Het valt niet mee om na vier maanden uit mijn comfort zone te komen. Uiteindelijk duurt het twee weken om los te komen uit de Bagni di Lucca bubbel waar altijd alles gezellig, groen, goedkoop en comfortabel is. Ik was er nog niet klaar voor. Ben ik na de Sicilië reis klaar om alles in Bagni di lucca los te laten? Maar hoeveel tijd heb ik nog nodig om het af te bouwen?
Een week, een maand, weer opnieuw een heel seizoen?
Afgelopen drie jaar hebben we aan dit idee kunnen wennen. Al onze herinneringen in Bagni di lucca komen voorbij. Samen hebben we jarenlang villa Talenti opgeknapt. Aad had de vervallen villa geheel verbouwd. We stopten elke cent die we hadden in de restauratie. Elk vrij moment. Steen voor steen heeft hij alle muren, vloeren en plafonds hersteld. We hebben ook
nog eens vier paarden gehad, onze lieve hond en twee poezen. Ik had een winkelpand ingericht als fotogalerij. Daarna een florerende handel opgezet; een boekingskantoor voor paardentrekkingen. We nemen heel
onze vriendengroep door. Al onze vrienden uit alle hoeken van de wereld waar we dagelijks tijd mee hebben doorgebracht. We zijn samen twintig jaar verder gekomen. We hebben kinderen zien opgroeien. Sommige vrienden oud zien worden en zien sterven. De vrienden die ons goed Engels en Italiaans hebben leren spreken. Mij hebben ze leren koken als een Italiaanse. Ons hebben ze leren huizen inrichten als professionele designers. En we hebben jarenlang op een gemakkelijke manier veel geld kunnen verdienen. We hebben ons twintig jaar welkom en geborgen gevoeld in de groene bergen van Toscane.
Als we nu de sleutel straks omdraaien, zou dat allemaal achter ons liggen. We grendelen ons nu al af van ons oude leven en leggen de zware sleutel onder de bloempot. Als we na Sicilië nog een keer terugkomen is het voorbij, afgelopen uit.

Maar omdat we alle huizen en ons inkomen in een paar weken tijd zijn ‘verloren, wil het niet zeggen dat we onszelf hebben verloren.

We weten alleen dat we moeten gaan reizen. En nu hebben we geen reden meer tot uitstel. We hebben geen plek meer om naar terug te gaan. We moeten gewoon vertrekken.
Zullen we gewoon komende tijd met de camper op pad gaan?
Zonder doel?
Geen planning, maar gewoon gaan.

Comments op mijn bericht op sociale media vrienden:

Liz (Ireland)I’m really happy for you and Aad, Rosi. You both love to travel so much! But I really hope you come back to Bagni. I’d miss you too much if you were not there! 😘😘😘

Katia (AUS) We hope you’re feeling okay now. I’m sure that whatever plan the universe has for your next chapter will be more beautiful and interesting than would be possible if everything stayed the same.

Lawrence (AUS) You will be fine. It’s going to be great.

Anton en Saskia(NL): weer een nieuwe wending. Veel plezier op jullie travels!

Christopher (UK): Enjoy the wind in your hair! Looking forward to your photos! Buon viaggio!

Rosi, oh wow! That is a big step, out into the unknown! 😮
As all your other travels, however many months they were, you knew that in the summer, you'd be back in Italy.
This is endless travel......with no restrictions of time. Wow, wow, wow. 😲😁

Jenny (AUS): Waiting for the Grey Nomads to arrive DownUnder! 🙃😂😂😘

Frans en Ria (Zweden): Heerlijk de vrijheid van het camper leven , mensen ontmoeten , mooie gesprekken, geweldig!!!
We zien jullie vast nog wel als jullie Munkfors weer aandoen !
Goede reis !!!!! 🌞👋

Anugit (NL): Big changes, new adventures!

Marianne (NL): O echt jullie gaan weer op doorreis. Het vertrouwde loslaten en een nieuw avontuur aangaan.

Christel (NL): Mooie keuze om verder door het leven te gaan🚐
Jullie vleugels nog breder uitslaan🦅🦅
Nieuwe avonturen en ongebonden zijn 💝
Een nieuw hoofdstuk in jullie boek des levens .
Wij wensen jullie heel veel geluk hierbij 🍀💓😘

Diane (USA): Look forward to seeing about your upcoming adventures. You two seem to have boundless energy.

Wendy: Wel heel spannend Rosi waar jullie terecht gaan komen!

