Geschreven door: Jessica

Op naar een van de laatste nationale parken van ons reis: Mesa Verde! Dit is een beschermd natuurgebied waarin veel overblijfselen van de Navajo-indianen te vinden zijn. De Navajo-indianen leven nog steeds in Amerika, ze hebben een eigen gebied, maar hun voorouders woonden in Mesa Verde en daar vind je nu hele leegstaande dorpen.

Vanuit Moab zijn we vrij vroeg vertrokken naar Mesa Verde, waar we, naar een uitgebreide Mexicaanse lunch, rond 14.00 aan aankwamen. Na een bezoekje aan het Visitor Centre besloten we eerst de 'scenic loop' te doen: een ronde met bijzondere punten die je met de auto kunt rijden. Een bezoekje aan het Visitor Centre is trouwens wel wat we eigenlijk altijd doen als we ergens aankomen. En die Amerikanen kunnen dat wel regelen: overal zijn Visitor Centres en in de nationale parken zijn ze ook nog eens allemaal hetzelfde. Daar wordt onze innerlijke autist nog eens blij van!

Wij rijden dus een uur dat park in, bezoeken het mini-museum en starten de 'scenic loop'. Ik vond het super leuk en interessant om te zien hoe de Navajo's daar 900 jaar geleden leefden en dat er nog overblijfselen van zijn! En Maaike? Laten we zeggen dat ze zich goed heeft gedragen, want we heeft maar één keer gezegd hoe verschrikkelijk saai ze het vond en verder heeft ze netjes de hele route achter mij aan gesjokt haha! Na deze enerverende ervaring begon het te schemeren en moesten we dus op zoek naar een slaapplaats. We hebben de afgelopen weken 2 belangrijke dingen geleerd over kamperen in Amerika:

1. Het is in deze periode echt niet nodig camping te reserveren, ze zijn allemaal half leeg;
2. Dat gezegd hebbende: als ze tenminste open zijn, want een aantal campings sluit in deze periode voor het seizoen.

We wisten dat de camping van Mesa Verde gesloten was, en we hadden een tip gekregen van een ranger voor een andere camping in de buurt. Op een Post-It had hij (een beetje) duidelijk aangegeven waar die camping zat, dus we gingen met goede moed op pad. Het werd steeds donkerder (het is hier om 19.00 uur echt pikkedonker), we moesten 10 minuten naar een ander dorp rijden en daarna kwamen we op een soort zand-achtig weggetje. Zonder verlichting en 10 minuten later, dus het was volledig donker. Je kunt je dus wel voorstellen dat we ons helemaal doodschrokken toen we langs de weg een groot, donker figuur zagen. Het bleek ook doodeng te zijn: een koe. Man man man. Uiteindelijk kwamen we dan toch op iets dat op een camping leek. Er stonden 3 campers en 4 mensen zaten bij een kampvuurtje. Na enig overleg ("Hier zitten mensen", "Zullen we vragen of we naast ze mogen staan? Het is hier best donker", "We zijn toch geen mietjes?", "Ja, maar het is wel echt donker", "Ja, is zo") zijn we schoorvoetend naar het kampvuur gelopen om te vragen of ze het goed vonden dat we naast ze kwamen staan. Geen probleem! Het waren Amerikanen, dus meteen een gesprek, helemaal gezellig, en wij hadden een plek. Wat een avontuur! De volgende ochtend bleek dat we in een heel mooi, klein bos stonden, met herten en eekhoorntjes en een hele vriendelijke ranger, maar ja, dat zie je allemaal niet in het donker!

De volgende ochtend waren we dus weer helemaal relaxed en zijn we vertrokken voor een rondje '4 staten in een dag'. Eerste stop was Durango, een stad waar de Western-sfeer nog steeds te proeven is. Dat ligt in Colorado. Daarna zijn we via New Mexico naar het Four Corners-punt gereden. Dit is de enige plek in Amerika waar zoveel staten elkaar grenzen (Colorado, New Mexico, Utah en Arizona). Helaas kwamen we om 16.55 uur aan bij het monument, en de hekken sluiten om 16.50 uur. Super fijn! Nou ja, we zijn er geweest, zullen we maar zeggen. En toen hadden we hetzelfde probleem als de dag ervoor: geen slaapplaats en het begint te schemeren. Verschil met de dag ervoor: we hadden geen idee waar we in de buurt konden slapen en we hadden geen bereik (en dus geen internet). Dus op goed gelukt zijn we gaan rijden en hebben we een plan A, plan B en Plan C gemaakt. Plan A en plan B waren 2 kleine dorpjes op de route, hopelijk hadden ze daar een camping of desnoods een motel of hotel. Na 20 minuten rijden kwamen we plan A tegen. En ons gesprek ging vervolgens zo:

