkel buiten wachten en wat toekijken. Om half 5, een half uur na de afgesproken tijd, kwam Bash me ophalen. Hij kwam aan met zijn motor en had een taxi mee laten rijden. Dat moest wel want anders kreeg ik de bagage niet allemaal mee: een trekrugzak, een grote koffer, een potje waspoeder en dan nog een fiets. En dan was het moment van de waarheid daar: ik zou vertrekken, deze periode afsluiten. Afscheid nemen van iedereen. Lotte kwam als eerste, maar haar zou ik nog wel zien. Daarna heb ik Mary en Rahama een dikke afscheidsknuffel gegeven. Voor de rest was er niemand thuis. Ik heb mijn bedankingstekening even laten zien aan hen (en ook aan Bash) om deze daarna bij Lotte in bewaring te geven. Zij kon de tekening dan overhandigen wanneer de meeste familieleden thuis waren. Tegen 17 uur werd ik dan uitgezwaaid. Toen ik instapte, werd ik nog aangesproken door een Zubeiru, een vriend die af en toe langskwam. Daarna stond ik er weer even alleen voor. Ik had dezelfde gezonde stress als precies 11 weken geleden toen ik naar deze familie kwam. Maar nu is het tijd om mijn Ghanese verblijf door te brengen in een compound, waar er nog iets primitiever geleefd wordt.

Het was een heel eindje rijden. In het begin reden we in de richting van de lodge, maar bij het laatste stukje werd er niet afgeslagen, maar reden we rechtdoor tot op de zandwegen. Ik kon de voorkant van de taxi haast niet meer zien door de opwaaiende stofwolken. Op het einde van de zandweg reed de taxi langs zeer smalle wegeltjes met aan weerskanten stukjes gras en uiteraard een hele hoop afval. De taxi stopte bij een huis met een kleine houten poort die openstond. Ik stapte uit, keek naar het huis en het eerste wat ik zag was een halfnaakte vrouw met blote borsten die een enorme kookpot neerzette en haar doek opnieuw rond zich wikkelde. Welkom in de compound!
Er kwamen meteen 2 jongens naar me toegelopen om de fiets uit de auto te halen en mijn koffer en trekrugzak te nemen. Ze hadden alleen niet verwacht dat het zo zwaar woog. Ik heb het ene gastje dan maar geholpen met de rugzak op zijn rug te doen. Dat ging gemakkelijker dan deze gewoon te dragen.
Toen mijn gerief naar mijn hutje werd gebracht, kreeg ik buiten de huismuren nog een 'preek' en nog wat informatie van Bash. Zo was het verboden om vreemde mannen naar hier me te brengen. Bash vertelde dat het weer een moslimfamilie is, dat hij de familie goed en persoonlijk kent omdat het verre familie van hem is,... . En toen werd ik vrijgelaten in het compoundleven. Klaar om de familie, het huis en het échte Afrikaanse dagelijkse leven te leren kennen.

Het eerste wat mij werd getoond was mijn persoonlijke ruimte voor de komende drie weken: een hutje aan de rand van een binnenpleintje, naast de schapenstal en aan de andere kant het houten poortje.
Binnen in mijn hutje liep ik bijna tegen de bovenkant van de deurlijst; deze is nogal aan de lage kant. Op hetzelfde moment viel ik ook bijna omdat er net bij de deuropening een put gemaakt is met asfalt. Ik ben niet zeker, maar ik denk dat dat iets met het afvoeren van regen te maken heeft. Want onder het houten raampje is het net hetzelfde. In het midden van het hutje stond een boomstam die naar de top leidt, om het dak te ondersteunen. Het doet me een beetje denken aan een circustent. Aan de linkerkant staat een heel smal éénpersoonsbedje en aan de andere kant staat een houten tafeltje met bijhorende stoel. De koffers werden door de jongens aan de rechterkant gezet en daar liet ik ze mooi staan. Aan de zijkant en netjes naast elkaar. Op het eerste zicht ontzettend primitief, maar wel netjes.
Ook voor privacy en duisternis werd gezorgd: voor de deur en het raampje hingen gordijntjes (dat ik per ongeluk al afgebroken heb bij het opzij schuiven om naar het uitzicht te kijken). Tijd om naar buiten te gaan en kennis te maken. Uitpakken kon morgen ook nog! Ik stapte het binnenpleintje op. Daar waren twee vrouwen bezig met bolletjes mest te rollen. Het waren de moeders van de gastfamilie. De twee jongens die me geholpen hadden, zaten er ook nog steeds. Ze keken nieuwsgierig maar durfden niet goed de stap te zetten om een gesprek te beginnen. Nadat ik enkele vragen gesteld had, was het ijs gebroken en merkte ik dat we wel goed overeen zullen komen. Zij kennen gelukkig een basis van de Engelse taal, de ouders spreken geen woord Engels, enkel Dagbanli.

Ik kreeg een klein bankje toegewezen om op te gaan zitten en niet veel later stond er ook een blauw kookpotje voor mijn neus met een lepel in het handvat. Mijn maaltijd voor vandaag: spaghetti. Lekker, zo eens echte spaghetti, maar wel op z'n Ghanees natuurlijk: zonder groentjes. Ik denk dat het gewoon warm gehouden is van 's middags aan de kleur te zien, maar dat maakte niks uit want het was lekker. Na het eten werd er plots een kleine televisie buitengezet mét dvd-speler. Een dikke bak van 40x40x40 cm. Wat een verrassing! Dit had ik totaal niet verwacht! Ze leven heel primitief, maar dat hebben ze dan wel! Alle kinderen gingen op hun buik voor de tv liggen. De 'film' die opstond was een programma met allemaal liedjes van een Ghanese zanger (in het Dagbanli). De kinderen konden bijna elk lied meezingen. Wat ook niet raar is, want naar het schijnt kijken ze er elke avond naar. Er werd volop op z'n Afrikaans gedanst: schudden met de billen en de poep! De kinderen vonden het de max om hun dansmoves te tonen. Tijdens het programma kregen de kinderen ook hun avondeten: één potje waar ze met z'n allen rond gingen zitten. En plots kreeg ik 2 stukjes vis voorgeschoteld om eens te proeven. 'Taste' zeggen ze dan. Op dat moment kwam ook de achttienjarige zoon thuis van het Damba-festival in town. Hij was, volgens Bash, de enige die goed Engels kon. Hij zette zich erbij en al snel waren we in gesprek. Salam, zo heet de jongen, gaf me een rondleiding. Hij toonde me de bucket-shower en het 'poepveldje' dat iets verderaf was gelegen. Daarna ben ik naar mijn kamertje gegaan want het was een vermoeiende dag met veel veranderingen. Te moe om nog uit te pakken, kroop ik in mijn bed. Maar op dat moment wist ik al dat er van slapen niet veel in huis ging komen. Het is een houten lattenbodem met slechts een centimeter-dikke matras er op. Ik voelde de planken er gewoon door. Volgens mij kan ik nog beter slapen op een matje in een tent in het bos! Mijn zaklampen zullen nog goed van pas komen. Er is niets van elektriciteit aanwezig in het hutje. Geen licht en geen stopcontact. Hier zal ik één dezer dagen toch nog een oplossing voor moeten zoeken. Maar één ding weet ik zeker: het wordt 3 weken totaal 'back to basic'.

Geschreven door Avontureninbeeld