Sandra (NL): Heel veel plezier en geluk samen . Bedankt voor alle prachtige plaatjes de afgelopen jaren .

Carol (USA) We hope you are spending much needed rest on the beaches of Sicily. It was such a pleasure to get to know you both this year! Friends forever! Much love! 💗

Brenda (USA) Hello, my sweet friend!
Wow! Changes! So excited for you! Can’t wait to see where the road leads you! 💜 It will be different for all of us now, but that is okay. I’m so excited that you and Adriano will be traveling (I know you both love it!). Marc and I are hoping your travels will bring you to us!! Much love to you both! Safe and wonderful travels!! I miss you so much but I feel you with me 💕XXX

Brigitta: Good luck Rosi van der Ploeg ! ☘️ 🤗
If you want to visit Hungary again, we look forward to welcoming you 🥰

Ana (FR): Wonderful news, you are intrepid travellers and the world has magic and adventures in store for you. Show us where you are from time to time!

Paul Burrell UK: Thank you so much for having us at San Rocco last night. We had a lovely and memorable evening with you all…..It’s not the ending …..it’s the beginning of a new chapter. You are always welcome at Villa Tronci……and we will have a dinner party here soon to which you will b invited. Lots of love from us all xxxx

Dit plan hangt eigenlijk al jaren in de lucht.
We beginnen met het verste punt in Italië. Sicilië. De hele route te rijden, lijkt ons geen doen. Terwijl ik over de reling gang zie ik het vaste land langzaam verdwijnen. Het letterlijk achterlaten van ons oude levenloos het vaste land van Italië en het varen op open zee, heeft meteen een effect op mij. Ook op Aad, hij laat het letterlijk en figuurlijk los: hij wordt ineens na vele vele jaren verkouden. Ik voel me goed, het gevoel helemaal weg te zijn van de dagelijkse rompslomp. De zee heeft een frisse energie. De lucht is azzurro blauw.
Ik mijmer verder; zou dit camperbestaan echt iets voor ons zijn?

Ik volg al jaren anderen. Avontuurlijke types die hun huis en baan achter zich laten om te gaan reizen. Dat klinkt altijd zo idyllisch. Maar dat was altijd iets wat anderen doen.
Maar vandaag beginnen wij. De veerboot vertrekt in 9 uur naar Palermo. We zijn de veerboten gewend om in Zweden te komen. Daar verloopt alles goed geautomatiseerd. In Italië verloopt het in een grote chaos. Zonder de nodige assistentie waren we niet op de veerboot terecht gekomen.
Het begon al met het uitdraaien van een a-viertje. Even terug in de tijd. In Zweden is een QR code op je telefoontje voldoende om aan boord te komen.
Maar het A-viertje blijkt niet voldoende te zijn. Niemand vertelt ons dat we blijkbaar ook tickets bij de biglietteria moesten ophalen op vertoon van dat A-viertje.
We sloten keurig aan in de rij zoals we dat gewend zijn. Dan worden we met de trage volgwagen naar de veerboot gebracht. Heel langzaam rijden we in slakkengang over het enorme haven complex. ‘Ticket ticket!’ schreeuwen een paar mannetjes in het Siciliaans. Che????
We worden terug gestuurd naar de ingang. Aad racet met de camper terug naar de plek waarvan we gekomen waren. Ditmaal in hoge snelheid zonder begeleidende trage volgwagen voor ons.
‘Gassen, gassen, we gaan de boot zo missen!’ Roep ik.
De veiligheidsregels in de haven zijn helemaal niet zo consequent, merkt Aad op.
Ik ren naar binnen met onze paspoorten en het A-viertje. Me ondertussen zorgen makend of we de boot nog halen en me tegelijkertijd afvragend of ik het hardlopen weer zou moeten oppakken. Gezien mijn snelle sprint op de vroege ochtend!
De vrouw achter het loket draait drie tickets uit, twee voor ons en een voor de camper. ‘Tranquilla’ zegt ze.
De mannetjes van het parkeerterrein zeggen ons dat we dezelfde route weer naar de boot moeten nemen. Deze keer wederom zonder de trage volgwagen. ‘Pian piano’, kalmeren ze ons.
Bij de veerboot aangekomen, zwaaien we met onze tickets. Alle duimen gaan omhoog en we rijden de boot op. We parkeren de camper, proppen wat boeken en eten in onze rugzakken en gaan via de trap naar de vijfde verdieping.

