In 2003 zeiden we tegen onszelf dat we een pauze nodig hadden van het Nederlandse leven en tijdens die ene Italiaanse vakantie kochten we een oude Toscaanse villa en beseften we dat we met ons leven konden doen wat ik wilde.


‘Het huizen zullen raar verkocht worden!’
Dat zei Marianne, de Schijndels psychic.
Nu drie jaar later en dat kan je wel stellen!
We hebben jaren gefantaseerd hoe het zou gaan verlopen. Iets eindigt nooit zoals je het verwacht.
Synchroniciteit - de samenloop van omstandigheden - een cosmic coincidence. Dat is wat heeft plaatsgevonden afgelopen weken.

Jarenlang hebben we de juiste tekst bedacht om tegen de eigenaren van Casa Tesori te zeggen:
‘Het is mooi geweest! Zoek iemand anders! We stoppen ermee!’
We zijn al drie jaar bezig om te zeggen dat we er wel klaar mee zijn. Maar onze loyaliteit tov de eigenaren zorgden ervoor dat we met de verhuur van Casa Tesori in Bagni di Lucca doorgingen.
Op een gegeven moment worden we blijkbaar gedwongen. Zoals Marianne toen al zei: Laten jullie de beslissing voor jullie nemen door anderen en nemen jullie de beslissing zelf?

We maakten ons in mei weer klaar voor het twintigste seizoen verhuur in Bagni di Lucca, tot we tot onze verrassing hoorden dat er dan nu toch echt een serieuze koper gevonden was voor Casa Tesori. Een bijdehante Italiaan had een bod gedaan voor drie ton ipv de gewenste vijf ton.
De dreiging tot verkoop hing al jaren boven ons hoofd, omdat de eigenaren echt graag van hun huis afwilden. Dat zou betekenen dat wij dakloos zouden zijn in ons geliefde Bagni di Lucca.
Om niet onaangenaam verrast te worden, begonnen we al drie jaar geleden gestaag met opruimen. Afvoeren, verkopen, doneren, mee naar Nederland nemen en weggooien.

Een oud antiek stoeltje van mijn oma is zelfs nog meeverhuisd via Brabant, Den Haag, villa Talenti naar casa Tesori. Ik ben niet echt sentimenteel met objecten naar zomaar dit stoeltje van de hand doen vond ik niet gepast. Toch wil ik het niet terugbrenaar Nederland. We hebben er geen plaats voor.
Ik loop op een dag langs het stoeltje en hoorde ‘de bekende stem’ in mijn hoofd. Ik ben zeker geen schizofreen en hoor niet geregeld stemmetjes in mijn hoofd, maar heel soms spreekt mijn innerlijke stem of een andere stem haarscherp in mijn hoofd. Het is een andere zintuigelijke ervaring dan bij gewoon gehoor.
‘Breng mij naar Jonathan! Hij houdt van oude spullen!’ Dat zei de Stem.

Drie jaar lang woonden we vervolgens in de prachtige villa van Jonathan en het stoeltje kreeg een ereplaats in de mooie hal.
De schok dat alle huizen in een maand tijd zijn verkocht was met geen pen te beschrijven. Mijn georganiseerde, comfortabele luxe leventje was daarmee in één klap afgelopen. De totale ontreddering duurde maar even. We hebben na twintig jaar weer de vrijheid om te gaan reizen.


Na alle road-trips die we afgelopen 22 jaar samen hebben gemaakt is dit er eentje met een nieuwe dimensie.
Aad is nu officieel met pensioen en de vele jaren van bouwen zijn nu wel klaar. Zijn levensmissie, met de camper op reis, kan nu zonder calvinistisch schuldgevoel beginnen. Ik heb daar minder last van en ik zie het reizen als een antropologisch avontuur vol nieuwe inspiratie en nieuwe ontmoetingen. In onze kleine compacte camper worden mijn activiteiten beperkt tot lezen, schrijven, painting en eenvoudige maaltijden koken.
Na twintig jaar in Bagni di Lucca te hebben gewoond is het nu echt officieel klaar. Al onze persoonlijke spullen staan ingepakt en klaar om te worden afgevoerd naar Drenthe en naar Zweden. Het huis in Zweden is door de grote kelder een opbergplaats voor spullen die we ooit of nooit nog zullen gebruiken.

Het heeft jaren geduurd voordat ik heb leren inzien dat het leven niet eenvoudiger of gelukkiger wordt omdat mensen mooie huizen bezitten of veel geld hebben. The richest are the greediest. Dat zagen we keer op keer.

We vertrekken en er volgt nog een stroom aan berichten van mensen die wat van ons willen:
Paul wil twee zonnebedden lenen.
Diana wil onze umbrella poot hebben.
Franco wil dat ik een huis ga verkopen.
Gail wil dat ik hun huis ga verkopen.
Debra spuit haar dagelijkse roddels.
Giovanni appt over de papieren.
Sandra wil uitleg over een rekening.
Jonathan auto-onderdelen
Betsie wil het telefoonnummer van Nick.
Nog even.
De volgende dag worden we abrupt afgesneden van alle input van buiten. Een lange dag op zee, van Civitavecchia naar Palermo, zonder WiFi verbinding. We hebben de tijd om twee boeken uit te lezen. Dat zou verplicht moeten zijn voor elke telefoon verslaafde: een dag per week vertoeven op zee.

Kan Brussel nog wat geld naar Italië sturen om de oudste weg naar Rome opnieuw te asfalteren? De via Aurelia is een grote gatenkaas. Of wat ontwikkelingshulp vanuit Nederland please? Het slechtste onderhoud, een grote lappendeken van gaten opvullen, verzakkingen en ongelijke naden. De inhoud van onze camper klappert en rammelt er op los! We kunnen elkaar niet eens verstaan. De wegen van zuid Afrika zijn in een nog betere conditie. Zelfs de grindwegen van Alaska. Met weemoed denken we terug aan de perfecte wegen van Marokko. Eigenlijk zijn overal ter wereld de wegen beter.
Mijn berichten kan ik niet meer openen want er is geen telefoonbereik meer op grote delen van de snelweg. Het detox proces is begonnen: minder telefoon, minder werk, minder mensen die van alles van ons willen.

Laat in de middag komen we aan in Civitavecchia. Een korte stop in Porto Santo Stefano op het schiereiland Monte Argentario dat verbonden is met het vaste land via drie landtongen. Het pittoreske badplaatsje heeft een mooie baai met helderblauw water.

We waren hier zes jaar geleden toen we voor mijn vijftigste verjaardag de veerboot naar het eilandje Giglio namen.
Het is nog steeds warm zomerweer maar de toeristen zijn vertrokken.
La caletta hotel waar we op mijn vijftigste verjaardag verbleven bestaat nog steeds.

Vanaf de haven van Civitavecchia vertrekken niet alleen de veerboten en cruiseschepen maar ook duizend privé jachten vanaf de privé haven Riva di Traiano met een eigen jachtclubs en restaurants.
Terwijl de zon ondergaat, slenteren we langs de haven en bekijken de vele jachten. Een camper leven maar dan op zee.

Geschreven door Touring