De futons waren deze keer niet zo dik, zodat je eigenlijk alleen op je rug enigzins comfortabel ligt.
Het ontbijt was weer lekker maar te veel. Zo langzamerhand worden we dikker.
Toch is het meeste van wat we eten groente.
Op weg naar het station gaan we onze tassen afgeven bij een 'convenience store'
om door te sturen naar ons onderkomen voor maandagavond ' b en b Tengallonhat'.
Vandaag pakken we de stoptrein naar Yabuhara. Deze rijdt maar om de twee uur en we nemen die van 10.31 uur.
Gaat allemaal voorspoedig , en ja hoor een paar stationnetjes verder stappen onze Australiërs weer in. Ze lopen dezelfde route vandaag, dus we lopen samen verder als we zijn aangekomen op het stationnetje.
Als we een paar honderd meter van het station verwijderd zijn besef ik dat ik m'n camera op het station van Nojiri heb laten liggen.......o wat stom!
We nemen afscheid van Chris en Rosemary en lopen snel terug naar het station.
We trachten aan de man achter het loket uit te leggen wat er gebeurd is ( hij spreekt net zo veel Engels als wij Japans 😬)
Maar hij gaat bellen naar Nojiri en ze gaan kijken......ze bellen terug met de mededeling dat de camera er inderdaad ligt.
Maar als we hem op moeten halen, kan dat pas om 13.25 uur of zo en dan gaat in Nojiri de trein richting Yabuhara weer twee uur later.....zeg dus maar dag tegen het wandeldagje op die manier.
We vragen of de camera misschien kan worden meegebracht door de trein die om 12.30 uur vertrekt, dan wachten we hier....
Hij belt weer en zegt( tenminste dat denken we) dat het aan de machinist ligt of hij het wil doen.
Het is nu 11.45 uur, dus we zoeken n koffietentje op.
Als we een klein uurtje later terugkomen gaan de duimen omhoog, de camera is onderweg !
Wauw , weer staan we versteld van hoe dat hier in Japan gaat. Stel je ditzelfde in Nederland eens voor, zou de camera er nog liggen?
Om 13.20 uur komt de trein er aan. Zelfs de loketman komt me bijstaan om de camera van de machinist in ontvangst te nemen.
Wat een aardige mensen toch allemaal!
We gaan dan eindelijk aan de 6,2km. tocht van vandaag beginnen, 2-3 uur zegt men. De start is weer klimmend, en dat duurt de eerste 2,5 km.
Pff valt weer niet mee hoor ( voor mij dan he)
De Torii-pas ( 1.197 m.) het hoogste punt van de Nakasendo, schijnt een moeilijke overgang te zijn geweest in de Edo-tijd. Eenmaal boven kon men de mt. Ontake (de 2e hoogste vulkaanberg, 3.067 m,van Japan) aanschouwen.
Kiso Yoshinaka, een generaal van de Samoerai uit de late Hejin periode, kwam hier om mt. Ontake te aanbidden en vroeg om winst in de toen heersende oorlog.
Na de overwinning bouwde hij de torii poort om zijn waardering uit te drukken. Boven op de pas is ook een 'shinto shrine' (altaar).
Vandaar nu ook de naam van de pas.
We dalen af naar Narai. Aan het begin van het dorp zien we de Aussies ! Die hebben t kalm aan gedaan met 4 uur! Wij zijn er in nog geen twee!
We lopen samen al bewonderend het dorp verder binnen.
Het is een straat met huizen, restaurantjes en winkels. Maar in prachtige oude stijl, werkelijk zoals het honderden jaren geleden al was.
Wij moeten bijna aan het eind van de kilometer lange straat zijn. Bij mr. Uehara en zijn vrouw, ze zijn rond de 80 jaar oud. Het is weer bij airbnb geregeld en ons contact is Midori , een jonge Japanse, die in Narai is opgegroeid.
Ze is er nog niet, en de heer des huizes belt haar want Engels dat spreekt hij niet.
We spreken af dat we vast wat rondkijken in het dorp en dat ze ons dan wel zal vinden.
En zo geschiedde, net terwijl we praten met Chris en Rosemary.
Midori gaat ons nog een en ander over Narai uitleggen en we bezoeken een tempel.
Ze neemt ons mee naar een restaurant dat ze voor ons heeft geboekt. Zij eet niet mee maar gaat alvast naar de Uehara's en ziet ons dan later weer.
Weer terug in het huis, worden we door Midori en dhr.Uehara naar de kamer gebracht. Het is me een eindje lopen, er komt geen eind aan.
Midori had ons al had verteld dat de bewoners van de huizen hier, belasting moesten betalen gerekend naar de breedte van het huis.
Maar omdat ze van hout zijn werd er maar 1 verdieping op gebouwd en ze zijn ontzettend diep.
Nou dat merken we dus, Midori had t over 90 meter !
We bewonderen de foto's van Uehara-san, dat is zijn hobby. En maar goed dat we geen Japans praten want hij raakt er niet over uitgepraat, zegt Midori.
Nou wat een bijzondere ontmoetingen weer op deze dag!

Geschreven door Reisvanderkleijn