Een tweede verjaardag in Cuba: die van mij! Precies 27 jaar geleden werd ik geboren in het prachtige Voorburg en dat moet gevierd worden, waar je ook ter wereld bent.

Maar eerst door met het reisverslag. Weten jullie nog dat mama en ik (Jessica) in Playa Girón gingen duiken? Daar raakten we in gesprek met twee hele leuke Belgen die ook gingen duiken. Ze vertelde dat natuurpark Topez de Collantes ontzettend mooi is en toevallig hadden we dat een week eerder ook al gehoord van onze Engels gids Osman op de tabaksplantage! Dus na Cienfuegos zijn we weer even de natuur in gedoken. We wilde naar El Nicho watervallen en zouden daar in de buurt een leuke casa zoeken, zodat we de volgende dag weer door konden rijden. Dat liep allemaal iets anders. Hoewel de rit naar El Nicho absoluut geen straf was (het is een bergachtig gebied met veel bebossing en zelfs palmbomen op de steile bergwanden. Ivo noemde het het ideale decor voor een volgende Jurassic Park film), was El Nicho wel een beetje jammer. Dit kwam eigenlijk alleen maar omdat het $10 CUC (ongeveer €9,50) per persoon kostte om naar binnen te gaan. Ter vergelijking: een diner kost hier vaak rond de $10 CUC p.p. Het zit hem vooral in dat de Cubanen of de Cubaanse overheid op sommige plekken toeristen echt uit probeert te knijpen. El Nicho is heel populair (hoewel er maar 3 auto's stonden toen wij er waren) en er zijn vast gekken die het betalen. Maar wij niet, eigenwijs als wij zijn! Dus wij staken, met de zwemspullen op de rug, de weg over en vonden daar een trappetje de jungle in. Dit bleek een pad te zijn naar het minder bekende Los Tres Deseos (De Drie Wensen): een mega mooie soort van waterval, met drie poelen die steeds weer een verdieping onder elkaar lagen. Het water stroomde van de ene poel in de andere en alles er omheen was groen en vredig. Er was verder ook helemaal niemand. Daar hebben we dus onze zwemspullen aangetrokken en zijn in het natuurlijke zwembad gesprongen. Althans, dat bergwater in natuurlijk mega koud, dus het ging eigenlijk wel een stuk minder soepel dan ik hier omschrijf, maar uiteindelijk is iedereen erin gegaan en hadden we de grootste lol.

Daarna moesten we natuurlijk weer een slaapplaats vinden. Een ober in het restaurant waar we geluncht hadden zei dat er op ongeveer een half uurtje rijden een dorpje lag waar een hotel was en heel veel casa particulares waren. In die weinige informatie zaten maar liefst twee leugens verstopt! 1: het dorpje was in plaats van een half uur zéker 50 minuten rijden. En 2: er was precies één casa particular. Toen we die na veel moeite gevonden hadden, bleek dat ze precies, je raad het al, núl kamers over had. Dus het werd het hotel. Het is goed om te weten dat er, als je in Cuba bent, twee 'standaard' manieren zijn om te overnachten. De eerste is in een casa particular. Dat zijn Cubanen met een groot huis, die hun extra kamers te huur aanbieden. Onder het communistische regime wordt deze minimale vorm van kapitalisme toegestaan, hoewel alles in staatsboeken genoteerd moet worden. Maar extra geld is extra geld, en de Cubanen die een casa particular aanbieden doen erg hun best om mooie, schone kamers en een goed ontbijt en diner aan te bieden. De tweede mogelijkheid is een hotel. Alle hotels zijn hier van de staat, de Cubaanse regering dus. Mensen die hier werken krijgen een minimaal salaris en krijgen dat sowieso, hoe goed of slecht ze hun werk ook doen. Onder het communisme heeft iedereen namelijk recht op een baan. Je kan je voorstellen dat dit resulteert in half schoongemaakte kamers en slecht eten in lopend buffet vorm. Echt dolle pret. Maar eerlijk is eerlijk, we hadden veel over de staatshotels gelezen en aangezien het niet anders kon, was het ook wel een mooie gelegenheid om het zelf te ervaren. Uit eerste hand kunnen we dan ook meedelen dat het he-le-maal klopt. De kamers zijn mega simpel, met een bed, een tv en een mini badkamer, en het is dus niet echt heel netjes schoongemaakt. En wij zijn toch niet echt mensen met smetvrees. Maaike en ik hadden die avond geen honger en sowieso niet echt zin om naar een restaurant buiten het hotel te gaan, dus we hebben het lopend buffet een kans gegeven. Nooit doen. Nooit meer. Het eten was echt zo goor, het was smakeloos en te gaar of juist half rauw en hoewel smakeloos werden we er ook tegelijkertijd misselijk van. Dat is wel knap! Nadat we het hele toetjes buffet geprobeerd hadden (ook niet geweldig, maar minder erg dan de rest. In totaal hebben we er 15 minuten gezeten denk ik), kwamen Ivo, papa en mama terug van het restaurant waar ze wilde eten, bij die ene casa particular in het hele dorpje. Die zat dus gewoon helemaal vol! Dus zij hadden niks gegeten en wilde en durfde door onze verhalen ook niet in het hotel te eten. Het werd dus voor hen die avond een diner bestaande uit chips en mojito's aan de hotel bar!

