Na Granada stond Ometepe op de planning. In Granada rijden nog veel paard en wagen, dus het leek ons leuk op daarmee naar het busstation te gaan. Toen we er eenmaal op zaten vonden we het toch een beetje zielig en hadden we weer de hele tijd de slappe lach.
Eenmaal bij de bus hadden we weer geluk dat hij precies weg ging. Deze keer was de bus een stuk voller en moesten we in het gangpad staan. De eerste minuten had ik het slecht naar m'n zin omdat het bijhoorlijk warm was, maar tijdens het rijden waaide de wind naar binnen dus dat was weer prima. Af en toen klom er een verkoper met eten de bus in om zich door het gangpad met mensen te manoeuvreren. De reis duurde iets langer dan we dachten, ongeveer anderhalf uur. Uiteindelijk kwamen we aan in het plaatsje Rivas. Daar stapte we met twee andere backpackers in de taxi naar de ferry. Daar aangekomen ging de ferry net weg, maar de volgende ging al een kwartier later. Al met al duurde deze toch ook ongeveer een uur tot we aankwamen op Ometepe. Daar stapte we met vier andere backpackers in de taxi naar Santa Cruz. Wij bleven voor twee nachten in het Santa Cruz Hostel om even lekker te chillen. Het hostel lag vrij centraal, met een restaurantje en klein winkeltje voor de deur en uitzicht op de vulkaan (het eiland heeft twee vulkanen). De kamer was prima met een eigen badkamer, maar helaas waren er weinig plekken om te chillen. Voor onze deur hing een hangmat, maar de familie van het hostel had deze toegeëigend en lag de hele dag voor onze kamer in de hangmat.
's Avonds gingen we eten bij ons, vanaf toen, favorieten restaurant Maria. Waar we heerlijke pasta met groenten en een burrito hebben gegeten.

De volgende dag hebben we niet veel gedaan. We zijn even naar het hostel El Zopilote gelopen om een aanbetaling te doen voor ons verblijf de daaropvolgende nachten. Daarna liepen we richting het water en vonden een leuk tentje waar we wat hebben gedronken. 's Avonds hebben we weer bij Maria gegeten en daarna hebben we ons volgepropt met koekjes en chips.

