We zijn alweer een paar dagen en een paar ervaringen verder. In Bogota hadden we nog een Graffiti Tour gedaan. Dit was super interessant, maar niet heel spannend om veel over te typen (vooral omdat deze blog al klaar was en Kees daarna pas vertelde dat ze dus niks had verteld over Bogota in haar vorige blog, maar nu heb ik geen zin meer om daar een heel verhaal over te schrijven dus dat horen jullie wel als we thuis zijn). Na Bogota hadden we besloten om een busticket te boeken naar Armenia, om vanaf daar door te gaan naar Salento.

Na een uur zoeken, proberen en vertalen van de Spaanse site dachten we de bustickets te hebben gereserveerd. Triomfantelijk dat het ons gelukt was bestelde we Mexicaans eten bij Uber Eats, waarna we lekker gingen slapen. We hadden afgesproken met onze nieuwe Nederlandse vriendin (Marjolein) dat we de dag erna om 8:30 uur klaar zouden staan om een Uber te bestellen en richting het busstation te gaan. Zij kent echter de familie Smeijers nog niet, dus zaten Jessica en ik om 8:25 uur de ontbijten en waren we 8:45 uur klaar om te gaan. Daarna bleek in de Uber ook nog dat de rit niet 8 minuten zou zijn, maar 20 minuten terwijl het ondertussen al bijna 9:00 uur was en onze bus 9:15 zou vertrekken. Thanks dus google maps en raar familie kwaal dat er voor zorgt dat we altijd te laat zijn! 👍

Eenmaal bij het busstation renden we de Uber uit in de richting die onze chauffeur had gezegd. Vanaf dat moment tot het moment dat we eindelijk in de bus zaten realiseerden wij ons dat de Colombiaanse bevolking ontzettend aardig, behulpzaam en vriendelijk is. Elke keer werden wij weer een stukje verder geholpen door verschillende mensen en als we al een beetje verward rond keken (die tickets boeken was duidelijk verkeerd gegaan) kwam er alweer iemand anders aangelopen om te helpen. Uiteindelijk zaten we om 9:30 uur in de bus die speciaal op ons hadden gewacht tot wij als onnozele backpackers hadden betaald en waren ingestapt.

De bus was heel erg chill: ruime plekken, een toilet en WiFi (WiFi uit natuurlijk, want dat hoort niet bij de backpackers experience). Het was een busrit van acht uur lang, maar het ging door hele mooie natuurgebieden dus dat was erg leuk om te zien! Uiteindelijk kwamen we aan in Armenia, om daar met een groep van acht backpackers in een klein busje te stappen die ons naar Salento bracht. Kees en ik gingen gelijk naar ons hostel om even te chillen. De ligging was super goed, vlak bij het grote plein. Het hostel zag er zelf ook heel leuk uit, alleen het was wel heel erg gehorig. Daarna gingen we met Marjolein eten bij een restaurantje dat Etnia heet, waar we heerlijke pita's met vulling hebben gegeten.
Na zo'n lange reis was het weer tijd om lekker te slapen. Wat ook wel was gelukt als er niet twee gestoorde hanen de hele nacht naar elkaar hadden gekraaid, waardoor ik lichtelijk krankjorum werd.