Na een lopende ontbijtbuffet dat net zo min lekker was als het avondeten daarvoor, zijn we gillend weggereden naar Trinidad. Daar zouden we ongeveer 3 dagen verblijven, want het is een mooie stad met vele muziek en dans en we waren bovendien wel toe aan een iets langer verblijf dan 1 nacht. Trinidad is heel populair, een van de populairste bestemmingen van Cuba. Dat maakte het vinden van een casa daarom hier niet makkelijk, maar wel een leuk avontuur. We klopten aan bij de eerste koloniale casa die ons leuk leek. De jongen die open deed, zei dat hij geen plek had, maar zijn zus/nichtje/vriendin wel. Dus wij 4 straten met hem door Trinidad gewandeld naar de volgende casa. Daar aangekomen had de zus/het nicht/de vriendin toch geen plek en daarom haalden ze haar zus/nichtje/vriendin erbij om verder te zoeken. Zij liet nog een casa aan de overkant zien, maar die had maar 2 slaapkamers en 3 bedden en dat betekent dat twee van Maaike, Ivo of ik met elkaar in een bed moeten en met deze hitte hier wordt niemand daar blij van. Dus beide zusjes/nichtjes/vriendinnen pakten hun adressenboekje erbij en gingen de casa's van vrienden en familie in de buurt af bellen. Ik zat bij hen binnen, in een mooi pand met meubels uit de koloniale tijd en twee schattige kindjes die een beetje in de woonkamer speelden, en de rest zat buiten in de bloedhitte op de stoep te wachten. Dat is het voordeel van (een beetje) Spaans spreken! De meeste casa's die ze belden hadden helaas geen plek of niet 3 kamers, dus op een gegeven moment hadden ze bedacht dat we 1 kamer in het huis van de vriendin konden gebruiken en twee kamers in het huis van haar buurvrouw. Na al ruim een half uur zoeken vond de rest dat wel een aardig idee om een kans te geven, dus strompelden we weer 4 straten verder om hier huizen te bekijken. Maar dat was echt wel een beetje krakkemikkig allemaal en hoewel ik daar zelf niet heel veel problemen mee heb, vinden pap en mam dat niet echt een optie. Dus we hebben vriendelijk bedankt en ik zei tegen die dame dat we anders wel zelf weer zouden kijken, want we wilden haar niet tot last zijn. Maar daar wilde ze absoluut niks van weten! We liepen weer terug naar de woonkamer en het stoepje en zij gingen weer verder bellen en ineens was daar resultaat! Ze vertelde dat haar buurvrouw een mooie casa had, met zelfs 4 of 5 kamers en dat we konden kijken of ze plek had, want ze kon haar niet bereiken. Dus wij weer (dit keer) 2 straten door gestrompeld en toen kwamen we aan bij een deur. Van buiten kun je niet goed zien wat je kan verwachten van binnen, want de ramen en deuren zijn smal en overal zit van dat mooie witte hekwerk voor, waardoor je niet makkelijk naar binnen kan gluren. En toen de deur openging en buurvrouw Olga ons binnen liet wisten we niet zeker of het wat zou zijn, tot de door de woonkamer doorliepen naar de keuken en de patio. De patio was licht en vol met gekleurde muren en twee wenteltrappen naar de verdiepingen erboven. Ook daar weer helder gekleurde muren, mooie tegels en meerdere lekker schommelstoelen om te chillen. Dit was een toppertje!

