Dit is de laatste 'actiedag'. Morgen zal een reisdag zijn.
We gaan eens bij de watervallen kijken. Daarvoor moeten we ongeveer een halfuurtje de weg aflopen.
Als eerste dalen we af naar de Bandokoro Otaki waterval, zo'n 300 stappen op de trappen naar beneden. Er staat een overdekt uitkijkpunt.
De indrukwekkende waterval is 40 m. hoog en 11 m. breed.
Het water van de Koonogawa rivier valt in trapeziumvorm naar beneden, met een daverende kracht.
Hier kunnen we niet verder, dus gaan we via het slingerende trapje weer de vele treden omhoog.
Eenmaal weer boven nemen we het weggetje linksaf, dmv. een houten pad kun je de rivier stroomopwaarts volgen. We zien nog een paar kleinere watervalletjes, en steken de rivier tweemaal over.
Weer een laatste klimmetje omhoog en we zijn weer vlakbij de hoofdweg die ons terug brengt naar 'Tengallonhat'.
Maar niet voordat we bij 'Spring Bank café/pub' een koffietje met gebak nuttigen.
Het ziet er prachtig uit vanbinnen en lijkt nog niet zo oud. Maar de verlegen eigenaar verteld ons in prima Engels ,dat het al 18 jaar bestaat.
Achter de bar staat een keur van whiskey's en andere dranken. De man houdt duidelijk van Ierse en Schotse whiskey en buitenlandse (oa. Belgische bieren).
Hij is te verlegen om op de foto te gaan. We mogen ook nog een kijkje nemen in zijn kleine sportwinkeltje, dat is nu gesloten omdat er weinig klandizie is.
We wandelen verder naar ons 'home' adresje, en pauzeren er een poosje.
S'middags wandelen we langs de weg de andere kant op, richting het Norikuragebergte waar we gisteren waren.
Het doel is de 'Yukemurikan Onsen'.
De bron van dit badwater komt van de vermaarde 'Shirahone Onsen' dat hier enkele kilometers verderop ligt.
Het water is wit,melkachtig en zwavelhoudend. Het heeft de eigenschap het vermoeide lichaam te ontspannen.
Het voelt heerlijk zijdeachtig aan.
Shirahone betekent 'white bone' en men zegt dat als je 3 dagen achter elkaar in het zwavelhoudende water baadt, dat je dan 3 jaar geen kou zult vatten.
Hopen maar dat t met 1 keer ook werkt, een jaar geen verkoudheid vanaf nu, daar tekenen we graag voor.
Een klein uurtje later, zit Jan, rood als een kroot/kreeft,op mij te wachten 🦐.
Het is heerlijk om na een bergwandeling of skitocht hier te ontspannen.
Dit skigebied heeft vele pensionnetjes en hotels. Toch ziet het er als we terug lopen, hier helemaal niet toeristisch uit. De accomodaties liggen er verlaten bij.
Het zomerseizoen is natuurlijk voorbij.
De herfstverkleuring zal half oktober de stroom toeristen weer op gang brengen en natuurlijk in de wintertijd is het ook druk.
In onze b en b is een seminar aan de gang. Een Amerikaan die hier in de buurt woont en met een Japanse is getrouwd geeft een lezing aan een klein groepje jonge mensen.
Een van de dames heeft een baby op haar arm. We zagen ze vanochtend rond 9.30 uur binnenkomen. Wat een zoet kindje.
De vader van Rie(de eigenaresse)nodigt ons uit aan tafel voor een kopje koffie. Hij spreekt goed Engels en verteld trots dat hij 88 jaar is. Hij is zeer geïnteresseerd in ons.
Hij heeft zijn hele werkzame leven voor de vakbond gewerkt.
Wat is 'Tengallonhat' een huiselijke gelegenheid. We voelen ons hier echt thuis.
Wat betekent de naam eigenlijk? Dat vertelde de zoon ons op onze eerste avond.
Het is de naam van een cowboyhoed. Een 'gallon' is een inhoudsmaat.
Een cowboy schept water met zijn hoed. En heb je het dan over een 'ten gallon hat' dan betekent dat eigenlijk dat er ergens veel water is(veel water in zijn grote hoed) een paradijs of oase.....dus deze plek.
Dat vond ik zo leuk om te horen, want het klopt inderdaad.
Ik kan het iedereen aanbevelen om hier eens te gaan logeren 🤠
Vanavond weer fantastisch gegeten (knoflookgarnalen) en als toetje een werkelijk zalig softijsje!
Nadat ik haar wat van mijn creaties heb laten zien op de Zoetecaatje website, laat Rie-mama ook haar specialiteit zien : taart met aardbeien.

Geschreven door Reisvanderkleijn