Omdat ik jarig ben vandaag, trakteer ik mezelf op het bijwonen van een traditionele theeceremonie.
Gisteren heb ik een sessie gereserveerd bij Camellia ( www.tea-Kyoto.com )
Om 11 uur wordt ik verwacht voor een groepssessie.
Het theehuisje ligt in de wijk Gion, aan het Ninenzakastraatje.
Best ingewikkeld om er te komen maar het is me goed uitgelegd in de bevestigingsmail.
In het geplaveide straatje is het druk met toeristen , er zijn dan ook heel veel winkeltjes en eettentjes gelegen.
Je moet oppassen om niet uit te glijden, want dan zou je zomaar 3 ongelukkige jaren tegemoet gaan, zo wordt gezegd!
Dat zal niet gebeuren vandaag ,want het is benauwd warm, 31graden.
Gelukkig ben ik op tijd en wordt ik welkom geheten. Even later komt Kumiko, mijn gastvrouw een praatje maken. Ze verteld ook dat ik de enige gast ben voor 11 uur omdat anderen van tijd veranderd zijn
Heb ik even geluk, een priveceremonie!
Mensen van het vorige uur worden uitgezwaaid en dan ben ik aan de beurt.
De ruimte bevindt zich boven. De kamer heeft 6 tatamimatten.
Japanners weten dan precies hoe groot t is want zo beschrijven ze de grootte van een kamer, zoals wij dat in m2 zouden doen.
De wanden zijn van papier, met 1 schuifdeur.
Ik mag plaatsnemen op de mat , en hoef niet perse in de houding te zitten zoals men dat hier doet.
Kumiko verteld eerst wat over de geschiedenis:
In de 8e eeuw werd thee vanuit China geïmporteerd vanwege de medicinale werking.
Vooral de adel begon thee te drinken op feesten. Maruto Shuko (1422-1502) gaf later vorm aan het ritueel rond thee.
Het had vooral aantrekkingskracht voor de Samoerai.
Zij vatten de essentie van het ritueel, waarbij de gastheer een lichte maaltijd en geroerde poederthee (matcha) serveerde aan een kleine groep gasten, samen met de woorden ' een leven ,een ontmoeting' ( ichigo, ichie) .
Tijdens het ritueel was ook iedereen gelijk en moesten bv. de krijgers hun zwaard buiten de ruimte houden.
Dan start ze met het maken van een kop groene (matcha) thee.
Het is uitgebreid en minutieus verzorgd.
Ook laat ze zien waar de dames en heren die een kimono dragen hun rommeltjes weggooien. In de mouw van de kimono dus, voor dames anders dan voor de mannen. Weer wat geleerd.
Trouwens even wat terzijde: je ziet overal maar weinig prullenbakken. Wij houden daarom vanzelf ook onze rommeltjes langer bij.
Dan is het mijn beurt om thee te maken.
Ze laat zien hoe de kom neergezet wordt, dat ligt ook aan de decoratie op de kom.
Twee kleine schepjes groene matcha poeder gaan in de kom.
Dan pakt ze water uit de ketel met een speciale houten lepel. Met een kloppertje, gemaakt van bamboe, moet je de thee luchtig slaan.
Ook weer niet zomaar...nee een speciale beweging vanuit de pols, van rustig naar steeds sneller.
Je houdt je kom in je rechterhand en omklemt deze met de linker. Dan draai je de kom 90 graden met de klok mee. Drinken maar...... het restje wat er in blijft zitten moet ik slurpend naar binnen werken. Daarmee laat ik ook zien aan de gastvrouw dat t smaakt.
Het lukt allemaal en ik vind het erg lekker, ook de zoete snoepjes die ik er bij krijg zijn heerlijk. Je dient ze wel voor je de thee opdrinkt, op te eten.
In Japan wordt Kyoto gezien als de bakermat van die ceremonie.
Het was weer een bijzondere belevenis.
Ik krijg nog een visitekaartje mee waarop de 4 belangrijkste beginselen staan van de theeceremonie: wa, kei, sei en jaku ( harmonie, respect, puurheid en kalmte)
Hield iedereen zich daar maar aan in deze roerige tijden!
De rest van de middag blijf ik in het Gion-district en bezoek verschillende tempels :
Kiyomizaderu-ji, Chion-in ji, Nanzen-ji ( hier bewonder ik een aquaduct uit de 17e eeuw) en tot slot de Ginjaku-ji ( het zilveren paviljoen met een prachtige ' droge' tuin, dat is aangeharkt grind in bepaalde vormen)
De laatste tempel bereik ik door de ' filosofenwandeling ' te lopen.
Deze route meandert langs een door kersenbomen geflankeerd kanaal aan de voet van de prachtige Higashiyama ( oostelijke bergen). Het dankt zijn naam aan de professor in de filosofie Nishida Kitaro ( 1870-1945), die hier elke dag liep om zijn conditie op peil te houden.
Nu zie je er winkeltjes, restaurants en veel kunstnijverheid .
In deze wijk heb ik ook 2 geisha's gespot ! Dat zijn dus vrouwelijke beroepsentertainers. Ze hebben kennis van traditionele kunsten, verbale expressie en het vermogen om een geheim te bewaren.
Het beroep stamt uit de 17e eeuw en verdwijnt langzaam.
Ze hebben witte gezichten, (schoonheidsideaal) en fel roodgestifte lippen. De nek is ook wit, maar 1 stukje daarvan is niet geschminkt ( zinnelijkheid). Ze dragen een prachtig kleurrijk kostuum.
Als ze voor geisha in de leer zijn, dan worden ze Maiko genoemd.

Geschreven door Reisvanderkleijn