Tijd gaat snel wanneer je vertoeft in goed gezelschap. Opeens is het alweer vrijdag. Time flies…
Voor vandaag staat er een kasteel op het programma, dat hebben we deze vakantie nog niet gedaan dus moet Jack eraan geloven en gaan we vol goede moed een nieuwe stapel oude stenen bewonderen.
Om 11.15 rijden we richting het kasteel, via de snelweg denderen de kilometers onder ons door, totdat we een afslag nemen… dan begint het weggetje dat DomDom voor ons heeft uitgekozen. Een 1 baanweg waar je zeer zeker tegenliggers gaat tegenkomen maar wanneer je dan opzij gaat je ineen meter diepe greppel terecht komt. Jack roept doodleuk dat we echt in de problemen komen als we nu iemand tegen komen, het busje steunt en trilt omdat de weg zo steil omhoog gaat, Jack die roept dat het busje dit ook echt niet leuk vindt en daarna komt de tegenligger… waarom doen die Italianen dit toch?? Ik zwem een extra baantje in mijn angstzweet, de tegenligger verbrandt zowat zijn koppeling omdat ie achteruit een zandweg in kan schieten en Jack heeft jet kostelijk naar zijn zin. “Mooi weggetje”, ik verdenk hem ervan dat hij samenspant met DomDom. Meiden achterin zitten lekker en maken zich nergens druk om, papa red het wel dus….
Gelukkig komen we vrij snel daarna op onze eindbestemming aan. We hebben het weer overleefd!
Al snel lopen we richting het kasteeltje. Wat is dit leuk!! Ik citeer:

Het kasteel van Torrechiara, genesteld op de heuvels die de natuurlijke landschappen van de vallei van de rivier de Parma vormen, is ongetwijfeld een van de meest buitengewone en belangrijke kastelen in Emilia-Romagna.
De naam van het kasteel komt van de term "Torciara", wat letterlijk "wijnpers" betekent.
Tussen 1448 en 1460 gaf “condottiero” Pier Maria II de' Rossi , een machtige heer van deze landen, opdracht tot de bouw van dit complex op een reeds bestaand versterkt gebouw. Het moest een dubbelrol vervullen. Enerzijds was het een militair en defensief bolwerk voor de controle over de onderliggende vallei. Aan de andere kant was het echter de bakermat van zijn liefde voor Bianca Pellegrini di Arturo, zijn maîtresse.
Aan de buitenkant lijkt Torrechiara streng en sober, maar alles verandert zodra je de verdedigingslinies van het kasteel oversteekt (er zijn maar liefst drie muurlijnen met maar liefst vier torens). Via een lange overdekte entree komt u op de binnenplaats.
Het is op dat moment dat de militaire setting ruimte laat voor de vredige sfeer van het courtisane en vertrouwde leven. Binnen suggereert alles een herenhuis, gebouwd om de liefde tussen Bianca en Pier Maria te vieren. Binnen is het kasteel een feest van fresco's . Ondanks de enkele meubelstukken die hier en daar verspreid zijn, verfraaien een ensemble van levendige kleuren en bizarre figuren de hele bezoekroute.

De Camera d'Oro (Gouden Kamer) is de mooiste kamer, met bijna absolute zekerheid toegeschreven aan Benedetto Bembo , een van de meest bekwame en verfijnde vertolkers van de gotische kunst. De graaf schonk geen aandacht aan de kosten van deze kamer, die artistiek gezien een unicum is omdat hij het privéleven van de adellijke familie in de schijnwerpers zette. Binnen zijn de versieringen van de lunetten en van de ribgewelven een eerbetoon aan het verhaal van Pier Mattia en Bianca Pellegrini. Tegelijkertijd wijst Brembo op het belang van het huis van Rossi , met een afbeelding van alle kastelen die eigendom zijn van de familie.
De kamer toont ook twee harten met de zinnen "Digne et in aeternum" (met waardigheid en in de eeuwigheid) en "Nunc et semper" (nu en voor altijd), die de eeuwigheid van hun aardse liefde laat zien.
De fresco's van de andere kamers zijn ook opmerkelijk, geschilderd door Cesare Baglioni en zijn medewerkers (Giovanni Antonio Paganino en Innocenzo Martini). Ze vertegenwoordigen groteske mythologische figuren, engelen, cartouches en denkbeeldige architectuur.

Na deze culturele onderdompeling genieten we op het terrasje van de
plaatselijke taverne, waar we ongevraagd een broodplank met worst krijgen. Wat moet je ermee? Teruggeven of gewoon opeten en wel zien wat de rekening gaat zijn?? We kiezen het laatste en genieten van het heerlijke brood met worst. (De rekening was ook nog redelijk)
We gaan terug naar ons busje om rond 7 uur richting een pizzatent te lopen. Anniek heeft iets gespot op google en in ganzenpas gaan we daarheen. Het was echt fantastisch! Heerlijk simpel en echt goed eten, wat een genot om nog een echt goed restaurantje te hebben gevonden op onze laatste avond in Italië.

Geschreven door Time.4.us