Na die intense zoektocht naar een casa hebben we allemaal een korte doch effectieve powernap gedaan. Met nieuwe energie gingen mama, papa, Maaike en ik naar een dansschool voor een salsa lesje (papa was er alleen bij voor de foto's hoor). Mama en Maaike kregen een lesje voor beginners, met de basis stapjes. Dit werd gegeven door twee vrouwen, omdat de mannen op waren helaas. Ikzelf kreeg les van de eigenaar van de dansschool. Ik heb ik Nederland ook al wekelijks salsa les, dus een lesje voor beginners zou voor mij doodsaai zijn. Mijn leraar en ik hebben ons vooral bezig gehouden met de details, de vrije en relaxte bewegingen van de Cubanen. De dansschool was van twee jonge broers en de lessen werden in een kleine ruimte, één op één gegeven door jonge Cubaanse dansers. Helaas laat de WiFi niet toe om de filmpjes (gemaakt door vaders) te uploaden, maar we zullen ze in NL vol trots laten zien! 's Avonds zijn we na het eten nog naar Casa de Música geweest. Dit is een grote brede trap en een pleintje met een band waar mensen gezellig salsa dansen en cocktails drinken. Allemaal onder de sterren. Een drukte van jewelste en een hele leuke sfeer. Super leuk om de avond door te brengen!

Uiteraard sliepen we heerlijk in dit mooie huis van Olga en de volgende dag gingen we een activiteit doen die we al een keer eerder hadden gedaan, maar graag nog een keer wilde doen: paardrijden! Althans, iedereen wilde het nog een keer doen, behalve Maaike. Waarom kun je lezen in de twee blog haha! Dus voor Maaike hadden we een paard en wagen én chauffeur geregeld, zodat ze toch mee kon en om 9.00 uur gingen we op pad. De rest allemaal op een eigen paard reden we door de straten van Trinidad en daarna zo het platteland op. De tour besloegen verschillende stops, namelijk een suikerrietplantage, een koffieplantage, een waterval en een plek om te lunchen. De eerste stop, de suikerrietplantage was al vrij snel en niet heel boeiend. Wel lieten ze zien hoe het sap uit de suikerrietstengels geperst werd door het voor te doen met een molen en dat zag er nog zwaarder uit dan ik me had voorgesteld! Het sap dat eruit kwam mochten we opdrinken, maar dat waren drie grote volle glazen en het was eigenlijk niet heel lekker, dus geen succes haha! Daarna reden we door de mooie natuur door naar de koffieplantage. Daar demonstreerden ze vooral hoe de bonen gebrand en verwerkt werden en ze schonken ook direct koffie, geserveerd met een dikke sigaar erbij. Ultieme Cuba-ervaring: paarden op de achtergrond en onder een houten afdakje Cubaanse koffie drinken en sigaren roken! Na de koffie en de sigaren zei de gids dat we een stukje door moesten lopen en dan bij een mooie waterval zouden komen, waar we konden zwemmen en chillen. Was wel nodig, want ondertussen stond de zon ongeveer op zijn hoogste punt en was de temperatuur de 30 graden alweer ontstegen. Na 15 minuten klauteren over grote stenen door een soort rivierbedding, zagen wij tot onze grote schrik als allereerste: heul veul mensen. Echt 30 ofzo. En pas nadat we dichterbij kwamen, zag we de waterval: een klein stroompje water dat van boven naar beneden viel in een poel. Papa en Maaike hadden er natuurlijk meteen de pest over in en doken gelijk als twee Smeagels de grot in opzoek naar schaduw, maar mama, Ivo en ik hebben heerlijk gezwommen in het poeltje en daar liggen opdrogen op een paar grote stenen. Ach ja! Daarna kwam de lunch en rond die tijd waren we er eerlijk gezegd ook wel klaar mee. Het was 14.00 uur en we waren rond 09.30 op het paard gestapt, dus zelfs wij (zonder Maaike dus) kregen nu wel een beetje pijn op plekken waarvan we niet hadden verwacht pijn te krijgen. Gelukkig was het na de lunch slechts een half uurtje terug naar Trinidad en dat was nog wel even afzien. Zoals de vorige keer hadden die paarden én die gids het wel gezien, dus die liepen allemaal vrij hard, waardoor je lekker zit te hobbelen op zo'n paard. Ik overwoog nog even om mijn paard aan te sporen tot galop, maar we reden over asfalt en ik zag mezelf daar al met een volledig open geschaafd lichaam op liggen. Dus even uitzitten maar.