Op maandag 13 februari vertrokken we van ons hostel Santa Cruz naar El Zopilote. Die was ongeveer 10 minuten lopen. Het hostel lag vanaf de weg een stuk lopen omhoog de jungle in. Dus om de wandeling op de breken hebben we eerst ontbeten bij het restaurant er tegenover. Nou ja, restaurant… Er stonden wat stoelen en een tafel met een hond. Uiteraard hebben we weer gallo pinto gegeten.
Uiteindelijk zijn we aan onze tocht naar boven begonnen. Dit is ongeveer 10 minuten bergopwaarts. Na het aanmelden bij de receptie bracht het wijfie van de receptie ons naar onze hut. Ook al hadden we twee losse bedden gevraagd, we kregen toch een tweepersoonsbed. Tot nu hebben Tess en ik het super gezellig en zijn we elke dag verwonderd dat we elkaar nog geen een keer irritant hebben gevonden en dat wilde ik graag zou houden. Dus ben ik terug gegaan naar de receptie om een hut met twee losse bedden te vragen, om te voorkomen dat ik ’s nachts door een woedeaanval van de hitte Tess haar ogen uit zou steken. Gelukkig was dat nog mogelijk en werden we nog verder naar boven gestuurd. Ook een minuut of 10 lopen. Daar was een groot huis waar een familie woonde aan de ene kant en op de eerste verdieping sliepen wat vrijwilligers van het hostel. Wij sliepen beneden waar twee grote tweepersoonsbedden stonden. Buiten stonden de douches en wc’s. Daarna hebben we een scooter gehuurd en zijn we op pad gegaan om te kajakken. We twijfelden eerst of we wel een scooter wilden huren, want de wegen zijn niet goed en we hoorden allemaal horror verhalen van mensen die gevallen waren, zich gebrand hadden of opgelicht werden. Maarja, toch wel gehuurd. We konden kiezen uit een scooter of een motor, maar Tess kan geen motor rijden dus kozen we voor een scooter. Daarna kwam ik er achter dat Tess eigenlijk ook geen scooter kan rijden dus heb ik alsnog zelf gereden. Het eerst gedeelte van de weg is prima te doen, dat is gewoon allemaal verhard, maar na ongeveer twee kilometer stopt dit en liggen er allemaal kiezenstenen en losse grote stenen. Dat vond ik behoorlijk spannend, dus als twee oma’s reden we met 1 km/h naar de plek die de receptie had aangegeven om een kajak te huren. Uiteindelijk zijn we veilig aangekomen en zaten we binnen een paar minuten met een knurftig zwemvest in de kajak. De bedoeling was om langs het eiland te paddelen en dan de rivier op te gaan, waar mooie flora en fauna te zien zou zijn. Echter, omdat we naar de plek op advies van de receptie waren gegaan (in plaats van de kajak verhuurders waar we een stuk eerder langsreden) moesten we eerst 50 minuten tegen de stroming in paddelen voor we bij de rivier waren. Nou daar waren we natuurlijk al snel klaar mee, maarja we moesten wel door, dus al klagend kwamen we uiteindelijk van de rivier aan. De rivier was inderdaad prachtig, het was super groen en er waren veel verschillende vogels te zien. Na dat het rondje af was en we stuk of tien keer vast hadden gezeten omdat we geen inzicht hebben en niet kunnen schatten, kwamen we de rivier weer af en moesten we weer terug naar de verhuur. Gelukkig was het dit keer met de stroming mee dus gingen we iets sneller. Neemt natuurlijk niet weg dat we alsnog hebben geklaagd, maar ook weer huilend van het lachen in de kajak lagen.
Nadat we de kajak weer hadden in geleverd wilden we doorrijden naar een mooi uitkijk punt voor de zonsondergang. Maar omdat de weg zo ruw was vonden we het toch niet heel chill om in het donker terug te rijen, dus zijn we een klein stukje verder gereden waar we een tentje met kokos ijs tegenkwamen. Dit was letterlijk bevroren kokos met chocolade saus, wel echt lekker!
Eenmaal terug in het hostel hebben we gedoucht en ’s avonds een vegan burger en ravioli bij de receptie gegeten. Allemaal organisch!

Het hostel heeft veel verschillend activiteiten en workshops die je kon volgen. Elke ochtend om 8:00 uur was er yoga. Dus de volgende dag zijn we hier gelijk naartoe gegaan. Het is bovenin de jungle op een platvorm met een dak van bamboe. Ook de yogamatten zijn gemaakt van bamboe. Het is echt heel bijzonder om in de jungle met een groep vreemde mensen zo’n yoga les te volgen. Dus dat was een goed begin van de dag! Na de yoga en het ontbijt (we hadden deze keer zelf ontbijt gemaakt van de overgebleven gallo pinto van de dag ervoor. Die smaakte ondertussen een beetje raar, maar we hebben het toch opgegeten want zonde om weg te gooien) hadden we de volgende activiteit om 10:30 uur, namelijk een rondleiding over het terrein. Het is een zelfvoorzienend hostel op basis van permacultuur. Over het hele terrein staan fruitbomen, planten en kruiden die je zelf mag plukken om eten te maken. Daarnaast hebben ze ook nog een moestuin en maken ze zelf compost met behulp van de wc’s waar de gasten gebruik van maken. Ze wekken zelf energie op en hebben een waterreinigingssysteem aangemaakt met behulp van de natuur. Het is opgezet door twee Italiaanse broers in 1998 en sinds 2004 hebben ze er een hostel van gemaakt. In totaal zijn er ongeveer 30 mensen in dienst om alles te onderhouden en ze maken gebruik van vrijwilligers om de workshops te faciliteren. In totaal kunnen er ongeveer 50 mensen in het hostel verblijven. Ze hebben verschillende soorten hutten en dorms en zelfs een camping waar mensen in hun eigen tent kunnen slapen. Mega interessant en zeker aan te raden om een keer naartoe te gaan!