De dag erna gingen we naar de Valle de Cocora. We gingen hier heen met een Jeep, waarmee we door hele mooie natuur reden die je het beste kan zien als je achter op de Jeep gaat staan (wat we natuurlijk ook gedaan hebben). Voor we vertrokken zijn we langs Brunch geweest, waar je packed lunches kan kopen voor als je gaat hiken. Een van de medewerkers liet ons toen ook een kaart zien van het gebied en vertelde wat de leukste route was om te lopen. Hij gaf aan dat het begin vrij makkelijk is en daarna was het ook nog wel te doen, alleen het einde naar de top was iets zwaarder. Dus wij begonnen enthousiast aan de hike waarbij we door een prachtige vallei liepen, om vervolgens in de jungle te komen en over allerlei smalle paadjes moesten klimmen om naar boven te komen. Echter, na enkele meters waren we al aan het hijgen als een stelletje trekpaarden. Na anderhalf uur hadden we op een splitsing moeten zijn, maar daar waren we nog niet en Kees kreeg honger dus dat begon heftig te worden. Gelukkig kwamen we niet veel later op de splitsing en konden we kiezen of we een uur extra gingen hiken om de Hummingbirds te zien en chocolade melk met kaas te drinken of gelijk door gingen naar de top voor het mooie uitzicht. Nadat we een beetje hadden gegeten besloten we toch maar naar de Hummingbirds te gaan, want we waren er toch. Na deze helse tocht hebben elkaars ogen even uitgestoken, want het was helemaal niet mooi bovenaan en er waren maar vijf vogels ofzo en de chocolade melk met kaas was niet te zuipen/vreten (duh). Dus wij weer terug naar beneden en de volgende weg weer omhoog om naar het hoogste punt te komen. Dit was zo stijl omhoog dat, vooral Kees en ik, als twee obesitas patiënten om de drie meter moesten stoppen om op adem te komen. Kees heeft een aantal keer een woede aanval gehad waar Marjolein en ik van probeerde te vluchten, maar gezien mijn toestand lukte dat niet helemaal. Toen we eindelijk bovenaan waren en de andere kant van de berg afliepen was het uitzicht echt fenomenaal (zie foto's). Dus het was het zeker waard!
Tijdens onze weg omlaag hadden we nog drie Nederlandse en één Franse backpackers ontmoet en hadden afgesproken 's avonds samen te eten in een vegetarisch restaurant (sorry pap, maar het was echt heel erg lekker!) en na het eten het nationale spelletje Tejo te spelen. Hierbij moet je met een steen in een bak klei gooien. In het midden van die bak ligt een cirkel en op de rand van die cirkel liggen papieren driehoekjes. Er zit een bepaalde puntentelling bij en als je op het driehoekje en de cirkel gooit ontstaat er een kleine explosie. Dit was erg gezellig en weer waren er de hele tijd Colombianen om ons heen om te helpen, uit te leggen en om gewoon een praatje te maken. Super leuk!

De dag erna ging Kees met Marjolein nog terug naar het uitkijk punt van de dag ervoor om het met beter weer te zien (gister ging het eind van de dag een beetje regenen). Zij wilden graag nog foto's waar ze niet lelijk op stonden, omdat we die dag daarvoor zo verrot en bezweet waren. Te paard gingen zij omhoog om nog even een fotoshoot te doen met de hoogste palmbomen van de wereld. Mijn voorkeur ging die dag uit naar langer slapen.
Rond 12:00 uur was Kees weer terug en gingen wij samen naar de koffieplantage Finca Ocasa. Hier kregen we een hele leuke, interactieve rondleiding waarbij we zelf bonen mochten plukken en uiteraard proeven. Aan het einde hebben we in het restaurantje met super mooi uitzicht een lekkere cappuccino gedronken. De lekkerste koffie schijnt uit Colombia te komen, dus van te voren had ik gehoopt op elke dag super lekkere koffie hier. Helaas wordt alle goede koffie uit Colombia geëxporteerd en alleen de slechtste koffie is betaalbaar voor de lokale bevolking. Dus ik dacht de eerste ochtend een lekker bakkie koffie te drinken, maar niets was minder waar: het was oprecht de aller smerigste koffie die ik ooit in m'n hele leven heb gedronken. Dus over vier weken maar weer lekker thuis Colombiaanse koffie drinken!

's Avonds hebben we een lokaal gerecht gegeten, namelijk Trucha. Dit is verse forel die op allerlei manieren wordt bereid. Samen met Marjolein hadden we alledrie een ander soort: één gefrituurde traditionele met tomaat en ui, één gegrilde met bechamelsaus en champignons en één gebakken met garnalen. Echt een super lekker gerecht waar we samen met de serveerder veel hebben gelachen, omdat we aan het griezelen waren om de kop van de vis die er nog aan zat. Na nog een Colombiaans biertje te hebben gedronken zijn we naar het hostel gegaan. We moesten weer vroeg op staan om de bus te regelen naar Medellin. Dus hebben we lekker geslapen tot we weer werden wakker gemaakt door die twee gestoorde hanen en daarnaast ook nog vechtende katten, schreeuwende mensen, harde muziek en een hele vreemde poep lucht die ineens in onze kamer hing... 🤷🏻‍♀️

Al met al goed nachtje dus. En nu zijn we op weg naar Medellin waar we weer heel veel nieuwe dingen gaan zien en doen!

Geschreven door KeesMaakopreis