Heerlijk geslapen. Het ontbijt laten we weer smaken en om 9 uur brengt Rie-mama ons naar het busstation. Daar vandaan wordt je in 50 minuten naar het Norikura gebergte gebracht.
Hoe hoger we komen des te meer herfstkleuren we zien. Het is echt ongelooflijk mooi. Rood en geel, hier begint dat al half september.
Wat een geluk dat we daar nog iets van meepikken, want dat zagen we nog niet eerder. En het is natuurlijk wel een dingetje in Japan.
Je blijft foto's maken, maar in een rijdende bus valt dat niet mee. En als ik ze later sorteer, blijft er weinig van over.
De weg slingert omhoog, we gaan van haarspeldbocht naar haarspeldbocht.
Vanaf een bepaald punt mogen er alleen bussen en taxi's de weg gebruiken.
Dat is maar goed ook. De buschauffeurs zijn met elkaar in contact en wachten soms om elkaar langs te laten. En weer supervoorzichtig.
In de bus hoor je steeds ohhh en ahhhh. De kleuren brengen iedereen in vervoering.
Maar de bergen waar we heen gaan komen ook steeds beter in beeld.
Hier en daar is nog een plukje sneeuw te zien.
Op 2702 m. stappen we uit.
Het is een groot plein met rondom grote panden waar je souvenirs en etenswaren kan kopen. En de temperatuur is 7 graden volgens het bord.
In de verte zien we de top, tenminste dat denken we.
Ongeveer anderhalf uur doe je er over om aan daar te komen.
Het loopt geleidelijk op via fijne kiezels, een mooi aangelegd pad.
Wat ons opvalt is dat de meeste Japanse medewandelaars goed zijn uitgerust.
Stokken, handschoenen, bergschoenen,bekers en kookgerei.
Minder moeilijk dan de eerdere klimmetjes, vind ik. Maar dat ligt misschien ook aan de temperatuur. Na een eindje doe ik mijn jackje wel uit vanwege de warmte.
Maar niet ver van de top gaat t weer aan, plus de dikkere fleece, toch fris hoor!
Op de sneeuw/ ijslaag, die we eerder zagen,wordt er geskied. Jeetje, eerst een uur naar boven harken en dan in 1 minuut beneden!
De kleine rot(s)steentjes worden groter en het wordt ook steiler.
Als ik denk dat we er zijn, zie ik dat er nog een puntje achter ligt. Gewoon nog even door. De keien worden ook groter en net voor de top zit men lekker te eten van de meegebrachte lunch.
En daar is weer een tempel, met aanwezige monnik en een kleine torii(poort).
Iemand biedt aan om ons te fotograferen bij de bereikte mijlpaal.
Wat een geweldig uitzicht naar alle kanten.
Er is geleidelijk aan meer bewolking gekomen maar dat deert niet, alles is prima te zien.
Wij besluiten om een stukje af te dalen naar de berghut (waar je ook kunt overnachten) en op een bankje nuttigen we onze in blad verpakte bentobox, met rijstsushi en ingelegde groentes.
En je gelooft je ogen niet maar er is een jongeman zijn keyboard aan het klaarzetten.
We lunchen met een achtergrondmuziekje, hoe bizar.
De afdaling gaat zeer voorzichtig. Beneden wacht iedereen geduldig in de rij voor de bus. Die komt om 15.00 uur, en brengt ons bij het startstation.
We wandelen lekker terug naar de b en b, en ontspannen in de houten tub.
Er zijn 6 mannen als gasten bij gekomen. Die gaan vast morgen naar de top!

Geschreven door Reisvanderkleijn