De overtocht naar Helsinki verloopt gesmeerd. Wat wil je ook? Een comfortabele hut met een lekker bedje, je eigen wc en douche. Het enige nadeel is dat we vroeg moeten oostaan. Ontbijt om half zeven. Ik heb de wekker gezet. Maar zoals altijd word ik uit mezelf wakker. Een half uurtje later zitten we aan een uitgebreid ontbijt. Dat zal ons de komende uren van energie moeten voorzien als we Helsinki doorkrossen. We willen de boot naar Travemunde nemen, die ruim 20 km verderop ligt. Onze aankomst in Helsinki doet heel anders aan dan de in- en uitreis in Rusland. Een vrolijk lachende douanebeambte heet ons welkom. Op mijn vraag hoe ik te weten kom hoe ik bij de Hansaterminal kom verwijst hij me door naar een collega. Die legt uit welke richting me moeten fietsen. Gewoon de kustlijn volgen is zijn advies. Maar in de terminal zal men wel een kaart hebben. Als we daar aankomen gaat een medewerker dadelijk de route voor ons uitprinten. En daar gaat het. Denk je dat we de nodige klimpartijen hebben gehad, Helsinki kan er ook wat van. Helling na helling midden in de stad. Het eerste deel gaat goed. Dan moeten we regelmatig gaan vragen. Hans klopt ergens bij iemand aan. "Geweldig, iedereen spreekt Engels", is zijn reactie. We moeten gewoon een drukke doorgaande weg blijven volgen. Overal ligt een fietspad. Tot het fietspad wat afwijkt en je die weg niet meer ziet. Is dit nu die hoofdweg? Of lijkt het erop. We belanden in woonwijken, we staan voor een pont. Hans wil er al op en ik zie me al op een van de eilanden. Omkeren en de weg terug vinden. Maar uiteindelijk komen we aan bij de Hansaterminal. Nu zien of we tickets kunnen krijgen. En dat is in vijf minuten geregeld. Een overtocht zonder hut deze keer. We nemen een deckchair. Een kop koffie in een restauratie en wachten. Een Duitse fietser schuift aan. Om half twee gaan we inchecken. Hadden we gedacht in een gebouw te belanden, na een loket staan we op het asfalt in de open lucht naast rijen auto's. Een uur voor we de boot op gaan. Komt er de laatste 20 minuten nog een fikse bui over ons heen. Om half drie komt een busje van de maatschappij voorrijden en wij volgen. Nog een heel traject naar de boot met meerdere fietsers en motoren. Het plenst. Bij onze vorige boot liepen we zo het laadruim binnen. Nu rijdt het busje een steile helling op. We zwoegen mee. En ... nog een steilere. Ik begin in een te hoge versnelling en moet afstappen. Duwen, zwoegen om de combinatie boven te krijgen op dek 7. Dan de fiets op aanwijzing van een personeelslid neerzetten, vastketenen aan een grote bak zodat het in elk geval niet om kan vallen, stuurtas met tandenborstel mee de boot verder binnen op zoek naar een ruimte waar we een stoel kunnen hebben. Het blijkt een conferentiezaaltje te zijn met in bioscoopopstelling rijen vliegtuigstoelen. Ze kunnen een weinig achterover. Naar later blijkt niet genoeg om er in te kunnen slapen. Op hetzelfde dek restauraties en een bar, massagesalon, winkel, sauna. De prijzen van eten en drinken zijn schrikbarend. We nemen een broodje en koffie voor 8 euro. In een lounche met zachte banken lezen we een Duitse krant en Hans doet even de ogen dicht. Hij is dadelijk voor lange tijd vertrokken. De Duitse fietser denkt languit op een bank een ideale slaapplek gevonden te hebben. Tot tegen twaalf uur een bemanningslid Hans wakker maakt. De ruimte wordt gesloten. We moeten terug naar onze stoelen. Had ik me al verbaasd over mensen die binnen kwamen met slaapmatjes, nu begreep ik het. Ze lagen tussen de banken in hun slaapzak. Die van ons zaten op de fiets en het autodek was afgesloten. In de stoel dan maar. En je begint je dan al snel geradbraakt te voelen. Hans vindt ook een plekje op de grond en na een tijdje volg ik zijn voorbeeld. Op naar Travemunde.

Geschreven door KlaasenHans