De Carabinieri

En dan eindelijk is het lang gevreesde moment daar!
Vandaag haalt de Carabinieri ons van de weg op deze rustige warme zondag ochtend.
Al twee jaar weten we hen met succes te ontwijken, want doordat mijn verblijfsvergunning is ingetrokken mogen we officieel niet meer in onze Italiaanse auto rondrijden.

We vermeden de drukke wegen waar de Carabinieri vaak verdekt achter de struiken staan opgesteld om dan ineens met een rood stopbord uit de berm te springen. We vermeden ook alle plekken waarvan we zeker wisten dat de Carabinieri daar vaak controleren.
Intimiderend zijn ze namelijk wel met hun zwart-rode uniformen, grote petten, zwarte zonnebrillen en geladen mitrailleurs om hun schouders.

Vandaag zoeken we de koelte op in de bergen en rijden via een bochtig bergweggetje naar de 1100 meter boven de zeespiegel, de Alto Mattana. Een verlaten natuurgebied waar normaalgesproken geen levende ziel is te bekennen.

En warempel! Daar staat de Carabinieri ineens in een haarspeldbocht met een stopbord in de hand midden op de weg! Aad springt op de rem. Deze keer is er geen ontwijken meer aan.
‘Nu zijn we de pineut!’ Zegt Aad geschokt.
Ze wijzen ons naar de berm.
Ik draai het raampje open en met een trillend stemmetje zeg ik op mijn allervriendelijkst ‘Buongiorno!’
Aad vloekt binnensmonds op z’n Haags: ‘Tering!’

Ik geef

Omdat de gemeente Bagni di Lucca mij ongevraagd in 2020 heeft uitgeschreven, tijdens huis aan huis controles in de lockdown, ben ik officieel geen resident meer. Opnieuw resident worden is een grote bureacratische rompslomp die veel nadelen geeft.
Daarom hebben we de afgelopen drie jaar ook geen autobelasting meer betaald. Ons melden op het belastingkantoortje zou tot problemen leiden. En de parkeerboete hebben we ook maar laten liggen. We waren huiverig om bij de officiële instanties onze geliefde Toyota kwijt te raken.

Vandaag gaan ze dan toch deze beerput opentrekken.
Aad en ik fluisteren zenuwachtig tegen elkaar wat er nu in het ergste geval kan gebeuren:

De auto moeten inleveren?
De auto hier ter plekke laten staan?
Terug lopen naar huis (30 km) in deze hitte?
Gigantische boetes moeten betalen?
Italië per direct moeten verlaten?
Gevangenis?

De agent komt na een kwartier teruglopen en zegt tot onze grote verbazing:
‘Tutti Bene! Buona Domenica!’

Helemaal overrompeld neem ik onze documenten aan. Stomverbaasd rijden wij verder. Dit kan niet waar zijn! Ons adres klopt niet eens meer, de wegenbelasting is niet betaald, we hebben een openstaande boete, ik ben geen resident meer!
Niets van dat alles was zichtbaar in de computer van de Carabinieri.

Of zou het zo zijn gegaan onder de achterklep van de politie jeep?

Agent een:
‘Hé er klopt hier iets niet! Deze mensen zijn geen resident en mogen helemaal geen Italiaans kenteken op hun naam hebben staan?!
Agent twee:
‘Mama Mia er staat ook nog een parkeerboete open! En de belasting is ook niet betaald, Dio Cristo!’
Agent een:
‘Dit kan wel even duren als we hiermee aanneemt slag gaan!’
Agent twee:
‘Dat klopt, dan staan we hier om half twee nog. Hoe laat is het eigenlijk?’

Ze kijken op hun horloges: 11.58!!!!
Dat betekent maar één ding! Een ding is belangrijker dan wat dan ook!

Vijf minuten later scheurt inderdaad de Carabinieri ons op grote snelheid voorbij op het veel te smalle bergweggetje. Even later zie we ze geparkeerd staan een mooi restaurant.

