Na onze fietstocht ben ik bijna dadelijk met de caravan naar Frankrijk vertrokken. Maar ons verslag is niet af zonder nawoord. Daarna alle verhalen redigeren en foto's toevoegen. Ook Hans zal nog een nawoord willen schrijven.
Om te beginnen moet ik zeggen dat ik dit avontuur voor geen goud had willen missen. Wat een indrukken, wat een belevenissen.
Heel veel mensen moet ik bedanken. Om te beginnen natuurlijk Hans, mijn fietsmaat. Hij was het die met het idee rondliep nog eens naar Sint Petersburg te fietsen. Bijna zeven weken hebben we samen opgetrokken en nooit heeft het tot frictie geleid. Hij was de kaartlezer, over zijn stuur gebogen om te zien of we nog op de goede weg waren. Ontelbare malen voorbijgangers aansprekend: " can you tell me where I am? " Een simpel wijzen van de te volgen weg was niet genoeg. Hij wilde op de kaart zien waar hij was. Af en toe wat eigenwijs zodat we een ommetje fietsten, maar ... we hebben de weg naar ons einddoel gevonden. Hans, die genoot van een ijsje, een biertje, een glaasje wodka, de bekers met spaghetti. Die na elk traject aflas hoeveel calorieën hij verbruikt had. Hans die overal en dadelijk kon slapen. Die na het uitroepen van:" ik word gek van die beesten (muggen en vliegen) letterlijk zijn tent in dook. Hans die ontzettend genoot van alles om hem heen. De natuur, de mensen, de dorpen en steden.
Natuurlijk was de reis niet mogelijk geweest zonder steun van het thuisfront. Naast Ine en Annemies waren er ontelbare volgers van onze blog. Hun reacties waren hartverwarmend en gaven ons de inspiratie onze verhalen elke dag bij te houden.
En dan moet ik alle mensen onderweg noemen die ons geholpen hebben. Gevraagd en ongevraagd kwamen ze helpen. Talloze malen kregen we van de mensen aan de kant de duim omhoog. En wat te denken van degenen die ons hielpen aan een slaapplaats. Soms kilometers ons de weg wezen, belden met locaties. Als we 's morgens opstonden kregen we vaak koffie of een compleet ontbijt aangeboden. Van de raadselachtige dame van de Osmocar tot een familie op de camping bij Berlijn en het bejaarde echtpaar dat werd herinnerd aan hun tocht op de motor naar de Bodensee in de jaren vijftig.
We hebben steun gehad van mijn zoon en dochter. Mark stelde mij een deel van de uitrusting ter beschikking (wat voor een deel niet of niet helemaal ongeschonden de reis heeft overleefd), zocht naar mogelijkheden voor de terugtocht en Nienke gaf vanaf Polen mogelijke slaapplaatsen door. Zonder die hulp zouden we soms uren moeten hebben zoeken.
Het is een tocht geworden die vraagt om een volgende.

Klaas Niestijl.

Geschreven door KlaasenHans