De veerboot is zo goed als leeg. Ook al is het dit jaar het record jaar voor toerisme. September en October zijn net zo druk als juli en augustus. Maar niet op de boot naar Sicilië. Voornamelijk is het vrachtverkeer dat ladingen fruit naar het vaste land brengt.
De enige medereizigers aan boord zijn voornamelijk Siciliaanse vrachtwagenchauffeurs. In hun zingende dialect maken een handje vol mannen net zoveel lawaai als een volgeladen Scandinavische veerboot.
Komende 15 uur zijn we onder de pannen.

Vanaf het bovenste dek kijken we uit over de lege uitgestrekte middellandse zee. De zee is zo vlak en glad als een spiegel. Ons plan dat al jaren in de lucht is nu werkelijkheid geworden. Daar ergens aan die horizon ligt ons plan op de uitvoering te wachten. Nu de keuze voor ons is gemaakt, gaan we er ons helemaal op storten.

Corona , Oekraïne,Israël...en daar gaan we weer...verdeel en heers gaat weer door op volle toeren! We willen geen nieuws meer volgen.

‘Early retirement: the only thing to worry about is wherever travel to. No more emails. Only pick up the phone for taking pictures’

Lunchtijd op de boot. We sluiten aan in de rij truck chauffeurs. De keuze bestaat uit pasta, zalmmoten en bloemkool. De zalm ziet er heerlijk uit met verse tomaatjes gebakken in de oven. De chauffeurs zie ik overladen volle borden krijgen dus ik heb genoeg aan ook zo’n bord bloemkool en twee zalmmoten. Tot mijn verbazing krijg ik slecht één zalmmoot en daarnaast maar twee roosjes bloemkool. Minder dan de helft dan de chauffeurs op hun borden hebben.
Bij de kassa vraag ik of ik misschien de helft betaal?
Hoezo?
Aad wijst naar de borden van de andere klanten.
De caissière snapt ons probleem en gilt naar het personeel om accuut nog een moot zalm te komen brengen naar deze signora!

De komende uren kan ik me al uitkijkend over zee afvragen waarop precies gebaseerd werd om mij maar de helft te geven. Misschien omdat ik een vrouw ben, of omdat ik volgens hem best wat mag lijnen of omdat de enorme omvang van de chauffeurs nou eenmaal meer voedsel vraagt?!

Geen telefoon aan boord. Na een half uur wordt 4G uitgeschakeld. Dat is al een uitdaging op zich. De telefoon is een constante verleider om constant met mijn aandacht in de buitenwereld te zijn. Uitschakelen dus! Ik die het heel bewust, als een offer of een ritueel. Ik ben los van de tijd. De oude wereld voelt nu al ver weg.
Komende dagen volgt nog het opschonen van de contacten en delaten van allerlei informatie met betrekking tot de verhuur.

Om 11 uur legt de veerboot aan in Palermo. De chauffeurs zijn ongeduldig. Siciliaanse kreten. Veel geluid, gezang en gelach. Ze rennen op het dek rechtstreeks naar hun trucks. Cowboys van de road. Snel gaan ze naar huis om even een paar dagen bij het gezin te zijn.

We parkeren op een parkeerplaats naast de haven. Het geronk van de boot gaat nog een paar uur door maar daarna is het stil.

Smorgens om acht uur wordt duidelijk dat we langs een lagere school staan geparkeerd. Veel lawaai. Daar slaap je niet doorheen! Alsof de palermitani elkaar in geen jaren hebben gezien en alsof ze afscheid nemen van hun kinderen voor jaren. Alle generaties brengen kinderen naar school. Tot jonge zusjes en broers. Tot tandeloze oma’s met stokken. Opa en oma samen inclusief de hondjes. Iedereen praat door elkaar. Sommigen komen te voet, anderen op brommers met twee kinderen achterop maar de meesten komen aan scheuren met auto’s. Onze camper is nu rondom geblokkeerd door auto’s. Hun fanatieke handgebaren lijken op yoga oefeningen. De vrouwen dragen opvallende kleding met feel houd. De meesten hebben een sigaret in de hand.
Al glimlachend luister ik naar de gillende kinderen die zo mooi al hun zangerige dialect spreken.

We wachten maar geduldig tot deze happening over is. We willen geen discussie met deze mensen want dat gaan we zeker verliezen.