Er gaat bij ons opeens een lichtje branden en ik controleer ook de tijd. 12.00! Het belangrijkste tijdstip van de dag!
De zondaglunch begint….

Vandaar lieten ze ons waarschijnlijk maar gaan. Het eten in Italië gaat altijd voor. Wie weet wat ze allemaal hebben gezien in hun computer, maar dachten waarschijnlijk….laat maar….. het is onze lunchtijd!

Buona Domenica!

Italiaan moet zijn cappuccino afteken.
Italiaan tegen bar eigenaresse:
‘Ik moet een koffie afrekenen. Hoeveel kost het?
Bar eigenaresse: ‘dat is 1,20€’
Italiaan duikt diep in zijn broekzak:
‘Één euro heb ik voor je, kleingeld heb ik al uitgegeven.’
Hij legt een euro neer en loopt weg.

Het regent eindelijk en het is afgekoeld.
Italianen komen gehuld in bodywarmers naar het terras.
‘Poive piove! L’acqua rompe le miei palle. Torno a casa e vado a letto ora!’
(Het regent, het regent! Die regen breekt mijn ballen! Ik ga nu naar huis en de rest van de dag naar bed!'

Sinds een aantal jaar verhuren wij het vakantiehuisje van Lorenza. Een eenvoudig huisje waarin geen enkele vorm van decoratie is aangebracht. De toeristen komen enkel voor het mooie zwembad en gigantische tuin omgeven door groene bergen.

Lorenza heeft onze hulp ingeroepen want toeristen kunnen geen boeking plaatsen als de eigenaresse geen bankrekening heeft. Deze familie is de tijd vooruit en gelooft alleen in cash. De banken zijn volgens haar onbetrouwbaar en die en, net zoals de boekingsplatforms en de overheid. Daar moet je je verre van houden.

Dat lukt hun aardig. Het is de enige familie die we kennen, die voor 90 procent onafhankelijk leven van hun land. Elke keer zijn we zwaar onder de indruk hoe twee hoogbejaarde mensen al hun voedsel vanaf scratch zelf bereiden.

Deze keer krijgen we een rondleiding op hun landgoed van kleinzoon Emanuele, van vijf jaar oud. Hij lijnt zijn hondje aan een roestige ketting en we gaan op pad. Alle groenten worden bij naam uitgelegd, tussen een paar kleine plantjes die ik als onkruid aanzie, liggen enorme watermeloenen en Guadeloupe meloenen. Drie soorten boontjes, van wit, naar paard en de bekende groene sperzieboontjes. De vleestomaten zijn zo groot als grapefruits en er zit geen vlekje op. Hij legt uit dat van de maïskolven meel wordt gemaakt voor de polenta. De graanhalmen staan wuiven in de goudkleurige ondergaande zon, daar wordt meel voor pasta van gemaakt.

We hebben al een half uur door hun orto gelopen en nu gaan we nog even naar een schuur. Opa is daar bezig. Hij voert de konijnen en legt onkruid dat hij de hele dag in de zon heeft staan worden bij het eenzame kalf. Liefdevol aait hij het beestje over zijn koppie. De konijntjes worden een voor een opgetild en geaaid als jonge katjes.
Toch eindige deze lieve wezentjes als ‘coniglio con ulivi’ en ‘scallopini al limone’ voor de wintermaanden. Het kalfje zal eind van dit jaar door hem ‘diervriendelijk’ naar de andere wereld worden geholpen en in de vriezer belanden. Hij legt uit; ‘hoe beter de band is tussen hem en zijn consumptie dieren, hoe beter het vlees zal smaken’ geen de ken aan dat ze hun vlees bij een Lidl zouden kopen, niet wetend wat het dier heeft doorstaan. Teveel stress hormonen in de bistecca.