De volgende dag had Maaike het wel even gezien (ondanks dat ze niet eens op een paard had gezeten) en dus zijn papa, mama, Ivo en ik de omgeving in getrokken. Eerst zijn we naar een landgoed geweest van een voormalige suikerplantage. Hierop staat o.a. een toren die in de tijden van de slaven werd gebruikt om ze in de gaten te houden. Tegenwoordig kun je de toren beklimmen om een uitzicht over de vallei te krijgen. Na een beetje rond scharrelen over dat terrein (er was ook nog een koloniaal huis, van de plantage eigenaar), zijn we in de auto gestapt op zoek naar een mooi strandje. We vonden er vrij snel een, ik ben de naam vergeten, maar het was een wit strand met een azuurblauwe zee. Dus hier hebben we de middag doorgebracht met zijn vieren en dat was absoluut geen straf!

Toen we einde van de middag terug in onze casa waren, zei Maak tot mijn grote schrik en plezier dat ze nog een salsa lesje wil volgen. Dit keer wel met een man en daardoor konden de basis stapjes die ze had geleerd uitgevoerd worden tot een heuse dans. Ook hier is een filmpje van die we in NL zullen laten zien! Zo trots!

Na 3 nachten bij Olga in Trinidad zijn we doorgereden naar Camaguëy (spreek uit: kamague-i, ofzo). De op twee na grootste stad van Cuba en een doolhof. Veel straten die kriskras door elkaar lopen. Ze hebben dit expres gedaan, schijnt, om plunderende piraten te verwarren en weg te houden. Niet gelukt, ze zijn tot twee keer toe gruwelijk leeggeplunderd haha! Niet grappig voor de mensen die daar toen woonde, maar wel een grappig verhaal. Olga had ons een casa aangeraden en via hen kwamen we weer bij een andere mooie casa. Geen idee of waar we nou uiteindelijk hebben geslapen ook daadwerkelijk de aanbeveling van Olga was, maar ach. Ik heb allang opgegeven om stil te blijven staan bij in wiens casa we nou precies logeren. Na een goede nachtrust in onze nieuwe casa was het dan eindelijk zo ver: mijn verjaardag! Ivo, papa en mama hebben mij wakker gezongen en samen met Maaike zijn ze allemaal bovenop me gesprongen. Ik dacht even dat ik de 28 niet zou halen. Daarna hadden we ontbijt en regelden we fietstaxi's voor een tour door de stad. Drie gasten met hun fietstaxi's stonden op ons te wachten en hebben mij natuurlijk eerst nog even luidkeels toegezongen. Daarna stapten we in en als een echte koningsfamilie werden we door de stad gereden. Bij ongeveer iedere stop vertelde onze gids tegen alle Cubanen die we tegenkwamen dat ik jarig was, waardoor ik felicitaties en kleine cadeautjes heb ontvangen van een kunstenares, een kunstenaar, een model voor een standbeeld en nog vele anderen. Halverwege de tour stopte mijn gids ineens met fietsen en zette de taxi aan de kant. Hij zei dat ik moest blijven zitten en mama en papa en Maaike en Ivo hun taxi fietsten lekker door. Zit ik net een beetje verrast om me heen te kijken, komt de gids terug met een Cubaanse verjaardagstaart! Op een kartonnetje, hahaha, zo leuk! Dus bij de volgende stop hebben ze weer gezongen voor me en daarna hebben we allemaal met onze handen taart staan eten hahaha. Na de fietsroute kwamen we terug in de casa om onze spullen te pakken en door te rijden. Komt ineens papa binnen die zegt dat we mee moeten komen.. Lopen we naar het eetgedeelte van de casa, staat daar ook een echte Cubaanse verjaardagstaart! Zo ontzettend lief! We hebben met lange tanden allemaal een stuk opgegeten, elkaar aanmoedigend ("kom op, gedachten op nul en blik op oneindig!"), want we hadden natuurlijk al een stuk op en bovendien zijn de taarten hier MIERZOET! En als ík dat zeg.. Ze bestaan uit cake die doordrenkt is met siroop, daartussen lagen jam en er bovenop een crème van fluoriserend marsmellow-spread. We zaten de rest van de reis te stuiteren in de auto.