Om 15:00 uur hadden we ons aangemeld voor de breath course. Dit werd gegeven door Nosoyo (zo heeft hij zichzelf genoemd, zijn echte naam zijn we vergeten). Hij is Canadees en was vroeger brandweerman. Hij had heel veel angsten en heeft door een sessie met paddo’s een openbaring gehad en heeft daarna met zijn vrouw en kinderen het roer omgegooid en ze wonen nu tijdelijk op Ometepe. De breath course was een interessante sessie waarbij het verschil merkten tussen ademen naar je buik en ademen naar je borst. De impact die het kan hebben als je daarop focust. Het was best een emotioneel en intens om de doen met z’n allen. Nosoyo was een super fijne begeleider, die heel veel rust en kalmte bewaarde in de groep.
Om de dag af te sluiten zijn we ’s avonds naar de pizza party gegaan. Die werden bereid in de stenen buiten ovens die ze hadden gemaakt en we hebben lekker een paar biertjes gedronken. Halverwege de avond deden een paar vrijwilligers een soort vuurshow, met brandende stokken en een hoelahoep. Dit was wel leuk om te zien, maar wel tering onveilig haha. Ze lieten letterlijk allemaal minstens één keer iets vallen waardoor de brandende stok in het publiek kwam. Maarja, alles voor de show ofzo… Tess ging daarna nog even dansen, maar mijn sociale batterij was op dus ik ging lekker naar bed.

Op woensdag 15 februari gingen we 's ochtends weer naar de yoga. De eerste keer was het Hatha en deze keer was het Vinyasa. Dit bleek niet helemaal ons favorieten soort yoga te zijn en halverwege kreeg Tess het op haar heupen, omdat ze nog wilde wassen en eten maken, dus ging ze weg. Ik heb de rest van de yoga half mee gedaan en vooral lekker gelegen in het zonnetje. Dat was ook prima. Na het ontbijt gingen we gelijk door naar de cacao ceremonie. Dit heeft Tess al een keer eerder gedaan en vond dat erg fijn. Cacao schijnt dus goed te zijn voor de geest, maar het is daarnaast ook nog eens goed voor je lichaam. In cacao zit de stof tryptofaan die ervoor zorgt dat je serotoninegehalte een boost krijgt. Hierdoor kun je je blijer en gelukkiger voelen. Behalve dit gelukzalige gevoel heeft rauwe cacao ook fysieke voordelen. Rauwe cacao bevat veel antioxidanten en mineralen zoals ijzer, zink, chroom en magnesium. Deze mineralen zorgen ervoor dat je lichaam gezond blijft en de antioxidanten geven je immuunsysteem een boost. Mensen kunnen bij tijdens de cacao ceremonie heel blij of juist verdrietig worden en veel mensen krijgen een openbaring. Je kan veel over jezelf leren als je ervoor openstaat. Tijdens de ceremonie gingen we het hele proces om het drankje te maken door. We begonnen met onszelf te reinigen met tabak van een sigaar. Hierbij stelde je jezelf voor en vertelde je je intentie voor de ceremonie. Vervolgens kreeg je een handje tabak die je in het vuur moest gooien. De cacao bonen werden geroosterd op het vuur en als het eenmaal begint de knisperen dan zijn ze goed. In kleine groepjes gingen we de bonen pellen en met de vermalen maakten we er een pasta van. Dit werd gemengd met kokend water, chili, kurkuma, kaneel en bruine suiker. Nadat iedereen een kopje had gekregen en een deel had opgedronken, moesten we opstaan om een een beetje te bewegen op muziek zodat het door je lichaam zou vloeien. Vervolgens moesten we twee achter elkaar met iemand die je niet kende op de grond gaan zitten en een minuut of twee in elkaar ogen kijken en achteraf vertellen wat je zag en voelde. Dit was in het begin natuurlijk super awkward en ik vroeg me af wat ik daar in hemelsnaam aan het doen was. Maar uiteindelijk zet je je daaroverheen en geef je je eraan over. Bij het laatste onderdeel ging iedereen in twee rijen staan om een halve cirkel te vormen en moesten we één voor één met onze ogen dicht er doorheen lopen. De groep moest je dan leiden door je schouder of je arm/hand aan de taken en de goede richting op te duwen. Bij de aanraking was het de bedoeling om iets de fluisteren in de oor van die gene wat je opviel of wat je wilde mee geven. Ik was, heel classic, natuurlijk weer aan het huilen. Het is heel bijzonder om langs vreemde mensen te lopen, met muziek en gezag op de achtergrond, en je heel veilig en op je gemak te voelen. Ze fluisterden dingen als: je ziet er sterk uit, je bent veilig, je hebt mooi haar en leuke bril, ik ben trots op je en je kwetsbaarheid is sterkte. Het was een hele bijzondere ervaring. Ik denk voor mij persoonlijk dat het vooral het hele ritueel is waardoor ik aan het denken word gezet en emoties voel. Ik ben natuurlijk sowieso een emotioneel persoon, dus daar heb ik geen cacao voor nodig. Maar voor sommige mensen werkt de cacao wel om emoties los te krijgen. Of misschien is het placebo, maar als het resultaat geeft maakt het niet uit.
Na de ceremonie was ik super moe dus heb ik even een powernap gedaan en Tess ging nog door naar de 'find your inner voice' course. Daar deden, net als bij de cacao ceremonie, wat Nederlanders mee waar we 's avonds mee hebben gegeten bij Maria op het af te sluiten.