"Hier is het"
"Okee, even kijken wat ze hier hebben"
"Hmm ... een huis, nog een huis, een school, een tankstation.. Oh"
"Oh"
"Dat was het al"
"Sh*t".

Plan A en B pakten niet echt goed uit. Op weg naar Plan C vroeg ik me nog hardop af of we eigenlijk een Plan D hadden, maar nee. God-zij-dank bleek Plan C succesvol: er was een camping! Dus hebben we daar een plekkie gezocht en hebben we gekookt. En dat was heel goor want we hadden zachte, gore, grijze erwten uit een pot. Dus: top-dag!

Nu is het tijd voor een van de bekendste plekken in Amerika: Monument Valley! Doordat we de vorige dag, al zoekende naar een camping, al een heel stuk hadden gereden waren we er binnen een uurtje. We zijn met onze campervan de vallei ingereden en langs alle, voor de Navajo's heilige, plekken gereden met namen als De Olifant, De Drie Gezusters en De Totem. Dat was nog vrij spannend, want de weg was off-road en dus nogal (lees: heel erg) hobbelig. Daarna zijn we de vallei te paard gaan verkennen. Geen grap: Maaike wilde dat heel graag (en ik vond het prima), dus zijn we met een Navajo cowboy-gids en een andere toerist, een Canadees, op pad gegaan. Maaike en ik reden op volbloed Mustangs (net als de auto, oh yeah). En we hebben echt gereden! Voornamelijk rustig gelopen, maar ook draf en zelfs galop! En we zijn er niet eens afgevallen! En we hadden onze paarden echt goed onder controle. De Canadees had wat meer moeite met zijn paard, die ging geregeld de verkeerde kant op haha! Op de terugweg ging de zon onder en hadden we echt een mooi uitzicht. Eenmaal terug kwamen we er wel achter dat 2,5 uur op zo'n knol zitten niet goed is voor je ledematen. Onze billen zijn bont en blauw (zo voelt het althans) en we hebben spierpijn in onze bovenbenen en kuiten (en ik in mijn bovenarmen, maar dat komt denk ik omdat ik mezelf heel stevig vast hield tijdens het galopperen, om te voorkomen dat ik achterstevoren en ondersteboven op dat paard zou komen te zitten). Na deze fantastische en pijnlijke ervaring hebben we onszelf getrakteerd op een authentiek Navajo diner in het restaurant en zijn we naar onze camping gegaan (die we dit keer toch maar vooraf hadden geboekt). De camping zich aan de rand van de vallei, dus we hadden weer een geweldig uitzicht!

Nou, we hebben dus in één dag alles gedaan wat we wilden doen in Monument Valley, dus zijn we de volgende dag maar meteen doorgereden naar Page. Dat ligt op de route naar de Grand Canyon en daar ligt een hele mooie canyon die je kunt bezoeken: de Antilope Canyon! In Nederland was deze ons al aangeraden, maar ook hier werd deze ons aangeraden door de vele Amerikanen die we hier ontmoeten. Dus nadat we in Page waren aangekomen en gelunched hadden bij Subway (bijna altijd Sub-of-the-day, want die is het goedkoopst), zijn we de canyon ingegaan voor een rondleiding met een Navajo-gids. Antilope Canyon is heeeel smal en hoog en hij is uitgeslepen door water, waardoor de wanden helemaal glad zijn. En de kleuren zijn fantastisch! Als je een echt mooie foto wilt zien van de Antilope Canyon, dan moet je eens kijken bij de achtergronden van je Windows PC haha! Maar anders kun je ook naar onze foto's kijken. Het was in ieder geval schitterend en absoluut de moeite waard!

Nu gaan we door naar Horseshoe Bend terwijl we op weg zijn naar de Grand Canyon. En daarna gaan we toch vooral weer steden zien!

Geschreven door KeesMaakopreis