De mooie wijngaarden zijn zichtbaar tot aan de horizon als we weer richting Kaapstad rijden en de wegen zijn hier beter onderhouden dan in Italië. De west kaap provincie wordt bestuurd door de DA. De democratische alliantie. De rest van zuid Afrika wordt bestuurd door ANC maar na Mandela zijn er alleen nog maar corrupte bestuurders aan de macht. Na Zuma ging het helemaal bergafwaarts. Corruptie tiert welig.
Maar zelfs in de moderne en schone West Kaap verandert het zicht vanaf de snelweg ineens radicaal en realiseren we ons weer overduidelijk in zuid Afrika te zijn. De eindeloze aaneenschakeling van townships waar we tientallen kilometers langs rijden is ronduit shockerend. Deze krakkemikkige onderkomens liggen altijd dichtbij rijke blanke wijken of fabrieken die zitten te springen om heel veel goedkope arbeidskrachten.

Autorijden is nooit saai, we zien elke dag weer iets nieuws. Het is vandaag vuilophaaldienst dag en dat hebben de bavianen ook begrepen. De bavianen, ook wel Bobbejanen of baboons genoemd, zijn
letterlijk brutale apen. Ze hebben alle vuilnisbakken in een woonwijk omgekieperd en zijn op zoek naar etensresten.
Een buurtbewoonster geeft enkele Afrikaanse tuinmannen de opdracht om het vuil van de straat te rapen en weer terug in de bakken te doen. Een smerig karweitje, wat ze zonder extra betaling en enig protest doen.
De bewoonster plaatst daarna een zelfgemaakt verkeersbord ‘baboon warning’ vooraan de weg en maant ons te stoppen. De bavianen zitten midden op straat en zijn niet van plan snel te vertrekken voordat ze een oude zak met verschimmelde boterhammen een voorheen hebben verorberd. Dat is niet gezond.
Ze vertelt door ons autoraampje;
‘Soms komen de bavianen zelfs de keuken binnen! Dat is mij vorig jaar overkomen’.
Ze vertelt opgewonden hoe ze de baviaan betrapte bij het plunderen van haar koelkast. ‘Hij keek mij aan met een blik; wat mot je! En toen smeet hij een voor een mijn eieren op de keukenvloer om ze vervolgens op te likken! Ik vroeg hem vriendelijk te vertrekken en dat deed hij uiteindelijk. Op weg naar buiten nam hij nog even de halve inhoud van de fruitschaal mee onder zijn arm en rende weg’.
We moeten er wel om lachen.
Ze vertelt nog meer baviaan anecdotes.
‘Bommetjes maken in de zwembaden vinden ze ook leuk. Ze gaan heel de nacht door met hun gespetter. Ze hebben de grootste lol en de hele buurt ligt wakker. Ach uiteindelijk wen je aan deze harige buren’.

Niet elke baviaan is hetzelfde, er zijn ook rustige en aandoenlijke bavianen. Zo vertelt ze verder;
‘We hadden ooit een baviaan in deze straat die net was bevallen. Ze wilde rust en nam haar intrek met haar pasgeborene in de hangmat van mijn buurman. Elke ochtend vertrok ze met haar kleintje en nam plaats voor het raam bij een kapsalon. Ze keek urenlang gehypnotiseerd toe te kijken hoe de dames werden geföhnd’.
Ik vind dat ook een rustgevende aanblik dus Aad vindt mij wel een beetje een baboonie.
Met deze apen kan je beter geen ruzie krijgen. Kijk maar eens naar de lange, scherpe snijtanden!

Via de Chapman’s peak, een hoge berg die hoog boven Kaapstad uitsteekt, rijden we over een negen kilometer lange bergpas door naar Kaap de goede hoop, het schiereiland onder Kaapstad. Wat een mooie weg met prachtige uitzichten op de witte verlaten stranden en de ruige oceaan!

In Noordhoek wonen de rijken der aarde in enorme moderne villa’s met zelfs een grote paardenmanege in het midden van hun woonwijk. Vanuit de manege galopperen de ruiters direct het aangrenzende strand op. Aan zo’n leven zou ik wel kunnen wennen en Nishan ook!

Kommetjie is de volgende woonplaats en precies tussen deze twee mooie wijken ligt de township Masiphume, wat in de Xhosa-taal "laten we slagen" betekent. Noordhoek en Kommetjie komen echter beter in aanmerking te komen voor de term ‘geslaagd’ dan deze sloppenwijk.

In de krant lees ik een artikel over deze township, terwijl we op maar vijf kilometer afstand een cappuccino drinken in een hippe lunchroom Good Riddance in Kommetjie.
‘In Masiphume wonen 26 000 mensen op slechts 30 hectare. Een bewoonster vertelt haar verhaal aan de journalist. Het grootste probleem is dat er maar een enkele dokter beschikbaar is voor al deze mensen.
Het tweede probleem is de misdaad en het derde probleem is dat veel gezinnen niet genoeg goed voedsel hebben voor hun kinderen. Veel huizen zijn krakkemikkig en vooral tijdens de wintermaanden zijn de leefomstandigheden extreem zwaar. De harde zeewind verwoest veel hutjes, de daken vliegen eraf en het regent binnen. Bijna 40 procent van de moeders is HIV/AIDS geïnfecteerd. En tuberculose besmettingen zijn zeer hoog.
Een enkel hutje huist minimaal vier personen en de hutten staan te veel dicht op elkaar gebouwd.
Het volgende probleem is het grote brandgevaar. Een hutje brandt in 10 minuten compleet af. De brandweer doet er 30 minuten over om te arriveren.

