Nog een beetje moe van gisteren bewegen we ons weer voort richting de binnenstad van het mooie Praag.
Vol goede moed pakken we het veerbootje op weg naar Vyšehrad, dit is een beetje vergeten burcht van Praag maar wel een hele oude en mooie. Het eerste betrouwbare bewijs van het bestaan ​​van het fort Vyšehrad is uit het midden van de tiende eeuw, toen hier de denarii van prins Boleslav II werden geslagen.
Sindsdien is Vyšehrad verschillende keren van functie en vorm veranderd. Het was een koninklijk kasteel, voor korte tijd zelfs een koninklijke residentie. Het werd een stad en later een barokke vesting, waarvan het uiterlijk tot op de dag van vandaag bewaard is gebleven. Aan het einde van de negentiende eeuw kreeg het de rol van nationaal symbool en begraafplaats van Tsjechische grootheden.

Petrus en Paulusbasiliek met z’n schitterende begraafplaats:
Deze kerk, die zijn oorsprong kent in de 10e eeuw, is in 1370 vrijwel volledig afgebroken en opnieuw opgebouwd. In de eeuwen daarna zijn er meer onderdelen aan toegevoegd, zoals de twee torens tijdens de verbouwing van 1885-1887.

De nationale Vyšehrad-begraafplaats biedt sinds de tweede helft van de 19e eeuw (1869) een laatste rustplaats voor meer dan zeshonderd belangrijke persoonlijkheden. Hier liggen dichters en schrijvers, acteurs, beeldhouwers, schilders, architecten, atleten, wetenschappers en vele andere beroemde vrouwen en mannen.

Kazematten
"Een kazemat is een tegen vijandelijk vuur gedekte en van schietgaten voorziene ruimte voor de opstelling van een vuurwapen, aanvankelijk deel uitmakend van een vesting."
Kazematten zijn gewelven en gangen onder een militair fort die worden gebruikt als verdediging, gevangenis en voor de opslag van militair materieel. De kazematten van Vysehrad die bezocht kunnen worden zijn ongeveer een kilometer lang en erg smal, slechts 1,5 meter breed en 2 meter hoog. Gorlice is een ondergronds gewelf van 300 vierkante meter en 13 meter hoog. Hoewel er een doolhof van gangen is, mogen bezoekers ongeveer een kilometer lopen om bij het Gorlice gewelf te komen. Dit was de plaats waar de soldaten zich verzamelden. Hier lag hun oorlogsmateriaal opgeslagen. Tegenwoordig staan er in dit gewelf enkele van de originele beelden van de Karelsbrug in Praag. De beelden die op de brug staan zijn allemaal replica's omdat de zandsteen waarvan ze gemaakt zijn snel verweerd.

Met de metro gaan we naar de Joodse wijk, we lunchen in een geweldige lunchcafe met echt Tsjechisch zuurdesembrood. Verzadigd lopen we naar de
Pinkas-synagoge:
Deze synagoge, genoemd naar de rabbijn die het heeft gesticht, dateert uit de 15e eeuw . Tegenwoordig is het opgedragen aan de Joodse slachtoffers van de Holocaust in Bohemen en Moravië. Het interieur bevat de namen van 77.297 die het leven lieten door toedoen van de nazi's. Tijdens zijn leven is het gebouw verschillende keren herbouwd dankzij talrijke overstromingen.

De oude Joodse begraafplaats:
Het is niet precies bekend wanneer de begraafplaats werd aangelegd, de oudste grafstenen dateren uit 1439 en het is de laatste rustplaats van Avigdor Kara, die leefde in 1389. Vanaf dat moment was het in gebruik tot 1787. Omdat de Joodse gemeenschap slechts één begraafplaats had voor gebruik , raakte het al snel vol en was er geen ruimte meer. De Joden moesten mensen in lagen op elkaar gaan begraven. Naar schatting zijn er nu 80.000 graven in twaalf lagen onder twaalfduizend grafstenen. Veel van die grafstenen tonen de naam van de overledene en delen ook enkele feiten over hen. Velen van hen hebben emblemen die verschillende clans, beroepen en namen symboliseren. In tegenstelling tot andere Joodse begraafplaatsen, bevat deze wel reliëfs met menselijke vormen. Deze worden niet vaak gevonden vanwege de heilige wet, die zegt dat het afbeelden van mensen een arrogante poging is om Gods werk na te bootsen.