Daarna gaan we de twaalf paarden een voor een gedag zeggen. Schoonzoon Franco brunt wat bij, door mooie buiten ritten in de bergen te maken. Hij hoopt na vijftien jaar nog steeds dat ik massaal toeristen zal brengen. Maar geen enkele toerist geeft de conditie van deze mensen, om drie dagen met paarden door de woeste steile bergen te wandelen en onder de sterrenhemel te slapen.

Lorenza roept dat het eten klaar is. Een uur geleden stond ze de graankorrels nog te verwijderen van de halmen. In tussentijd is het vermalen, het meel is gemixt met eieren en olijfolie en na veel gekneed geeft ze er lange lappen van gemaakt. Die worden een paar keer door het pasta apparaatje gedraaid waaruit lange slierten ultra verse tagliatelle verschijnen.

Alessio, de tweede schoonzoon, staat te barbecueën. Deze winter heeft opa en alessio gejaagd op de ‘chinghiali’, wilde zwijnen. Vanavond eten we de wilde chopsticks. Normaalgesproken eten we geen vlees, maar deze taaie brokjes vol ijzer durven we wel aan. Ze hebben een mooi leven gehad, zinder gevangenschap en met antibiotica en weet ik nog wat meer te zijn volgepompt en na een quick kill in hun vriezer geëindigde.

We zitten aan de lange tafel op hun rommelige terrasje. Er is geen enkele vorm van stijl of decoratie in aangebracht maar de gezelligheid van deze familie ontroerd ons. Zo hoort het leven te zijn. Puur en eenvoudig zonder enige pretentie en uiterlijk vertoon.
Met deze mensen willen we hechte vrienden blijven, zij overleven als de snit hits the fan.
Mij hart slaat een slag over va.n geluk als ik Aad spontaan hoor uitspreken; als jullie huisje niet meer verhuurd kan worden, kopen wij het wel!
Alle glazen met zelfgestookte away vita (grappa) gaan omhoog! Salute Op onze nieuwe buren!
Warm weer

Na twintig jaar beginnen we het te begrijpen. Wie zegt dat integreren in een andere cultuur gemakkelijk is, geeft nooit buiten zijn eigen land gewoond.
Dat geldt ook voor de Nederlandse bezige bijtjes. Met de van generatie op generatie overgedragen calvinistische inslag is het voor sommige Nederlanders erg moeilijk om zich over te geven aan het typische Italiaanse Dolce Fare Niente. Vertaald als het gelukzalige nietsdoen. Daarbij kan ik er nog bij plaatsen: en zonder zich daarover schuldig daarover te voelen.

Aad heeft daar wat moeite mee. De eerste jaren in Italië mocht eenlunch niet langer dan een kwartier duren en eindigde elke keer met zijn favoriete uitdrukking: ‘Ik kan me niet langer vrijmaken.’
De Italianen zuchtten, bleven nog zeker twee uur zitten en vulden nog wat wijn bij in hun glas.

Ik gaf altijd als reden dat Aad nou eenmaal graag bouwt in eigen huis. Een project en doel voor de toekomst. Echter in de huizen die wij beheren vertoont hij hetzelfde gedrag. Daar is weliswaar veel minder te klussen. Of het afkickverschijnselen, verveling of onrust is me niet duidelijk. Maar dolce fare niente is niet weggelegd voor een Hollandse man met calvinistische inslag.

Uitgebreid lunchen gaat inmiddels beter, zeker als dd restaurants frietjes met mayonaise op het menu gebben staan. Maar de rest van de dag vind ik Aad meestal bezig in een donkere kelder, achter de computer, in de motorkap van de camper of zwetend met maskers in de tuinen.
Regelmatig maakt hij zwembaden schoon, maar om nou de zwembroek aan te trekken en rond te dobberen komt niet in hem op. Dat is teveel genieten.