Maar nieuwe stenen huisjes worden meer en meer gebouwd door de overheid. Alleen is de nieuwe huurprijs onbetaalbaar voor velen. Langzaam komt er straatverlichting en riolering. Er is ook een publieke telefoon geplaatst, een computer voor algemeen gebruik en een clinic voor aids kinderen.
Ze doet een oproep in de krant aan de toeristen in de hoop dat ze met haar de township komen bezoeken. Ze wil graag vertellen over hun eenvoudige leven in deze Afrikaanse gemeenschap. Maar niet iedereen in de townships vindt het leuk dat toeristen komen rondkijken naar andermans ellende. ‘Wij zijn geen giraffen waar je naar komt kijken!’
Maar deze vrouw ziet het anders. Van de inkomsten van toeristen kunnen ze een schooltje bouwen.

Bij de ingang van deze township kopen we acht zakken fruit van een straatverkoopster. Elke zak weegt zo’n 3,5 kilo. Ik kies voor papayas, ananassen, sinaasappels, appels, bananen en avocado’s. Nu hebben we bijna 30 kilo fruit in de achterbak liggen voor nog geen 10€.
Dit fruit kopen de vrouwen in de goedkope supermarkten en verkopen het vervolgens weer door op straat voor een paar centen meer. Ik zou het fruit graag gaan uitdelen aan de kindjes in Masiphune, maar geen haar op ons hoofd die er aan denkt om op eigen gelegenheid de township te betreden. Al was het alleen maar om te verdwalen door de wirwar aan steegjes waardoor je de weg niet meer terugvindt.

We zijn aangekomen bij ons nieuwe verblijf voor komende dagen. Rowan is de eigenaar van een losstaande woning in Kommetjie op 100 meter van zee. Wij verblijven komende dagen in het achterste gedeelte van zijn huis. Hij is pas gescheiden en neemt voor het eerst de verhuur waar. Hij heeft de hond en de poes toegewezen gekregen tijdens de scheiding maar die krijgen te weinig aandacht sinds zijn vrouw er vandoor is gegaan met een ander. Zodra we geïnstalleerd zijn, trekt de poes bij ons in.

Volgens onze ‘load shedding’ app zou de stroom vanavond om 20.00 uitgaan.
Blijkbaar is de man die verantwoordelijk is om de knop bij Eskom uit te zetten, niet op zijn werk verschenen, want we hebben na achten nog steeds stroom. Een avond Netflix kijken dan maar, totdat we plotseling onverwacht toch om 22.00 in het donker zitten.
Verplicht gaan we vroeg slapen. Helaas vergaten we in het donker de lichtknopjes uit te schakelen waardoor midden in de nacht, zodra de stroom weer aan ging, plotseling alle lichten weer aanspringen en we klaarwakker rechtop in bed zitten. Buiten gaan de huis alarmen af. De koelkast springt weer aan. Wat een gedoe!
This is Africa!

Tijdens ons verblijf op het schiereiland bezoeken we het beroemde Kaap de Goede Hoop. Op 6 april 1652 vestigde Jan van Riebeeck hier een verversingspost voor de Nederlandse VOC. We kunnen niet voorstellen dat men toen in staat was in deze woesternij een moestuin met sla te beginnen om zo scheurbuik onder het scheepspersoneel te voorkomen. Het waait erg hard. We vrezen dat de autodeuren eruit worden geblazen zodra we de deur openen. Maar we willen wel op de foto met het bord dat de Kaap markeert! Dan maar de wind trotseren.

Op de terugweg bezoeken we de Afrikaanse Penguin kolonie net buiten Simonstown. Het is een beschermde soort. Mensen gingen ooit massaal eieren rapen voor consumptie. Van de 1,5 miljoen penguins is er nog maar 10 procent over.
Op het strand is het een drukte van belang: de penguins maken een oorverdovend lawaai. Ze bereiden zich voor om in december een maand de zee in te gaan om non-stop sardientjes eten. In januari komen ze weer terug op het land om te paren en eieren te leggen. En hopelijk blijft de mensheid dan van hun eieren af!

Tijdens de vlucht naar zuid Afrika, hadden we dat aardige stel ontmoet dat gedeeltelijk op een Amsterdamse woonboot woont en gedeeltelijk in Kommetjie. We zijn hun adres niet vergeten en zondag ochtend kloppen we aan. Als je Nederlanders uitnodigt dan is de kans groot dat ze ook daadwerkelijk voor je deur staan. We worden met open armen ontvangen en brengen de halve dag door in hun mooie strandhuis. Wat doen ze in hemelsnaam op een woonboot in Amsterdam als je zo’n prachtig huis hebt?, denk ik hardop.
Maar Justin zegt lachend; de Afrikanen zeggen altijd; ‘The grass is always greener at the other side of the fence!’

We nemen afscheid en door er sociale contacten voelen we ons al helemaal thuis in Kommetjie. Nog even naar de Spar om boodschappen te doen. De laatste avond maak ik spaghetti met echte Italiaanse saus voor Rowan en eten we met z’n drieën in zijn halflege woonkamer. Zijn vrouw heeft bij vertrek de meeste meubels meegenomen. Rowan geniet van de home made maaltijd en mist een vrouw in huis. We krijgen de opdracht van hem een Italiaanse vrouw voor hem te zoeken. Een mooi strandhuis en aardige, sportieve man, niet zo’n slechte deal. Daar lopen Italiaanse vrouwen wel warm voor.

Kommetjie was een heerlijke plaats om te verblijven en vooral door de leuke sociale contacten die je in korte tijd maakt.
Geen enkel land op aarde is hetzelfde. In het ene land zijn de inwoners bijvoorbeeld een stuk gastvrijer of vriendelijker dan ergens anders. Maar qua vriendelijkheid en gastvrijheid staat zuid Afrika nu voor ons met stip op nummer één.

Geschreven door Touring