De zomermaanden in Italië zijn altijd erg warm. Ik kan dan ook geen stap zetten of ik voel het zweet me al uitbreken. Ook de luchtvochtigheid is erg hoog. Een wandeling in de bergen lukt ons alleen om vijf uur smorgens. Overdag wordt het zo heet dat de toeristen hun huis niet uitkomen. Wij ook niet. De airco aan en Netflix kijken.

In Bagni di Lucca leven we als het ware in een bubbel. De rest van de wereld lijkt zo ver weg. Misschien omdat we geen tv kijken en niet door het nieuws scroll.

En dan eindelijk is het lang gevreesde moment daar!
Vandaag haalt de Carabinieri ons van de weg op deze rustige warme zondag ochtend.
Al twee jaar weten we hen met succes te ontwijken, want doordat mijn verblijfsvergunning is ingetrokken mogen we officieel niet meer in onze Italiaanse auto rondrijden.

We vermeden de drukke wegen waar de Carabinieri vaak verdekt achter de struiken staan opgesteld om dan ineens met een rood stopbord uit de berm te springen. We vermeden ook alle plekken waarvan we zeker wisten dat de Carabinieri daar vaak controleren.
Intimiderend zijn ze namelijk wel met hun zwart-rode uniformen, grote petten, zwarte zonnebrillen en geladen mitrailleurs om hun schouders.

Vandaag zoeken we de koelte op in de bergen en rijden via een bochtig bergweggetje naar de 1100 meter boven de zeespiegel, de Alto Mattana. Een verlaten natuurgebied waar normaalgesproken geen levende ziel is te bekennen.

En warempel! Daar staat de Carabinieri ineens in een haarspeldbocht met een stopbord in de hand midden op de weg! Aad springt op de rem. Deze keer is er geen ontwijken meer aan.
‘Nu zijn we de pineut!’ Zegt Aad geschokt.
Ze wijzen ons naar de berm.
Ik draai het raampje open en met een trillend stemmetje zeg ik op mijn allervriendelijkst ‘Buongiorno!’
Aad vloekt binnensmonds op z’n Haags: ‘Tering!’

Ik geef de jongeman onze autopapieren en als blijk van goede wil ook onze beide rijbewijzen.
Hij neemt het vriendelijk in ontvangst en verdwijnt met zijn collega is neer de achterklep van hun politie jeep waar hun mobiele kantoor is gevestigd.
Met de computer zijn ze druk in de weer om al onze gegevens na te pluizen.

Omdat de gemeente Bagni di Lucca mij ongevraagd in 2020 heeft uitgeschreven, tijdens huis aan huis controles in de lockdown, ben ik officieel geen resident meer. Opnieuw resident worden is een grote bureacratische rompslomp die veel nadelen geeft.
Daarom hebben we de afgelopen drie jaar ook geen autobelasting meer betaald. Ons melden op het belastingkantoortje zou tot problemen leiden. En de parkeerboete hebben we ook maar laten liggen. We waren huiverig om bij de officiële instanties onze geliefde Toyota kwijt te raken.

Vandaag gaan ze dan toch deze beerput opentrekken.
Aad en ik fluisteren zenuwachtig tegen elkaar wat er nu in het ergste geval kan gebeuren:

De auto moeten inleveren?
De auto hier ter plekke laten staan?
Terug lopen naar huis (30 km) in deze hitte?
Gigantische boetes moeten betalen?
Italië per direct moeten verlaten?
Gevangenis?

De agent komt na een kwartier teruglopen en zegt tot onze grote verbazing:
‘Tutti Bene! Buona Domenica!’

Helemaal overrompeld neem ik onze documenten aan. Stomverbaasd rijden wij verder. Dit kan niet waar zijn! Ons adres klopt niet eens meer, de wegenbelasting is niet betaald, we hebben een openstaande boete, ik ben geen resident meer!
Niets van dat alles was zichtbaar in de computer van de Carabinieri.

Of zou het zo zijn gegaan onder de achterklep van de politie jeep?

Agent een:
‘Hé er klopt hier iets niet! Deze mensen zijn geen resident en mogen helemaal geen Italiaans kenteken op hun naam hebben staan?!
Agent twee:
‘Mama Mia er staat ook nog een parkeerboete open! En de belasting is ook niet betaald, Dio Boio!’
Agent een:
‘Dit kan wel even duren als we hiermee aanneemt slag gaan!’
Agent twee:
‘Dat klopt, dan staan we hier om half twee nog. Hoe laat is het eigenlijk?’

Ze kijken op hun horloges: 11.58!!!!
Dat betekent maar één ding! Een ding is belangrijker dan wat dan ook!

Vijf minuten later scheurt inderdaad de Carabinieri ons op grote snelheid voorbij op het veel te smalle bergweggetje. Even later zie we ze geparkeerd staan een mooi restaurant.

Er gaat bij ons opeens een lichtje branden en ik controleer ook de tijd. 12.00! Het belangrijkste tijdstip van de dag!
De zondaglunch begint….

Vandaar lieten ze ons waarschijnlijk maar gaan. Het eten in Italië gaat altijd voor. Wie weet wat ze allemaal hebben gezien in hun computer, maar dachten waarschijnlijk….laat maar….. het is onze lunchtijd!

Buona Domenica!

Geschreven door Touring