Nu het kwik in de zomermaanden de laatste paar jaar wel erg hoog oploopt, kunnen zijn bezigheden alleen nog tussen vier en zes uur smorgens worden uitgevoerd. Dat is de tijd dat Italianen gaan maaien en sporten.
Elke buitenlander in Italië zou dit ritme van de seizoenen direct moeten overnemen. De noorderlingen houden echter vast aan hun noordelijke ritme. Om negen uur opstaan en om elf uur nog eens een stad willen bezoeken. En dan is het klagen dat het te warm is. Ons ritme was afgelopen twintig jaar ook te noordelijk. Puffend kwamen we met moeite de dag dag in de maanden juli en su.
Zo gaat de lol er snel van af.

Dit jaar heb ik Aad gezegd dat we het anders gaan doen. We gaan deze zomer leven zoals Italianen in de zomer. Dat wordt wel tijd na twintig jaar!

Om te beginnen staan we voortaan tussen vijf en zes uur op. Drie keer in de week maken we een mooie boswandeling op dit tijdstip. Het is dan ‘maar’ twintig graden en de koelte van de nacht geeft zelfs kippenvel op onze blote armen. Vele wilde dieren, zoals vossen, marters, stekelvarkens en zwijnen, zijn nog actief in de struiken. We horen ze tekeer gaan tussen het groen. Ook zij snappen het ritme van de zomer.

Om acht uur smorgens zitten we al in onze plaatselijke koffiebar. Het lijkt absurd vroeg om gezellig met vrienden op dit tijdstip een cappuccino te drinken, maar het is dan topdrukte in de bar. We ontmoeten mensen die we normaal overdag niet zien. Met moeite bemachtigen we een stoel. De kranten worden gebracht en de koffiemachine ratelt non-stop. Tegen tienen wordt het rustig. De Italianen gaan zich voorbereiden op een hete dag. Eerst naar huis om alle ramen en luiken dicht te doen om de waDe toeristen komen aansjokken. Ze verbazen zich dat het overal zo rustig is, deze dorpen zijn zo saai, geen mens te zien. Het zweet loopt in stralen van hun hoofd als de zon tussen de parasols op het terras door schijnt. Het kwik loopt nu snel op.

Wij zijn dd Italianen achterna gegaan. Boodschappen doen in een airco supermarkt. En tegen twaalven is het tijd voor lunch. Natuurlijk gaan we niet buiten zitten, maar krijgen een tafeltje aangewezen binnen in de eeuwenoude gebouwen die zo gebouwd zijn dat het altijd koel is binnen. Hier is het heerlijk vertoeven. Het zit vol Italianen.
Tegen half twee, als de keuken dicht gaat, komen de toeristen nog eens lunchen, maar wel graag buiten in de zon op het terras. De serveersters kijken vermoeid. Naar buiten lopen is voorbij geen pretje. Waarom komen die toeristen niet binnen zitten? Waarom willen die spierwitte mensen buiten op het terras elke straal zo’n meepikken terwijl ze bijna van hun stokje gaan?

Na de lunch is het tijd voor siësta. Tussen drie en zeven lig je voor de ventilators op je bed. Meestal met de telefoon in de hand maar als de wilskracht sterk genoeg is kan ik die wegleggen en ouderwets een boek lezen. Soms een Netflix film kijken of gewoon slapen onder het monotone gezoem van de waaiers.

Na zevenen rekt men zich uit en kleed zich weer netjes aan. De terrassen stromen vol met Italianen zodra de zon achter de berg is gezakt. Het is tijd voor een aperitivo. Een drankje met een paar pinda’s voordat de meesten zich melden bij de pizzeria. Op sommige dagen wordt er live gezongen en gedanst in het donker op straat.
Om twaalf uur stopt alles. Lichten uit en de Italianen vertrekken naar huis.

Nonno

Nonno Constance is mijn geadopteerde opa in Bagni di Lucca. Wee gebeente als ik passeer zonder een praatje en omhelzing.