In de supermarkt wordt om acht uur al luid meegezongen met de populaire liedjes op de radio. Cogito ergo sum. Oftewel: ik denk, dus ik ben, zei Decartes. Ik ben luid, dus ik ben! Zou een Siciliaanse Decartes hebben gezegd.
We zijn zo’n 1200 kilometer op de altitude gezakt en de vegetatie is compleet anders. De eerste indruk is noord Afrika, Canarische eilanden en Mexico. Droog, gelig, cactussen en veel bougainville. De bloemen staan nog bloei alsof de zomer nog moet beginnen. Ik koop Indiase vijgen, die zijn spotgoedkoop. Later zie ik deze vijgen op straat liggen te rotten. De volgende lading pluk ik ze wel rechtstreeks van de cactussen die overal groei.

Wat meteen opvalt is de enorme rotzooi. Chaos en troep. Nergens wordt op gelet. De Carabinieri staat in de bar koffie te drinken. Aad manoeuvreert de camper in de smalle straatjes alsof hij in een kleine fiat panda rijdt. Maar ook levendigheid van straatverkoop tot aan een oude auto met een luidspreker op het dak die groente verkoopt! ‘Grote ronde sappige druiven! Schalt het onophoudelijk door de luidspreker! De rest klinkt onverstaanbaar door de luidsprekers. Iets uit 1960. Daar bevinden we ons in. In de jaren dat de rotonde nog niet was uitgevonden. Soms is de vooruitgang ook een verbetering.
Zo’n microfoon op het dak, dat mag in Nederland niet meer, daar is niet iedereen van gediend. De Siciliaanse SRV man maakt veel lawaai en niemand die klaagt.
Een brommer scheurt op de weg met zijn helm in de hand. Straathandel is overal. Paard en kar! We zijn via een tijdsmachine terug naar de jaren 60!

In de vroege ochtenduren is het fris. Ik trek een trui aan en ga buiten op de parkeerplaats mijn yogamatje uitrollen. Ik heb afgelopen zomer de discipline opgebouwd om elke dag 10 minuten yoga te doen. Dat wil ik zo houden.
Zodra de zon boven de horizon uitkomt, loopt de temperatuur snel op. Om acht uur willen we met de stadsbus naar hartje Palermo.
De bus staat al bij de halte. We rennen zo hard mogelijk de drukke straat over. De chauffeur blijft al hangend op zijn stuur, geduldig wachten.

Eerst de dagelijkse shot cappuccino. Deze keer in een moderne bar op het busstation. Er wordt koffie verkocht en grote stukken gebak! Jonge scholieren eten al om 9.00 een enorm stuk slagroomgebak! ! En dan vraagt men zich af waarom ook in Italië de jeugd steeds dikker wordt. Amerikanen doen het nog beter. Zij bestellen een stukje taart plus een blikje Coca Cola. De Duitse toeristen beginnen rond deze tijd al aan hun eerste bier.

De bar is modern maar het beleid is slecht. Een meisje staat achter de bar en werkt zo traag als een slak. Er alle tafeltjes zijn vies. Eindelijk komt de tafelopruimer de rommel afhalen. Het is een en al onhandigheid. Dan gaat de muziek aan, knalhard. Maar nog hoger wordt aan de airconditioning gedraaid.
In heel de bar hangen opgeplakte A-viertjes; klanten krijgen bij hun bestelling een glaasje water. ‘Ben je geen klant, dan niet doordrammen voor een glaasje water!’
Het glaasje water is in ieder geval gratis! In Nederland noemen ze deze vorm van water verstrekken ‘waterservice’ en daar rekenen ze vervolgens een belachelijk bedrag voor! Voor kraanwater! Allemaal om de gestegen kosten goed te maken.
Bij de toiletten is het al niet beter. Ik sta maar te wachten voor die fichte deur. Dan komt onverwacht de tafel poetser komt met code. De deur was nog gesloten! ‘Che sciffo’ zegt mijn buurvrouw. Het stinkt en er zit geen klink op de deur, er is geen toiletpapier en de doortrekker doet het niet. Het automatische licht springt steeds aan en uit.

