Wakker worden en dan een uitzicht hebben op deze bergen… ik zou hier de hele dag kunnen rondkijken, geef me een stoel en een uitzicht, mij hoor je niet en ik geniet. Jack ziet daar het nut niet van in, het heeft ook totaal geen nut en dus gaan we verder. Maar dan heeft Jack een geweldig idee, we kunnen ook een stukje gaan lopen… supergoed idee!! Ik heb een nieuwe rugzak gekocht, die moet natuurlijk wel een keertje gebruikt worden en dat ga ik dus meteen doen! Met een volle rugzak en Jack die nog zegt: “een klein stukje lopen schat”, zet ik de pas erin. Ik kan er niks aan doen, ik heb er zin in! We lopen naar de andere kant van de pas, je loopt onderdoor de drukke weg. Daar zien we weer een dam, niks leukers om uit te gaan zoeken wat er boven die dam is en vrolijk lopen we naar boven, volgen het bordje Lago di Lucendro en genieten van alle vergezichten. Helaas kunnen we niet rond het meer lopen en dus zullen we dezelfde weg terug moeten lopen, of… nu had ik een leuke wandeling gezien van een kilometertje of 10, die gaat dan in een rondje, zullen we??? En Ja hoor, vol goede moet slaan we het pad omhoog in en denken nog:”dit heuveltje is niet al te hoog”, ik had op map.me nog even gekeken hoe we moesten gaan lopen en het heuveltje is maar 220 meter stijgen. Nou, uit ervaring kan ik nu vertellen dat dat best pittig is. Vooral wanneer er na dat ene heuveltje een ander heuveltje komt en dan nog 1. Werkelijk waar, hijgend en puffend kom je toch best een heel eind, het bracht ons naar boven en verder! Het uitzicht is dan ook zeer zeker de moeite waard. Na lago di Lucendro volgen nog vele meertjes. Allemaal kraakhelder en ijzig koud. Het weer werk ook goed mee, niet te zonnig beetje wind maar wel lekker om in te lopen. We volgen ons pad, er zijn ook mensen die deze route lopen die zich goed hebben voorbereid en Jack lukt het om een foto te maken van de merenroute. Dan kan ik die nog eens een keer opzoeken zodat we weten wat we eigenlijk gedaan hebben. Voor nu maakt het ons niet uit. Het is hier zo mooi, die wilde ruwe natuur, die grandiose vergezichten en de wandelpaden die je slingerend door het landschap heen loodsen.
We eten heerlijke broodjes, rusten wat en lopen dan weer verder. In de verte zien we zo nu en dan ons busje staan, een wazige vlek die nog heel ver weg is maar langzaam maar zeker steeds duidelijker zichtbaar wordt. We hebben het weer gehaald. We starten ons busje en verlaten de pas, dalen af naar beneden en volgen de weg naar… ja, dat weten we eigenlijk ook niet, het weer gaat omslaan en er komt veel regen aan, in het zuiden lijkt het beter. We laten ons plan om naar het Idromeer te gaan los en zetten koers naar het zuiden. Jack luistert al rijdend naar de f1 radio, ik zit weer naar buiten te staren. Kan ik toch lekker naar buiten kijken.
We besluiten in Sala Baganza te stoppen, het eten smaakt prima en het drinken nog beter. Moe maar voldaan genieten we na van deze dag.

Geschreven door Time.4.us