‘Sei mobile come l'acqua Benedetta!’
‘Als je me hier ziet, zit ik nog niet daar’ wijzend naar de hemel.


‘Zwart halen - Zwart betalen’

Deze ochtend hebben we een aantal dingen te doen. Altijd begint onze dag met eerst een bezoekje aan de bar, volgens echte Italiaanse gewoonte.
In de lokale bar ‘Bar Italie’ betaal ik aan de toonbank voor ons ontbijtje; twee cappuccino en twee croissantjes. Mijn verkreukelde briefje van vijf verdwijnt in de kassa en ik krijg nog enkele muntjes terug. Geen bonnetje dit keer, Anna Lisa heeft wederom niets aangeslagen op de kassa.

We rijden door naar Lucca, naar een garage complex waar Catalina hotel lakens verdeeld over verschillende hotels, villa’s en vakantie huizen in en rondom Lucca.
De wisseling van zakken vindt plaats bij een gesloten garage deur. Wij slepen een volle zak met vuile was naar de garage en er staat een nieuwe zak met schone lakens voor ons klaar met mijn naam op de zak gekladderd.
Catalina komt uit Roemenië en is de tussenpersoon tussen de klanten en de wasserette. Ze heeft in het geheim een eigen klantenbestand opgezet aan wie zij de lakens van de wasserette rechtstreeks verhuurd.
Wij behoren tot dit clandestiene klantenbestand. Catalina verdient zo wat bij en wij betalen een fractie van het normale bedrag voor het huren van mooie witte gesteven hotellakens. Hoe kan ik dat nou weigeren?

Nu we toch in Lucca zijn, even een bezoekje brengen aan de paarden ranch. Ik had deze ochtend mijn klanten, een Amerikaanse familie, naar de ranch gestuurd voor een paarden rit. Ze komen zojuist bezweet maar voldaan terug.
Ik had de Amerikanen duidelijk van te voren uitgelegd dat ze alleen cash kunnen betalen. Op de ranch is geen WiFi verbinding dus een bank betaling is niet mogelijk.
De Amerikanen zoeken de biljetten en kijken ernaar alsof het monopolie geld is. Niet voor Laura, de eigenaresse van de ranch, ze pakt de euro briefjes gretig aan en stopt ze in haar buidel tasje. Haar hele boekhouding, haar hele inkomen en haar administratie zit in dat kleine buideltasje om haar middel. Dit is het object dat Laura snacht in bed in haar armen heeft en niet haar aantrekkelijke man Fabio.

We rijden Lucca weer uit, op weg naar de laatste klus van vandaag. We gaan de betaling doen van de huur van een vakantiehuisje ergens diep in de bergen. Het vakantie huisje ligt op een boeren bedrijfje waar de Italiaanse familie bijna alles zelf produceert. Van olijfolie, groenten, graan, maïsmeel, tot eieren, vlees en wijn.
Wij verhuren hun vakantiehuisje. Voor de Italiaanse eigenaresse Lorenzina is dat een onmogelijkheid zonder internet en geen Engels machtig zijn.
Lorenzina heeft ook geen bankrekening en ze vertrouwt enkel contant geld dat ze onder haar matras kan verstoppen. Zo kan ze niet meedraaien in de moderne vakantiehuizen verhuur.

Na vele jaren is ze ons gelukkig ook gaan vertrouwen en mogen wij voor haar de toeristen zoeken via allerlei internationale websites. Een gemakkelijke klus voor ons omdat haar huis erg in trek is door het mooie zwembad en een prachtige omgeving.
Het enige dat wij hoeven doen is de huur uit de muur pinnen om het daarna bij Lorenzina in te leveren. In hun kleine keukentje dat in geen honderd jaar is veranderd, leggen we een stapel briefjes op de keukentafel. Onder het witte licht van het enige peertje in de keuken tellen we gezamenlijk de huur na. Bij elk briefje glundert Lorenzina meer, terwijl de stapel biljetten langzaam hoger wordt.
Zij wij een soort witwas bedrijfje geworden? Of helpen we deze arme Italiaanse boeren om wat bij te beunen?
Het maakt me eigenlijk helemaal niet zoveel uit. Het is ons wel de moeite waard. En niet alleen door de commissie die we eraan overhouden maar vooral om haar dankbaarheid door ons geregeld ons uit te nodigen voor een heerlijke zelfgemaakte maaltijd van haar eigen land.

