Om 6.30 uur werden we gewekt door een melodietje dat van buiten leek te komen.
Zou het hele dorp tegelijk opstaan?
Opstaan dan maar, douchen en ontbijten.
Terug op de kamer, hoor ik belletjes op straat klinken.
Zijn dat al vroege wandelaars?
Aan mijn rugzak heb ik een nl. ook een belletje, dat dient om de beren te waarschuwen dat je in de buurt bent. Speciaal gekocht voor deze streek waar dus beren voorkomen.
Maar nee, het zijn een paar kinderen in schooluniform die waarschijnlijk naar de bus gaan.
We staan zodoende al vroeg aan het loket van het plaatselijke VVV om onze tassen af te geven. Die worden naar Tsumago gebracht terwijl wij wandelen.
Wij gaan een paar gedeeltes wandelen van de Nakasendo route en die loopt door de Kiso-vallei. Het was de centrale bergroute die gebruikt werd in de Edo periode (1603-1868)om van Kyoto naar Edo(het huidige Tokyo) te komen.
(Een andere belangrijke weg in die tijd van Kyoto naar Edo was de Tokaido route. Deze weg liep langs de kust van de Pacific Ocean)
De Nakasendo is bekend vanwege zijn oude poststadjes(juku) en werd gebruikt door de Samoerai en kooplieden.
Samoerai (elitekrijgers) en plaatselijke heersers (Daimyo’s) waren verplicht eens in de twee jaar een aantal maanden in Edo te “verblijven” op verzoek van de Shogun (opperbevelhebber)
Niet alleen kostte dat de heren veel geld, maar zo regelde de Shogun ook dat hij ze in de gaten kon houden en aan de macht kon blijven.
In deze poststadjes overnachtten zij dus onderweg.
We starten dus in Magome en de bestemming is Tsumago. Twee van de 69 juku die nog bewaard zijn gebleven zoals ze toen waren.
Grote keien maken het pad waarover we lopen. En het is goed bewegwijzerd.
We passeren een huis waar een klein oud vrouwtje gehurkt, aardappelen zit te snijden. Ze had ze op een vuurtje gekookt en legde ze voor haar in plakken weg om te drogen of zo.
Dan zien we het waarschuwingsbord van de beren. En komen langs een stuk of twaalf grote bellen die je moet luiden, zodat ze weten dat je in de buurt bent 😅.
We bellen hard, je weet maar nooit.
Verderop gaan we even naar binnen in het theehuis Tateba. Een mannetje brengt ons gratis thee (donatie is welkom) en stookt het vuurtje in de haard nog eens op.
Het is wat rokerig binnen maar sfeervol.
Het werd vroeger gebruikt als inspectie station om te voorkomen dat men illegaal hout transporteerde uit de omgeving, zoals bv. cypressenhout.
Ook was er een herberg.
Er zijn ook twee watervallen langs ons pad, Odaki (mannelijk) en de Medaki (vrouwelijk). Je hoeft niet te vragen welke groter is natuurlijk.
Rond etenstijd arriveren we in Tsumago.
We eten een gestoomd broodje met champignon/ groente vulling en daarna nemen we nog een lokaal lekkernijtje ' gohei-mochi' , een kleverig gegrild rijstcakeje op een stokje, in een walnootsausje gedrenkt.
Tsumago heeft zich verplicht alles nog in de oude originele stijl te behouden. Oude herbergen (minshuku), huizen (machiya) en pakhuizen van donker hout mogen niet worden gesloopt. Toch lijkt het niet op een openlucht museum omdat er gewoon mensen wonen en werken zoals al eeuwen het geval is. Geen moderne ontwikkelingen te zien hier dus.
Veel souvenir en -handwerkwinkeltjes. Zo zien we een cypreshouten doosjesmaker ( hoe noem je zo een man anders?) en een dame die stoffen met natuurlijke materialen kleurt. Ook een prachtig winkeltje met cypres en hinoki-hout.
Stukken hout in allerlei formaat zijn er te koop.
We lopen zo n twee kilometer terug, halen onze tassen op en checken in bij de Maruya minshuku.
We ontmoeten een Australisch stel bij het diner en wisselen ervaringen uit over Japan.
Morgen zal de wandeling wat verder zijn, rond de 15 km. Welterusten!

Geschreven door Reisvanderkleijn