De reis zou verder gaan naar Santiago de Cuba, maar omdat dit een rit van minstens 5 uur lang zou zijn stopten we bij Manzanillo om het in tweeën te delen. Manzanillo zou een leuk vissersdorpje zijn, waar de casa's aan de zee zouden liggen. Dit was niet helemaal het geval. Het was een nogal aftands dorp met gaten in de weg, vervallen huizen en dieren all over the place. Er waren ook zeker geen Casa's te vinden, dus waren we weer genoodzaakt om in een staatshotel te verblijven. Uiteraard wilden we mijn verjaardag niet afsluiten in het kale hotel, dus gingen we op zoek naar een leuk restaurant. Na enige tijd kwamen we iets tegen, waar we als enige klanten aan een tafel gingen zitten. Terwijl ik naar het menu aan het kijken was hoorde ik ineens 'Oh mijn god!'. Toen ik op keek zag ik Maaike met grote ogen naar iets achter mij op de muur kijken. Nadat ik mij had omgedraaid zag ik een gigantische kakkerlak zitten. Met klotsende oksels sprong ik op om aan de andere kant van de tafel te gaan zitten. Een van de serveersters kwam kijken om hem vervolgens met een vies gezicht en een harde 'krak' dood te trappen. De rest van de avond ging ook vrij moeizaam. Ze hadden veel dingen niet en de vriendelijkheid van de bediening was ver te zoeken. Behalve bier en water was er niks te drinken. Ik had bijvoorbeeld limonade besteld, komt de serveerster aan de tafel staan en zegt in het Spaans, zonder iemand aan te kijken, dat de limonade op is. Direct daarna draait ze zich om en loopt weg. Ik begreep het niet helemaal, het lijkt mij namelijk fúcking raar om dat zo te doen, dus ik dacht dat ik het verkeerd begrepen had. Maar toen ik het voor de zekerheid aan een andere serveerster vroeg, bleek inderdaad dat de limonade op was. Ok. Ik begon toen een beetje boos te worden. Kijk. Cubanen hebben vaak gerechten die op de menukaart staan niet of er zit een kakkerlak op de muur. Fine. Maar je kan wel normaal mensen aankijken en volzinnen produceren, dat is gewoon beleefd. Gelukkig hebben nog niet eerder zoiets meegemaakt en dit is dan ook absoluut een uitzondering. Ik wilde haar het liefst uitkafferen, maar zover reikt mijn Spaans niet, dus uiteindelijk hebben we besloten dat we allemaal mega vriendelijk tegen de bediening gingen doen. Meestal gaan ze dan uiteindelijk namelijk wel lachen en vriendelijk terug doen. Het werkte nog ook! Beste tip die ik je kan geven als je in een kutrestaurant zit, want dan kun je er tenminste nog wat van maken haha.

Sorry voor de lange tijd geen blog, zoals jullie weten is hier bijna geen internet te vinden. Als er ergens al een wifi punt is, heb je namelijk altijd een inlogkaart nodig, en die zijn weer bijna altijd uitverkocht. Ach ja. Binnen korte tijd dus nog één blog en dan komen we alweer naar huis!

Geschreven door KeesMaakopreis