Italië is nog niet klaar voor de opkomende digitale euro. Dat mag wel weer duidelijk zijn na deze ochtend.
We rijden terug naar huis. Nog even de auto voltanken. Bij het onbemande tankstation kan je alleen met een bankpas betalen.
‘Hé, heb jij een bankpas?’
Dat is even zoeken…
Help!
Hoe werkt dat ook al weer….
Ook wij zijn nog niet klaar voor de digitale euro. En belasting afdragen heeft toch geen zin gezien hoe ze met het overheidsgeld sjoemelen.

*In het middelpunt van de belangstelling

Vanavond zijn we uitgenodigd op de barbecue van de Amerikaanse workshop groep in ‘ Schrijven en fotografie’. Ze verblijven een week in de villa.
Daar zijn we wel voor in! Amerikanen zijn over het algemeen erg vriendelijk en hebben altijd veel te vertellen. Heerlijk om naar ze te luisteren.

Deze avond verloopt echter totaal anders. Ze geven ons de volledige aandacht. Aad wordt het hemd van het lijf gevraagd door de gepensioneerde Bill o.an over Aads mening over het Nederlandse drugsbeleid en Amy, een alleenstaande vrouw uit Los Angeles is erg geïnteresseerd hoe wij ons leven inrichten. Ze maakt zelfs af en toe een kleine notitie over wat Aad allemaal te melden heeft. Ongekend! Aad gaat helemaal los.

Ik zit aan de andere kant van de lange buitentafel naast David, een Mexicaanse-Texaanse schrijver van beroep. Ook hij lokt mij uit op de praatstoel te gaan zitten. Welke opleiding heb je gedaan? Waar schrijf je graag over? Geloof jij dat er Aliens bestaan? Etcetera
David toont veel belangstelling in mijn antwoorden en geeft mij alle ruimte om mijn verhaal te vertellen.
Met volledige aandacht neemt ook zijn buurvrouw de tijd om naar mij te luisteren. Ik word af en toe onderbroken door een verdiepende vraag maar verder ben ik non-stop aan het woord.

Moe geworden van al dat vertellen, loop ik even naar binnen. In de keuken zitten de twee docenten van de workshop aan de keukentafel, in alle rust en afgezonderd van hun gezelschap. Ik vertel hun enthousiast dat het een bijzonder aardige groep mensen is; mensen met nog echte aandacht voor de medemens!
‘Wie luistert er nog ononderbroken naar iemands levensverhaal? Wat een verschil met de gemiddelde mens!’ Zeg ik.
Ik ben euforisch!

De docenten glimlachen flauwtjes en bekennen dat wij deze avond als inspiratiebron moesten dienen.
De werkopdracht voor vandaag was ‘listening with full attention and in the present’ en daar moeten ze later iets over schrijven.

De barbecue loopt ten einde. De groepsleden trekken zich een voor een terug in een stil hoekje van de villa: ze klikken hun laptop open en gaan fanatiek typen. Hun schrijf opdracht is van start gegaan.

Wij vertrekken zonder het gevoel te vrienden voor het leven te hebben gemaakt. Deze avond geloofde ik even dat er echt nog oprecht geïnteresseerde mensen zouden bestaan op deze aardbol vol egocentrische zelfkickers.
Maar onze levensverhalen dienden enkel een hoger doel. Hun doel.