De Oud-Nieuwe Synagoge:
Dit gebouw, dat bekend staat als de oudste synagoge van Europa, dateert uit het einde van de 13e eeuw en was ooit de belangrijkste plaats van aanbidding van de Joodse gemeenschap. Behalve dat het een belangrijke plek is, is het ook een van de mooiste gebouwen in Praag. Het gebouw heeft een hal met twee beuken, gescheiden door pilaren, waarboven een uniek gewelf met vijf ribben rust. De preekstoel staat in het midden van de synagoge achter een ijzeren rooster uit de 15e eeuw . Er staan ​​ook kerkbanken omheen voor hoge leden van de Joodse gemeenschap. Een van de stoelen wordt opgeluisterd door de Davidster, waar de legendarische rabbijn Low zit. De vijf boeken van Mozes, bekend als de Thora, rusten in de bimah, die naar het oosten is gericht. Het gebouw was niet altijd zoals het nu is. In de 14de eeuw werd een inkomhal toegevoegd, waarin schatkamers voor tollenaars werden gehuisvest. Men gaat onder een reliëf van bladeren en druiven door van de inkomhal naar de grote zaal. De twaalf takken symboliseren de twaalf stammen van Israël die uit één struik ontspruiten. De synagoge herbergt ook tal van legendes en is de enige synagoge in Praag waar nog diensten plaatsvinden.

Mordechai Maisel bouwde deze synagoge als een privéplaats van aanbidding. Maisel stond destijds aan het hoofd van de joodse gemeenschap en kreeg daardoor van de keizer speciale toestemming om de synagoge te bouwen. Omdat Maisel een van de rijkste mensen was, bouwde hij de synagoge en plaveide hij de straten van de Joodse stad en breidde hij een ziekenhuis uit. Het was de grootste synagoge van Praag, maar kreeg zijn huidige uiterlijk door een facelift in de 19e eeuw . Terwijl de regio onder nazi-bezetting was, bewaarde de synagoge gestolen Joodse eigendommen en tegenwoordig herbergt het tal van voorwerpen uit het Joods museum.

Na het bezoek aan de Joodse wijk lopen we terug naar het metrostation. We scoren onderweg nog een Trdelnik, dit is een traditionele lekkernij uit Tsjechië die je ook in Hongarije en Slowakije veel ziet. Van het gistdeeg waarmee de Trdelnik gemaakt wordt, worden dunne stroken gesneden. Deze stroken worden vervolgens door de suiker gehaald en om een buis of stok gewikkeld. Al draaiende wordt het deeg gebakken boven hete kolen. De koker wordt vervolgens van de buis verwijderd en door een mengsel van suiker, kaneel en gehakte noten gerold. De Trdelnik kan gevuld worden met bijvoorbeeld ijs of zonder vulling gegeten worden.
We nemen de metro naar metrostation Namesti Miru met een snelle en lange roltrap. Met een lengte van 100 meter en een snelheid van 9 km per uur is de roltrap van het metrostation Namesti Miru de langste en snelste roltrap in Europa. Meer lange en snelle roltrappen vind je onder meer op de stations Mustek en Flora. De roltrappen in de onlangs gerenoveerde metrostations Narodni Trida, Namesti republiky, Andel en Karlovo Namesti zijn nog wel lang maar niet meer snel. Deze zijn al aangepast omdat Europese wetten dit verplicht stellen, vanaf 2030 zijn de snelle roltrappen verboden.
Pak de leuning vast!
Bij snelle roltrappen loopt de leuning sneller dan de trap en dat is opzettelijk gedaan om te zorgen dat je alert blijft. Dat is noodzakelijk want aan het einde van de trap lijkt het of je gelanceerd wordt. De vervoersregels, waarmee je automatisch akkoord gaan bij het kopen van een kaartje, vereisen dat je op de roltrap de leuning vasthoudt.

We lopen naar buiten en zoeken een restaurantje waar we erg lekker eten om daarna terug te keren naar de roltrap die ons weer naar beneden brengt (en ja ik sta braaf met 2 handen en mijn ogen dicht vastgeplakt aan de railing alsof het mijn laatste strohalm is). We gaan weer naar ons busje, eenmaal aangekomen stappen we moe maar voldaan naar binnen, wat een dolle dagen. Morgen gaan we uitrusten.

Geschreven door Time.4.us