Zodra we weer op straat staan, komt een paardenkoetsje aan galopperen. ‘Niamo?’ Roept hij naar ons. Het Siciliaans voor ‘andiamo?’ Nee, we kiezen voor de stadsbus.
Auto’s scheuren voorbij met de ramen open en luide muziek uit alle denkbare culturen klinkt uit de radio’s. Een schreeuwend meisje in een kleine smart, die al rokend met één hand aan de telefoon met haar andere hand het beledigende cornuto 🤟teken makend naar een andere bestuurder. ‘Imbecile!’ Roept ze uit het open raampje.
De straatveger auto volgt maar zijn apparaat doet meer vuil opwaaien dan opzuigen. Fatbikes, snelle steps, de knetterende ape’s (driewielers) scheuren met hun handel voorbij. En dan de vele stoere alfa Romeo’s van de Carabinieri. Iedereen heeft zijn hand op de toeter. getoeter. Twee Siciliaanse vrouwen staan uitgebreid te praten tegen een Duits stelletje over hun kinderen. De Duitsers verstaan er helemaal niets van en proberen de goedbedoelde dames te negeren. Buitenlanders zijn niet gewend dat mensen zomaar tegen je beginnen te praten ook al is het met de beste bedoelingen.
Attenzione! Roeit er iemand. Er komen zigeuners aangelopen. De oudere vrouw draagt een lange groene rok met een knalgeel T-shirt en haar man draagt in een paars pak met een roze blouse. Iedereen de hand op de tas! Tja, ze staan nu eenmaal bekend als de beste zakkenrollers ter wereld.
Wachten op de stadsbus is niet bepaald saai.
Tussen het wachtende publiek door lopen ook nog eens stadsgidsen due hun tours illegaal aan iedere toerist aanbieden. ‘Speak English? Italiano?’ Nee, niets van dat alles. Nou ja, laat maar dan….

Eindelijk zitten we in de juiste bus. We rijden dwars door de drukke stad. Ik zie in een breed straat een markt voor de armen. Oude kleding ligt op straat. De allerarmsten in Palermo zien er gehavend uit. Tandeloos en onverzorgd.
Twee gebochelde mafkezen staan bij de volgende bushalte. Ze proberen ons een kapotte laptop te verkopen. Ze slaan alleen kreten uit. Ze spreken geen taal. Wat is daar nou weer mis gegaan? Vroeger gingen dit soort mensen levenslang een inrichting in. Dat was een hoop ellende. Maar nu loopt alles en iedereen op straat waar enkelen rare dingen doen.
We gaan naar Monreale. Een kleine bus, bomvol toeristen.
Ze moeten echt grotere bussen inzetten. Aad bemachtigt een zit plek en ik ga op zijn schoot zitten. Nu verstand op nul en blik op oneindig. Het enige wat overblijft is dat Aad burgemeester van Palermo wordt, dan verandert er misschien iets.

Monreale ligt even buiten Palermo, bekend om de 12de eeuwse kathedraal die zo mooi is dat je bijna naar adem doet happen. Niet zomaar een kathedraal, maar het mooiste bouwwerk van het hele eiland, met unieke mozaïeken en een prachtig klooster. Het resultaat mag er zijn: de kathedraal van Monreale is het hoogtepunt van de Arabisch-Normandische bouwkunst op Sicilië. Het hele schip, de zijbeuken, het koor, het transept en de apsis zijn bedekt met de schitterendste mozaïeken, met episoden uit het Oude en Nieuwe Testament en in de apsis Christus Pantocrator. De totale oppervlakte van de mozaïeken bedraagt 6000 m2. Werkelijk magnifiek, en al helemaal als je bedenkt dat de kathedraal in slechts tien jaar tijd is voltooid. Als je weet dat men elders in Italië soms wel honderden jaren werkte om een kathedraal te voltooien, wordt het wonder van Monreale nog bijzonderder.

Probeer je maar eens in te denken hoeveel mensen er nodig zijn geweest om dit wonder der architectuur te voltooien. Van bouwmeesters tot houtbewerkers, van mozaïekleggers tot beeldhouwers. En dan de materialen: voor alle mozaïeken was alleen al 2200 kilo goud nodig!

De volgende dag belanden in de Thriller clip van Michael Jackson. In de catacomben van Palermo zijn 7000 opgedroogde lijken te zien, met hun stoffige kleding van de 19de eeuw nog aan hun skelet.
Sommige kijken je, met hun door en door doodse blik, recht aan. Hun kaken hangen open met de randen nog goed zichtbaar. Onderkaken zijn vastgezet met wat ijzerdraad. Door de jaren heen is het ijzerdraad gaan roesten en valt er af en toe een kaak met één klik open om deze horror show compleet te maken. De toeschouwers schuifelen langs de nissen waarin de lijken hangen vastgepind en mompelen nu definitief te gaan kiezen voor crematie. Een Engels geeft luid commentaar:
‘That’s a cool one!’
Helaas mogen er geen foto’s worden gemaakt.
Een ander roept uit:
‘What disrespectful! On display like a circus! It’s like a zoo!’
De volgende kiest dan toch liever voor begraven;
‘I wanne go back in the earth. At least you let grow things!’