‘Italiaanse doodzonde’

Heerlijk geluncht bij ‘Il Cavalino Bianco’; een toprestaurantje in ons kleine bergdorpje.
Alessandro, de eigenaar en over, komt vragen wat we na de maaltijd nog willen
‘Cosa volete? Café?
Ik hoef niets en Aad bestelt zoals altijd op elk tijdstip van de dag een ‘cappuccino’
Dat is een doodzonde in Italië om na 11 uur cappuccino te bestellen.
Alleen bij het ontbijt drinken Italianen een cappuccino met een croissantje erbij.
Allessando zucht;
‘Un cappuccino, Adriano??? Wil je er toevallig ook nog een croissantje bij?’

‘Whats in a name’

Nila ging jaren met ons mee naar de paardenranch. Ze rende als een dolle door de velden en tussen de paarden door. Het was Nila’s favoriete uitje.
We moesten haar wel in de gaten houden en we riepen ons constant een rotje:
‘Nila kom!!!!’
‘Nilaaaaaaaa KOM!’
Nadia, het zevenjarige zigeunermeisje, woonde naast de ranch. Zij keek het altijd met veel plezier aan en riep enthousiast met ons mee. Ze hield veel van Nila.

Op een dag kwam ik zonder Nila op de ranch aan. Ze kwam naar mijn auto toegehold om Nila te begroeten.
Ze zag Nila niet op de achterbank zitten en vroeg verbaasd; Dov’e Nilakom?’
(Waar is ‘Nilakom?’)

‘Engelse beleefdheid’

In Benabbio is een groeiende Engelse gemeenschap woonachtig. Sommigen van hen wonen er al jaren, zowel fulltime of parttime. Laatste jaren zijn er nog enkele Brexit ‘vluchtelingen’ bij gekomen en recent is Paul Burrell en zijn partner er ook komen wonen: Paul was jarenlang de butler bij het Engelse koningshuis die beroemd werd doordat hij enkele boeken heeft geschreven waarin hij een boekje opendeed over het leven van princes Diana en het Engelse koningshuis.

De Engelsen hebben een mooie maar lastige eigenschap dat ze nooit nee durven zeggen en onder alle omstandigheden uiterst beleefd blijven. Nederlanders hebben daar veel minder moeite mee. De volgende beroemde uitdrukking zegt genoeg:

‘The Dutch are too honest to be polite
And the English are too polite to be honest’

De Engelsen vinden deze uitspraak hilarisch en vertrouwen ons toe dat ze eigenlijk best wel jaloers zijn op onze directe aanpak.

Vandaag komen we Paul Burrell tegen op straat. Half in tranen vertelt hij dat een Engelse vriendin Diana hem tot wanhoop gedreven heeft. Ze vraagt teveel en geeft te weinig terug. Deze keer ging het over het delen van een gezamenlijke auto.
Paul beseft dat hij nu de grens heeft bereikt met haar en duidelijke taal is het enige wat nog overblijft om nog ‘happy ever after’ in Benabbio te kunnen wonen.

Trots vertelt Paul ons dat hij voor het eerst in zijn leven de Nederlandse aanpak heeft toegepast. Hij staat er nog van na te trillen.

Diana vroeg hem na de uiterst beleefde maar lastige woordenwisseling: Are you ok, Paul?
Paul bekent zich Aads gezicht voor de geest te hebben gehaald op dat specifieke moment en hij stelde zich voor wat Aad zou antwoorden.
En toen rolde het plotseling en voor het eerst uit zijn mond;
No Diana, Im NOT ok!!!’

In plaats van:
‘It’s alright, I’m fine..!’

Paul geeft Aad een stevige handdruk en bedankt hem voor deze life-changing gebeurtenis.


