Vandaag vertrokken van een camping waar een paar grote caravans stonden die direct de associatie opriepen met het "trekkende" deel van de bevolking waartoe wij tijdelijk ook behoren.Goede nacht gehad na een verfrissende douche die nu eens niet na vier minuten ophield omdat de waarde van 50 Euro cent was opgebruikt. Onbeperkt doucheplezier door het ingedrukt houden van de knop. Fietsen, de weg vragen, naar beneden razen, naar boven worstelen , en dit continu in steeds wisselende volgorde.Daarbij steeds een afwisseling van de gesteldheid van de weg: goed asfalt,slecht asfalt, gravel, gaten e.d. Nu na pakweg 50 fietskilometers een Bockwurst en een Bittburger in de voormalige stallen van Furst Alexius Friedrich.

En dan begint een lange klimtocht. De route is niet goed aangegeven. Veel extra kilometers en tijdverlies. We arriveren in een dorp maar vinden geen camping. Een dorpsbewoner wijst ons een weg naar een dorp verderop. De weg is levensgevaarlijk. Onverhard, sterk dalend en vol kiezelstenen. Als we in het dorp aankomen is het enige restaurant gesloten. We vinden een supermarkt. Slaan wat eten in. Nog eens gevraagd naar overnachtingsmogelijkheden. Men weet niets. Op de parkeerplaats schiet ik een dame aan. Die is dadelijk van goede wil. We kunnen wel bij haar in de tuin. We rijden achter haar aan. Dan komt ze op een ander idee. Op de berg is een voormalig jachthuis van een jachtopziener. Daar verhuurt men kamers. Ze belt. Haar man komt intussen thuis en we drinken een biertje. Er is plaats. Onze bagage wordt in de auto ingeladen en we rijden achter het echtpaar aan naar onze overnachting. Als we boven komen is onze bagage al in de kamer gezet. De beheerder zal de volgende morgen voor een ontbijt zorgen. Wat zijn er toch lieve, behulpzame mensen.

Geschreven door KlaasenHans