We slenteren verder door de donkere koele gangen een paar meter onder de grond. Langs de afdeling van de mannen, dan van de professionals met beroepen zoals advocaten, rechter etc, dan komen de vrouwen, kinderen en zelfs de maagden. Een speciale hal is er voor de paters en priesters. Met hun mijters en jurken nog aan. Enkelen hebben een vergeeld bidprentje in de hand.

Te voet gaan we terug naar het centrum van Palermo. In de schaduw is het goed uit te houden. We lopen via het beroemde theater ‘Massimo’ het derde na grootste theater van Europa. Het ligt er schitterend op het grote plein vol met palmbomen.
Buiten op het plein voor het theater zingt een man luidkeels een bekende opera. Zijn stem schalt over het plein. Wat een talent!

Een rechte weg van 2 km zonder verkeer loopt rechtstreeks van dit plein naar het busstation. Het is de beroemde via Maquebe: de drukke straat in het hart van Palermo met vele terrassen, restaurants en winkels. Op deze doordeweekse dag is het bomvol. Het merendeel van de mensen zijn toeristen. We eten een ijsje. Een typisch Siciliaanse ijsgerecht is een wit bolletje (brioche) met daarin ijs en soms slagroom.
Het is een flinke hap. Dus wij houden ons maar ouderwets bij de twee bolletjes.

Plotseling lopen we weer een drukke open markt op. Dit keer is het de Mercato Capo. Ook hier wordt weer veel groenten en fruit verkocht en veel vers gemaakte hapjes. Een man schreeuwt uit volle borst dat hij de echte Siciliaanse specialiteiten verkoopt. Er staat een grote pan op het open vuur en daarin drijft een grijzige massa. Ik vraag verbaasd aan hem wat dat is. Het zijn de longen van een varken op smaak gebracht met kruiden dat jij op een wit bolletje gedrapeerd. We trekken onze neuzen op. Aad noemt het slachtafval.

Een Afrikaan scheurt op een stel voorbij met boxen aan het stuur. Luid klinkt Bob Marley om hem heen. Een jonge Arabier loopt in een witte lange jurk met de koran in zijn handen hard op te bidden. Het is geen moment saai op straat. Het is een van de meest levendige multiculturele Steden die ik ooit heb gezien.
‘Anche troppo!’ Zei de locals.

Vermoeid stappen we in de namiddag weer op de bus. Bus 107 brengt ons weer terug naar de camper parkeerplaats. Het is een half uurtje rijden. De bus bonkt en hobbelt net zo hard als onze camper op het ongelijk de wegdek. Aad zegt: ‘Zie je nou wel! Het is niet alleen onze camper die zo hobbelt, het ligt aan de Italiaanse wegen’.

Naast ons in de bus zit een vrouw. Ze is klein en donker. Terwijl ze praat bewegen druk haar beide handen. Ik zeg tegen Aad: dat is nou een echte felle Palermitaanse. Ze kletst voluit tegen iedere mede reizigers. Dan kijkt ze ons aan en krijgen we ongevraagd haar verhaal vol lof over de mooie stad Palermo te horen. Als we de enorme stapels vuilnishopen voorbijrijden zegt ze wel dat er veel rommel is. En er is ook veel werkloosheid. Maar dat kan de schoonheid van deze mooie stad niet drukken! Het eten! De palmen! De mooie luchten en de zee! Zelfs met Kerstmis is het nog zo warm. Dan zwemmen de mensen nog in zee. Alleen in maart en april is het fris en regent het veel maar verder is het altijd mooi weer! ‘Daarom hebben wij het lekkerste eten en zoveel verse groenten en zoveel fruit!’
Dan drukt ze op de stopknop en stapt een halte verder uit. Enthousiast roept ze ons nog na
‘Auguri! Ritorni!’
Één kenmerk heeft ze vergeten te vermelden: Sicilianen zijn ontzettend aardige mensen!

Na vijf dagen gaan we verder richting Trapani.
Bye bye Palermo. Fascinerende en levendige stad, maar ons droomhuis hebben hier niet gevonden. Mooi

Geschreven door Touring