‘Steile haarspeldbochten’

In een van onze verhuur huizen dreigt morgen een zestallige Nederlandse familie aan te komen…..in een camper!
Trots vertellen ze ons zojuist een camper te hebben aangeschaft en deze mee te benen ipv de auto.
Het vakantie huis ligt ver afgelegen in de bergen en is enkel bereikbaar via een smalle steile bochtige weg. Eigenlijk enkel geschikt voor de zeer geoefende chauffeur in de bergen. In een gewone auto is het al behoorlijk peentjes zweten.
Dit weggetje is zeker niet geschikt voor een Nederlander die sinds een week een nieuwe camper heeft aangeschaft en geen enkele rijervaring in de bergen heeft.
De boomtakken hangen erg laag en de twee haarspeldbochten hebben een helling van ongeveer 30 procent.
Dat gaat nog leuk worden.
Wordt vervolgd…..

‘Alles voor de show’

Er is een splinternieuwe supermarkt buiten het dorp geopend. Vandaag is het de feestelijke opening. De reclameblaadjes lagen al een week van te voren in het hele dorp verspreid met vele scherpe aanbiedingen.
Bij de ingang staat een tafel vol met kleine gebakjes, ook ligt er een compleet geroosterd varken om een stukje porchetta te proeven en veel. glazen zijn gevuld met bubbelende procecco. Heel de winkel hangt vol met kleurige ballonnen.
Er is geen plek meer vrij op de overvolle parkeerplaats. Al snel blijkt dat eenderde van de parkeerplaats wordt ingenomen door alle officials van de nieuwe supermarkt die allemaal deze dag op officiële missie zijn gekomen op de opening. Ze blokkeren niet alleen de halve parkeerplaats, maar ook alle paden in de supermarkt. Gewichtig paraderen deze goedgeklede mannen in hun dure design pakken en met zwarte zonnebrillen in groepjes door de winkelpaden. Andere officials staan luid voor de schappen te telefoneren. De enkele vrouwelijke official is gekleed alsof ze op weg is naar een belangrijk gala feest. Goudkleurige jurken, zilverkleurige hakken en heel veel make-up.
Geen enkele feestelijke gelegenheid wordt nagelaten om je als Italiaans eens goed uit te dossen.
De nieuwsgierige winkeliers kunnen nergens bij en hun boodschappenkarretje blijven leeg.
Met lege handen vertrekken ook wij uit de winkel. Nog even buiten een paar gebakjes meenemen en snel weer naar onze oude bekende supermarkt.
Duidelijk weer een typisch Italiaans geval van ‘more chiefs then Indians!’

Italy - only for the happy hour
Ik heb enthousiast een afspraak gemaakt met de zwerfkatten opvang om een keer per week vrijwilligers werk te gaan doen bij het kattenasiel.
Voor de eerst komende donderdag heb ik om 8.45 afgesproken met een aardige vrouw Adriana op het pleintje. We zullen samen naar het asiel rijden. Ze doet al jaren vrijwilligerswerk.
Ik sta donderdag om 8.44 op het pleintje.
Niemand te zien.
Ik stuur een berichtje naar Adriana om 9.05.
Geen antwoord.
Ik vertrek om 9.15
Carrière vrijwilligerswerk is al geëindigd voordat deze begonnen is.
Goede initiatieven bloeden altijd een snelle dood in Italië.

Het verhaal heeft nog een staartje.
Tien ze later doorkregen dat de vrijwilligster toch was komen opdraven op het juiste tijdstip brak er paniek uit.
Gevolg zes ingesproken berichten, waarin de hele organisatie wordt besproken van presidenti tot andere officials, tijdstippen, verwarringen werden uitgesproken vele scusa’s gemaakt….maar ik ziet er toch maar vanaf….
Met dit soort incompetentie moet je bij Nederlanders niet aankomen.
Bij interesse om de berichten als goede Italiaanse les te beluisteren, laat het mij weten dan krijgt u het pakket opgestuurd. Goed voor een kwartier Italiaans vermaak.

Geschreven door Touring