De dag erna gingen Tess en ik door naar het volgende hostel Los Chocoyos. We wilden eigenlijk op El Zopilote blijven, maar het was vol en eigenlijk waren we ook wel even klaar met al dat gejank en zelfontwikkeling. Het eerste stuk naar de splitsing (ongeveer 10 minuten) liepen we met onze backpack door de brandende zon. Dus ik had het even slecht naar m'n zin, maar het viel allemaal wel mee en bij de kruising werden we al snel opgepikt door een pick up met Duitsers die ons af wilde zetten bij ons nieuwe hostel. De mensen van Los Chocoyos waren super verwelkomend en lief. Het hostel zit aan het water en heeft wat hangmatten waar we lekker de hele dag gechilld en gezwommen hebben. 's Avonds hebben we gegeten met wat Nederlandse gasten die ook in het hostel verbleven. Dus een relaxte dag.

Na de breath course met Nosoyo gaf hij aan dat hij ook paddo's heeft om sessies mee te doen. Wij voelde ons zo fijn bij hem dat we dachten, joh waarom niet. Dus hadden we vrijdag 17 februari een sessie voor paddo's gepland waarbij hij ons zou begeleiden. Hij vraagt van te voren te intenties en waar je eventueel bang voor bent. Hij zei ook; eigenlijk bestaat een bad trip niet. Psychedelische drugs reflecteren op hoe jij bent en je kan er iets van leren. Ook als het geen blije, leuke ervaring is. Omdat paddo's niet lang bewaard kunnen worden op Ometepe, omdat ze dan gaan rotten, mengen ze ze met honing. Het is iets minder sterk, dus neem je qua gram meer dan je thuis zou doen. We kregen, na wat uitleg, beide een potje met 3 gram. Nosoyo is een super gezellige gast, dus hebben we lekker gepraat met z'n drieën en even een rondje gelopen over het terrein. Na een uur voelde we nog niks, dus gaf hij ons nog een potje. Maar ook hierna voelde we niks en hij voelde zich super schuldig dat we de helft niet hoefde te betalen. We waren er eigenlijk niet rouwig om, want het was een vet gezellige ochtend en we hebben heel veel dingen besproken dus het was eigenlijk ook een soort van therapie sessie. Daarna hebben we eindelijk wat gegeten. Het is echt een beetje alsof ik Kees bij me heb, want Tess heeft de van Rijnen kwaal dat ze onredelijk en boos wordt als ze honger heeft. Maar zelfs dan kunnen we er nog om lachen, dus het was nog steeds gezellig haha. Uiteindelijk hebben we een stuk gelopen, gelift en nog meer gelopen tot we weer bij het hostel waren. Hier hebben we weer gezwommen en gechilld. Tess heeft 's avonds na het avond eten nog de overige patat meegenomen naar onze kamer om het op te eten, terwijl ze al heel vol zat en toen moest ze bijna kotsen. Maar het was het waard denk ik :P

Vandaag vertrekken we vanaf Ometepe naar Popoyo. Dat is een surfplaatsje aan de kust. En daar komt mijn vriendin Merel heen die ook in Nicaragua is! In Popoyo blijf ik tot woensdag en dan reis ik terug naar Managua, want donderdag vlieg ik weer terug naar huis.

Foto's volgen later, de WiFi is niet goed genoeg om die te uploaden.

Geschreven door KeesMaakopreis